Przejdź do zawartości

Tunku Abdul Rahman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tunku Abdul Rahman
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1903
Alor Setar

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1990
Kuala Lumpur

Premier Malezji
Okres

od 31 sierpnia 1957
do 22 września 1970

Przynależność polityczna

Zjednoczona Narodowa Organizacja Malajów

Następca

Tun Abdul Razak

podpis
Odznaczenia
Order Korony Królestwa (Malezja) Królewski Order Domowy Johoru I klasy Order Australii (cywilny) Wielki Krzyż Orderu Korony (Belgia) Order Domowy Korony Brunei Królewski Order Domowy Brunei I klasy Krzyż Wielki Orderu Sikatuny (Filipiny) Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Sahametrei (Kambodża) Krzyż Wielki Orderu Chula Chom Klao (Tajlandia) Wielka Wstęga Orderu Niepodległości (Tunezja) Wielki Oficer Orderu Narodowego Republiki Wietnamu Order Towarzyszy Honoru (Wielka Brytania)

Tunku Abdul Rahman Putra Al-Haj ibni Almarhum Sultan Abdul Hamid Halim Shah (ur. 8 lutego 1903 w Alor Setar, zm. 6 grudnia 1990 w Kuala Lumpur) – malajski polityk i prawnik, premier kraju w latach 1957–1970. Syn Abdula I.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wywodził się z malajskiej rodziny arystokratycznej. Przyszedł na świat w 1903 jako syn pary sułtańskiej Kedahu, Abdula I Hamida i Paduki Seri Cik. Studiował prawo w St Catharine’s College na Uniwersytecie Cambridge, dzięki czemu uzyskał następnie brytyjskie uprawnienia adwokackie. Po powrocie na Malaje rozpoczął w 1931 służbę w administracji państwowej i kontynuował ją podczas okupacji japońskiej. Był współzałożycielem Zjednoczonej Narodowej Organizacji Malajów, której przewodniczył w 1952 po odejściu Dato Onn bin Jaafara. Uznawszy, że niepodległość można osiągnąć jedynie przez współpracę zamieszkujących Malaje grup etnicznych, zawarł sojusz z Malezyjskim Stowarzyszeniem Chińczyków, a później z Malezyjskim Kongresem Hindusów. Po zwycięstwie koalicji w wyborach parlamentarnych w 1955 został premierem i ministrem spraw wewnętrznych. Wynegocjował z rządem brytyjskim niepodległość i został pierwszym premierem Malajów. W 1960 roku doprowadził do zakończenia pierwszego powstania malajskiego. W latach 1962–1963 przewodniczył tworzeniu Federacji Malajskiej, którą rządził jako premier dzięki zapewnieniu sobie poparcia społeczności chińskiej i hinduskiej poprzez pragmatyczny kompromis. W okresie jego rządów trwała konfrontacja z Indonezją, rebelia w Brunei, drugie powstanie malajskie i powstanie w Sarawaku, które na długie lata zdestabilizowały sytuację w kraju[1]. Podczas wyborów państwowych w maju 1969 doszło w stolicy do poważnych rozruchów na tle etnicznym pomiędzy Chińczykami a Malajami. Widząc, że nie powiodła się jego próba rządów, opartych na przyjaznych stosunkach chińsko-malajskich, złożył rezygnację w styczniu 1970. Aktywny udział w publicystyce pozwolił mu na pozostanie wpływową postacią w życiu publicznym Malezji, mimo formalnej emerytury.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Peng, Chin (2003). My Side of History. Singapore: Media Masters. ISBN 981-04-8693-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jan Palmowski, Słownik najnowszej historii świata 1900-2007 t. I, tłum. Agnieszka Kloch, Presspublica, Warszawa 2008, ISBN 978-83-7469-683-8