Przejdź do zawartości

Ulwa sałatowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulwa sałatowa
Ilustracja
Systematyka[1]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Gromada

zielenice (Chlorophyta)

Klasa

watkowe (Ulvophyceae)

Rząd

watkowce (Ulvales)

Rodzina

Ulvaceae

Rodzaj

Ulva

Gatunek

ulwa sałatowa

Nazwa systematyczna
Ulva lactuca L.
Species Plantarum 1163 (1753)
Synonimy
  • Ulva fasciata Delile 1813
  • Ulva lactucaefolia S.F. Gray 1821
  • Ulva fenestrata Postels & Ruprecht 1840
  • Ulva stipitata Areschoug 1850
  • Ulva crassa Kjellman 1877
  • Phyllona lactuca (Linnaeus) F.H. Wiggers 1780

Ulwa sałatowa, błonica sałatowa, sałata morska (Ulva lactuca L.) – gatunek roślin z gromady zielenic.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Gatunek kosmopolityczny. Występuje w wodach przybrzeżnych mórz przy wszystkich kontynentach od Alaski i Spitsbergenu po Szetlandy Południowe, nie wyłączając wód strefy międzyzwrotnikowej. Także na wybrzeżach izolowanych wysp, jak Wyspa Wielkanocna[1]. W Bałtyku notowany w jego południowo-zachodniej części[2].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Glon zbudowany z łatkowatej plechy osiągającej długość do 20 cm i szerokość do 15 cm. Jest dwuwarstwowa, przyczepiona do podłoża i ma żywozielony kolor[3]. Mimo że dwuwarstwowość plechy była przez wiele lat uważana za cechę odróżniającą rodzaj Ulva od rodzaju Enteromorpha (o kiszkowatej plesze), zdarzają się osobniki ulwy sałatowej o plesze częściowo dwuwarstwowej, a częściowo kiszkowatej (rurowatej), a nawet całkowicie kiszkowatej[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Sałata morska jest jadalna, dość pożywna, jednak mało smaczna. Używana jest głównie w Japonii, gdzie zamiast warzyw dodaje się ją do potraw rybnych i mięsnych (zwłaszcza baraniny)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b M.D. Guiry, G.M. Guiry: Ulva lactuca Linnaeus. [w:] AlgaeBase. World-wide electronic publication [on-line]. National University of Ireland, 2014. [dostęp 2014-05-16]. (ang.).
  2. Sytuacja wyjściowa. W: Dokumentacja Nord Stream dotycząca oceny oddziaływania na środowisko. luty 2009, s. 528.
  3. a b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.
  4. Hillary S. Hayden, Jaanika Blomster, Christine A. Maggs, Paul C. Silva, Michael J. Stanhope, Robert Waaland. Linnaeus was right all along: Ulva and Enteromorpha are not distinct genera. „European Journal of Phycology”. 38 (3), s. 277–294, sierpień 2003. British Phycological Society. Taylor & Francis. DOI: 10.1080/1364253031000136321. ISSN 0967-0262. (ang.).