Przejdź do zawartości

Unyō (1939)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Unyō
Ilustracja
„Unyō” w drodze z Truk do Yokosuki w 1943 roku
Klasa

lotniskowiec eskortowy

Typ

Taiyō

Historia
Stocznia

Nagasaki

Położenie stępki

14 grudnia 1938

Wodowanie

31 października 1939

 Japonia
Nazwa

„Yawata Maru”

Wejście do służby

31 lipca 1940

Wycofanie ze służby

październik 1941

 Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa

„Unyō”

Wejście do służby

31 maja 1942

Wycofanie ze służby

17 września 1944

Zatopiony

17 września 1944

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 18 120 t
pełna: 19 800 t

Długość

180,4 m

Szerokość

22,5 m

Zanurzenie

7,74 m

Napęd
2 turbiny parowe Kampona
4 napędzane wodą kotły parowe Kampona
2 wały o łącznej mocy 25 200 KM (18 800 kW)
Prędkość

21 węzłów (39 km/h)

Zasięg

6500 mil morskich (12 000 km) przy prędkości 18 węzłów (33 km/h)

Uzbrojenie
Po przebudowie na lotniskowiec eskortowy:
4 działa uniwersalne (przeciwlotnicze) kal. 120 mm
8 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm (4x2)
Od 23 czerwca 1942:
4 działa uniwersalne (przeciwlotnicze) kal. 120 mm
14 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm (2x3, 4x2)
Od 1 lutego 1943:
4 działa uniwersalne (przeciwlotnicze) kal. 120 mm
30 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm (6x3, 6x2)
8 bomb głębinowych typ 95
Od 10 sierpnia 1944:
6 dział uniwersalnych (przeciwlotniczych) kal. 120 mm
59 działek przeciwlotniczych kal. 25 mm (8x3, 2x2 i 31x1)
8 bomb głębinowych typ 95
Wyposażenie lotnicze
27 samolotów pokładowych (9 myśliwców oraz 18 bombowców)
Załoga

850 oficerów i marynarzy

Unyōlotniskowiec eskortowy typu Taiyō należący do Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej podczas II wojny światowej.

Konstrukcja i przebudowa

[edytuj | edytuj kod]

„Yawata Maru” był transatlantykiem zbudowanym przez przedsiębiorstwo żeglugowe Nippon Yūsen. Stępkę pod niego położono w stoczni Mitsubishi w Nagasaki w grudniu 1938 roku, wodowanie odbyło się w październiku 1939 roku, a przyjęcie do służby w lipcu 1940 roku. Został on zarekwirowany przez Japońską Cesarską Marynarkę Wojenną w październiku 1941 roku. Pomiędzy 25 listopada 1941 a 31 maja 1942 roku „Yawata Maru” został przebudowany w porcie w Kure na lotniskowiec. Jego pokład lotniczy miał wymiar 150 × 23 m i posiadał dwie windy lotnicze o wymiarach 12 x 13 m[1]. Podobnie jak inne japońskie lotniskowce nie posiadał katapult. Do wychwytywania lądujących samolotów zastosowano osiem lin hamujących i jedną barierę awaryjną[1]. 31 lipca 1942 został przekwalifikowany na lotniskowiec eskortowy i nadano mu nową nazwę – „Unyō” (雲鷹, „jastrząb rozdzierający chmury„).

Przebieg służby

[edytuj | edytuj kod]

„Unyō” w pierwszym okresie swojej służby, czyli w drugiej połowie 1942 roku, służył do przewożenia samolotów na Filipiny oraz do baz na atolu Truk i Rabaul na Nowej Brytanii. W styczniu 1943 roku przeszedł remont w stoczni w Yokosuce, po czym dalej pełnił rolę transportowca sprzętu lotniczego. W ciągu 1943 roku jeszcze dwukrotnie był remontowany, co nie najlepiej świadczyło o jego stanie technicznym[1]. 10 lipca 1943 roku w pobliżu Truk został trafiony przez pojedynczą torpedę wystrzeloną przez okręt podwodny USS „Halibut”. Często pływał ze swoimi okrętami siostrzanymi „Taiyō” oraz „Chūyō”.

19 stycznia 1944 w drodze do Yokosuki został trafiony i ciężko uszkodzony przez trzy torpedy wystrzelone z okrętu podwodnego USS „Haddock”. Podczas postoju w kotwicowisku Garapan na Saipanie 23 stycznia 1944, USS „Halibut” zaatakował ponownie, jednak jego atak został odparty. Po naprawach „Unyō” wrócił do służby w czerwcu 1944.

Następnie w sierpniu i wrześniu „Unyō” brał udział w eskortowaniu konwojów między Singapurem a Japonią[1]. 17 września 1944 został trafiony przez dwie torpedy wystrzelone przez USS „Barb”. Załoga walczyła o utrzymanie „Unyō” na powierzchni oceanu, ale ich działania były daremne. Z około 1000 osób znajdujących się na pokładzie okrętu (członkowie załogi i pasażerowie), 761 zostało uratowanych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Encyklopedia II wojny światowej nr 65 – Militaria: Lotniskowce. Oxford Educational sp. z o.o., 2009, s. 24. ISBN 978-83-252-0366-5.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Dr. József Bak i inni: Hadihajók. Típuskönyv. Zrínyi Katonai Kiadó, 1984. ISBN 963-326-326-3. (węg.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]