Przejdź do zawartości

Władimir Diemichow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władimir Diemichow
Państwo działania

ZSRR, Rosja

Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1916
stanica Jaryżenskaja, Obwód Wojska Dońskiego

Data i miejsce śmierci

22 listopada 1998
Moskwa

doktor nauk biologicznych
Specjalność: transplantologia
Alma Mater

Moskiewski Uniwersytet Państwowy im. M.W. Łomonosowa

Odznaczenia
Nagroda Państwowa ZSRR
Order „Za zasługi dla Ojczyzny” IV klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Medal „Za zasługi bojowe”
Przeszczep głowy psa przeprowadzony przez Diemichowa (1959)

Władimir Pietrowicz Diemichow, ros. Владимир Петрович Демихов (ur. 18 lipca?/31 lipca 1916 w stanicy Jaryżenskaja w Obwodzie Wojska Dońśkiego, zm. 22 listopada 1998 w Moskwie) – radziecki i rosyjski biolog, który przeprowadził pierwszy przeszczep w obrębie klatki piersiowej i pierwszą operację wszczepienia bajpasów, jednak najbardziej jest znany z przeszczepienia psu drugiej głowy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 18 lipca 1916 r. w chłopskiej rodzinie w guberni woroneskiej jako jedno z trójki dzieci. Ojciec Diemichowa zginął w wojnie domowej. Wychowywał się z matką, która starała się zapewnić dobrą edukację dzieciom, pomimo bardzo niskiego własnego wykształcenia. Od 1934 r. studiował biologię na Uniwersytecie w Moskwie. Trzy lata później skonstruował pierwsze urządzenie wspomagające pracę komór serca, które było jednak za duże jak na rozmiary klatki piersiowej psa, a dodatkowo mogło pracować tylko przez 5 godzin. Był to pierwszy na świecie eksperyment, w którym krążenie było podtrzymywane u zwierzęcia, którego serce zostało usunięte. Po ukończeniu studiów w 1940 r. zaczął pracować na uczelni jako asystent na Wydziale Fizjologii. Wkrótce przeprowadził eksperyment, w którym wszczepił psu serce w rejonie pachwinowym. W wyniku kolejnych eksperymentów uznał, że jedynie wszczepienie serca w klatce piersiowej pozwala mu podjąć normalną pracę w utrzymywaniu obiegu krwi[1].

Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej został powołany do Armii Czerwonej w stopniu porucznika i służył jako patolog w szpitalu polowym. Po latach przyznał, że w tym okresie starał się zatuszować przypadki, gdy żołnierze postrzelili się, by uniknąć w ten sposób walki na froncie, gdyż taki postępek był karany rozstrzelaniem. Kapitulacja Niemiec zastała go w Berlinie, a po wypowiedzeniu wojny Japonii został przeniesiony do Harbinu w Chinach. Dopiero pod koniec roku wrócił do Moskwy[1].

W 1946 r. przeprowadził na psach przeszczepy serca, płuc oraz jednoczesne przeszczepy serca i płuc. Były to pierwsze udane przeszczepy doklatkowe u ssaków. Diemichow nie stosował zewnętrznego płucoserca ani hipotermii, polegając na szybkości zabiegu. Od 1947 do 1955 r. kontynuował eksperymenty w Instytucie Chirurgii w Moskwie. W latach 1950. komisja Ministerstwa Zdrowia uznała te eksperymenty za nieetyczne i nakazała ich przerwanie, jednak dyrektor Instytutu Aleksandr Wiszniewski jako naczelny chirurg sił zbrojnych mógł pozwolić sobie na zignorowanie nakazu i zapewnienie Diemichowowi warunków do dalszej pracy. 29 lipca 1953 r. Diemichow przeprowadził pierwszą operację wszczepienia bajpasów, a cztery psy przeżyły ponad 2 lata, a potem badał możliwości zastosowania klinicznego tej techniki na zwłokach oraz pawianach. Jednocześnie technikę tę uznano powszechnie za niemożliwą do szerokiego stosowania u ludzi, a wyjątkiem była klinika Wasilija Kolesowa w Leningradzie, która w latach 1964–1967 jako jedyna na świecie stosowała bajpasowanie[1].

W 1954 r. Diemichow przeprowadzał przeszczepy głowy u psa, a najdłużej żyjący pies przeżył 29 dni po zabiegu. Wiadomość o tym eksperymencie została rozpowszechniona znacznie szybciej niż wyniki jego wcześniejszych eksperymentów i przyniosła mu największą rozpoznawalność. Christiaan Barnard zdecydował o przeprowadzeniu takiej samej próby jeszcze tego samego dnia, którego się o niej dowiedział. W 1960 r. Diemichow wydał monografię nt. swoich badań, która została przetłumaczona i wydana m.in. po angielsku, niemiecku i hiszpańsku. Rok po wydaniu wersji angielskiej James Hardy przeprowadził pierwszy przeszczep płuca u człowieka. Pomimo dużego zainteresowania, niewielka liczba zachodnich chirurgów mogła spotkać się z Diemichowem w ZSRR, a jednym z nich był Christiaan Barnard[1].

W 1989 r. Międzynarodowe Towarzystwo Transplantacji Płuc i Serca wyróżniło go nagrodą za pionierskie prace w dziedzinie przeszczepów doklatkowych i stosowania sztucznych zamienników narządów[1]. Był także laureatem Nagrody Państwowej ZSRR (1988)[2].

W ostatnich latach życia cierpiał z powodu zaników pamięci i skutków udaru. W 1998 był hospitalizowany z powodu kolejnego udaru, doznał paraliżu i zapadł na zapalenie płuc. Po kilku miesiącach hospitalizacji został wypisany do domu, jednak pozostawał przykuty do łóżka. Zmarł 22 listopada 1998 w swoim podmoskiewskim mieszkaniu[1].

Od 1946 żonaty z Liją, miał z nią córkę Olgę (ur. 1947 r.)[1]. Pochowany na Cmentarzu Wagańkowskim w Moskwie[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Igor E. Konstantinov, At the Cutting Edge of the Impossible, „Texas Heart Institute Journal”, 36 (5), 2009, s. 453–458, ISSN 0730-2347, PMID19876428, PMCIDPMC2763473 [dostęp 2020-03-19].
  2. Могилы знаменитостей. Демихов Владимир Петрович (1916-1998) [online], m-necropol.ru [dostęp 2024-04-26].
  3. Могилы знаменитостей. Московский некрополь. ДЕМИХОВ Владимир Петрович (1916 – 1998)