Wikipedysta:Mchl/brudnopis
J2
[edytuj | edytuj kod]| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Wykorzystanie | |
| Materiały napędowe | |
| Pierwszy lot |
1966 |
| Ostatni lot |
1975 |
| Osiągi | |
| Siła ciągu na poziomie morza |
486 kN |
| Siła ciągu w próżni |
1 033 kN |
| Impuls właściwy na poz. morza |
200 s |
| Impuls właściwy w próżni |
418 s |
| Maks. czas działania |
475 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
30 bar |
| Stosunek ciągu do masy |
73,18 |
| Wymiary | |
| Długość |
3,38 m |
| Średnica |
2,01 m |
| Masa |
1 578 kg |
| Kraj pochodzenia | |
|---|---|
| Projektant | |
| Materiały napędowe | |
| Osiągi | |
| Siła ciągu w próżni |
1 138 kN |
| Impuls właściwy w próżni |
436 s |
| Maks. czas działania |
475 s |
| Parametry | |
| Komory spalania |
1 |
| Ciśnienie w komorze |
30 bar |
| Wymiary | |
| Długość |
3,38 m |
| Średnica |
2,01 m |
| Masa |
1 400 kg |
Produkowane przez firmę Rocketdyne silniki J-2 były największymi amerykańskimi silnikami rakietowymi na ciekły wodór do czasu powstania głównych silników wahadłowców (SSME - Space Shuttle Main Engine).
Silniki J-2 były zasadniczym elementem rakiet Saturn V. Pięć takich silników napędzało jej drugi człon (S-II), zaś jeden służył do napędu członu trzeciego (S-IVB, który służył także jako drugi człon rakiety Saturn IB).
Unikalną jak na owe czasy cechą silników J-2 była możliwość ich ponownego uruchomienia po wygaszeniu.