Wypad (wojsko)
Wypad – sposób zdobywania wiadomości rozpoznawczych. Celem wypadu jest zdobycie jeńców, dokumentów, nowych wzorów uzbrojenia i sprzętu nieprzyjaciela.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wypad organizuje się zwykle w warunkach bezpośredniej styczności z przeciwnikiem. To działanie bojowe polegające na skrytym podejściu specjalnie wydzielonego do tego celu pododdziału do wcześniej wybranego i rozpoznanego obiektu przeciwnika i wykonaniu na niego niespodziewanego uderzenia[1]. Podstawowym celem wypadu jest schwytanie jeńców, zdobycie dokumentów, wzorów uzbrojenia, sprzętu bojowego lub wyposażenia[2] . W razie potrzeby wypad w ugrupowanie przeciwnika może być organizowany również w celu zniszczenia ważnego obiektu w jego ugrupowaniu. Zależnie od potrzeb organizuje się następujące podgrupy: torującą, ubezpieczającą oraz chwytającą (burzącą, rozgradzającą, przeprawową). Przy wykonywaniu przejść w zaporach nieprzyjaciela, do grupy wypadowej mogą być przydzieleni saperzy, a działanie jej być wsparte ogniem artylerii, moździerzy i innych środków ogniowych[3].
- Działanie grupy
Grupa wypadowa działa przeważnie nocą lub w warunkach ograniczonej widoczności. W pierwszej kolejności do obiektu wypadu podchodzi podgrupa torująca. Po otrzymaniu od dowódcy podgrupy sygnału o wykonaniu przejścia wychodzi podgrupa ubezpieczająca, a za nią chwytająca. Następnie podgrupa chwytająca, na ogół bez użycia broni palnej, napada na nieprzyjaciela, chwyta jeńca (zdobywa dokumenty, broń), a podgrupa ubezpieczająca osłania jej działanie i wycofanie. Sygnały wywołania wsparcia ogniowego podaje dowódca grupy wypadowej. Po wykonaniu zadania podgrupa chwytająca z jeńcem, dokumentami (wzorami broni) wycofuje się do rejonu wyjściowego. Następnie wycofuje się podgrupa torująca i ubezpieczająca. Wycofanie wykonuje się w sposób skryty i cichy lub pod osłoną ognia artylerii, moździerzy i innych środków ogniowych[4].
Po wykonaniu zadania lub w przypadku ujawnienia wypadu, następuje powrót w ugrupowanie wojsk własnych[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sochal i Wierciński 1975 ↓, s. 170.
- ↑ Laprus (red.) 1979 ↓, s. 503.
- ↑ Podręcznik wojsk zmechanizowanych 1979 ↓, s. 31.
- ↑ Podręcznik wojsk zmechanizowanych 1979 ↓, s. 32.
- ↑ Flis (kier.) 1998 ↓, s. 240.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wojciech Barański (zal.): Podręcznik żołnierza wojsk zmechanizowanych. Szkol. 591/78. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej. Główny Zarząd Szkolenia Bojowego, 1979.
- Józef Flis (kier.): Działania taktyczne pododdziałów czołgów. Szkol. 796/97. Warszawa: Sztab Generalny Wojska Polskiego. Zarząd Programowania Szkolenia Sił Zbrojnych, 1998.
- Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06229-3.
- Czesław Sochal, Ludwik Wierciński: Rozpoznanie wojskowe. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.