Niewinny szał
<<< Dane tekstu >>> | |
Autor | |
Tytuł | Niewinny szał |
Pochodzenie | Anakreon |
Data wyd. | 1907 |
Druk | L. Biliński i S-ka |
Miejsce wyd. | Warszawa |
Tłumacz | Kazimierz Kaszewski |
Źródło | Skany na commons |
Inne | Cały zbiór |
Indeks stron |
29. NIEWINNY SZAŁ.[1] Pozwólcie mi, oh, na bogi!
|
- ↑ Alkmajon, syn Amfiarosa, króla Teb, i Orestes (którego niewiedzieć czemu nazywa poeta białonogim), syn Agamemona, króla Miceny, pozabijali własne matki (Erypilę i Klitemnestrę), nie jako prości zbrodniarze, matkobójcy, ale jako mściciele ojców za wiarołomstwo żon, i z insynuacyi wyroczni: mimoto, obaj, skutkiem zgryzot sumienia popadli w chwilowe obłąkanie.
Ustęp o Ificie przetłumaczyliśmy prawie dosłownie, ażeby nie poprawiać autora, lecz nie jest on ani jasny, ani zgodny z legiendą. — Apollodor (2, 6, 1, 2, ) pisze, iż Herakles w przystępie szału zrzucił wprost samego Ifita, młodego przyjaciela, z murów Tyryntu; przedtem zaś, Odysseja (21, 22, 19) opiewa, iż go Herakles zabił we własnym domu, nawet bez wzmianki o szale. Dlaczego Anakreon zastosował wybryk tego szału jedynie do łuku i kołczana Ifita, nie możemy odgadnąć.
Ajas, jeden z najgłośniejszych bohaterów wojny trojańskiej, po nierozstrzygniętym pojedynku z synem króla Troi, Hektorem, otrzymał od niego w darze bojowy miecz, który, w przystępie obłąkania, według słów poety, strzaskał o własną tarczę. Inaczej to przedstawia Sofokles w tragiedyi „Ajas“. —
Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronach autora: Anakreont i tłumacza: Kazimierz Kaszewski.