Przejdź do zawartości

komornik

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego
Podobna pisownia Podobna pisownia: komorník

komornik (język polski)

[edytuj]
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) adm. funkcjonariusz publiczny zajmujący się wykonywaniem rozstrzygnięć o roszczeniach cywilnych w drodze przymusu egzekucyjnego
(1.2) reg. duch domowy
(1.3) hist. chłop bez własnej ziemi
(1.4) hist. wysoki urzędnik dworski w średniowiecznej Polsce
(1.5) gw. (Bukowina) lokator[1]
(1.6) daw. gw. (Czerniejewo) współlokator płacący czynsz[2]
odmiana:
(1.1-4)
przykłady:
(1.1) Jeśli nie spłacimy tego kredytu, komornik zajmie nam mieszkanie.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) windykator, egzekutor
(1.2) chowanek, chowaniec, chobołd, gospodarczyk, piecuch, latawiec, wychowaniec
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. komora ż, komorzy mos, Komorniki nmos
forma żeńska komornica ż
przym. komorniczy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. komora + -nik[3]
(1.5) por. ukr. комірник[1]
(1.6) pol. komorne + -ik[2]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.5) zobacz listę tłumaczeń w haśle: lokator
źródła:
  1. 1,0 1,1 Zbigniew Greń, Helena Krasowska, Słownik górali polskich na Bukowinie, SOW, Warszawa 2008, s. 31; dostęp: 9 listopada 2018.
  2. 2,0 2,1 Zapytania i odpowiedzi, „Poradnik Językowy” nr 3/1902, s. 47.
  3. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 123.