Przejdź do zawartości

niepokój

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

niepokój (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ɲɛˈpɔkuj], AS[ńepokui ̯], zjawiska fonetyczne: zmięk. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) stan emocjonalny, który charakteryzuje się napięciem, pobudzeniem psychicznym, brakiem równowagi

czasownik, forma fleksyjna

(2.1) 2. os. lp rozk. od: niepokoić
odmiana:
(1.1)
(2.1) zob. niepokoić
przykłady:
(1.1) Zaprawdę, odpowiedź moją dyktuje niepokój / wywołany wewnętrznym wzburzeniem[2].
składnia:
kolokacje:
(1.1) odczuwać niepokój
synonimy:
(1.1) zaniepokojenie, obawa, zatroskanie, troska, zagubienie; st.pol. tszczyca
antonimy:
(1.1) spokój
hiperonimy:
(1.1) strach
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. niepokojenie n, zaniepokojenie n
czas. niepokoić ndk., zaniepokoić dk.
przym. niespokojny, niepokojący
przysł. niepokojąco
związki frazeologiczne:
kino moralnego niepokoju
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana płatna rejestracja Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Księga Hioba 20,2, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Władysław Borowski).