ข้ามไปเนื้อหา

ขี่

จาก วิกิพจนานุกรม พจนานุกรมเสรี
ดูเพิ่ม: , ข., ขี้, ขู, และ ขู่

ภาษาไทย

[แก้ไข]

รากศัพท์

[แก้ไข]

สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *kʰwiːᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC gje)[1]; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩵ (ขี่), ภาษาลาว ຂີ່ (ขี่), ภาษาเขิน ᨡᩦ᩵ (ขี่), ภาษาไทลื้อ ᦃᦲᧈ (ฃี่), ภาษาไทดำ ꪄꪲ꪿ (ฃิ่), ภาษาไทใหญ่ ၶီႇ (ขี่), ภาษาไทใต้คง ᥑᥤᥱ (ฃี่), ภาษาอาหม 𑜁𑜣 (ขี), ภาษาจ้วง gwih, ภาษาจ้วงแบบหนง kiq

การออกเสียง

[แก้ไข]
การแบ่งพยางค์ขี่
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkìi
ราชบัณฑิตยสภาkhi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰiː˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

[แก้ไข]

ขี่ (คำอาการนาม การขี่)

  1. นั่งเอาขาคร่อม
  2. โดยปริยายหมายถึงนั่งไปในยานพาหนะ
  3. ขับ (ใช้กับรถยนต์)[2]
    เขาขี่เบ๊นซ์รุ่นใหม่โก้เชียว
  4. ขึ้น, นั่ง, โดยสาร (ใช้กับรถยนต์ เครื่องบิน เป็นต้น)[2]
    ฉันขี่ซีอาร์วีของเพื่อนกลับบ้านทุกวัน
    เขาขี่เรือบินไปเชียงใหม่เป็นว่าเล่น

คำเกี่ยวข้อง

[แก้ไข]

คำแปลภาษาอื่น

[แก้ไข]

อ้างอิง

[แก้ไข]
  1. Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
  2. 2.0 2.1 ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 22.