โกน

การแบ่งพยางค์		โกน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	goon
	ราชบัณฑิตยสภา	kon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/koːn˧/(สัมผัส)

เทียบภาษาเขมรกลาง កោរ (โกร), កោ (โก, “โกน, ถาก”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໂກນ (โกน)

โกน (คำอาการนาม การโกน)

1. ขูดผมหรือขนด้วยคมมีด

   โกนผม

โกน

1. (ศาสนาพุทธ) ชื่อวันที่พระสงฆ์ในเมืองไทยปลงผม ตรงกับวันขึ้น 14 ค่ำ หรือ แรม 14 ค่ำ ถ้าเป็นเดือนขาดก็เป็นแรม 13 ค่ำ, คู่กับ วันพระ
2. (ศาสนาพุทธ, ภาษาปาก) ชื่อวันก่อนวันพระวันหนึ่งได้แก่วันขึ้น 7 ค่ำ ขึ้น 14 ค่ำ แรม 7 ค่ำ และแรม 14 ค่ำ ถ้าเป็นเดือนขาดก็แรม 13 ค่ำ

• (1, 2) วันโกน

ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์ កោន៑ (โกนฺ), កោន្ន៑ (โกนฺนฺ), កុន៑ (กุนฺ), ក្វន៑ (กฺวนฺ, “ลูก”); เทียบภาษาเขมร កូន (กูน), ภาษามอญ ကောန် (โกน์); ร่วมรากกับ กูน

โกน

1. (ร้อยกรอง) ลูก

เทียบภาษาเขมร កូន (กูน)

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /koːn/

โกน

1. ลูก (ของคนหรือสัตว์)
2. ต้นอ่อน
3. สิ่งของที่เล็กกว่าในประเภทเดียวกัน

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ໂກນ (โกน)

โกน

1. โพรง

โกน (คำอาการนาม การโกน)

1. กรน