atîtoté
Etimolodjeye
[candjî]Do viebe « atîtoté » avou l’ cawete « -é ».
Prononçaedje
[candjî]- AFE :
- diferins prononçaedjes : Prononçaedje a radjouter
- prononçaedje zero-cnoxheu : /a.tiː.tɔ.ˈte/
- Ricepeures : atî·to·té
Addjectif
[candjî]| singulî | pluriyal | |
|---|---|---|
| omrin | atîtoté | atîtotés |
| femrin padrî | atitotêye | atitotêyes |
| femrin padvant | atitotêye | atitotêyès |
atîtoté
- moussî, abiyî.
- La ene båshele bén atitotêye.
- A l’ aireur il esteut so pî,
Atîtoté, ridoxhant d’ glwere,
Come onk k’ est foû seur del victwere— Joseph Vrindts, ”Vîx Lîge” (1901), p.8, “Ine Mâle Journêye” (fråze rifondowe).
