Przejdź do zawartości

Dhaulagiri

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dhaulagiri
Ilustracja
Dhaulagiri I
Państwo

 Nepal

Położenie

Prowincja 4

Pasmo

Himalaje

Wysokość

8167 m n.p.m.

Wybitność

3357 m

Pierwsze wejście

13 maja 1960
Kurt Diemberger, Albin Schelbert, Ernest Forrer, Nawang Dorje i Nyima Dorje

• zimowe

21 stycznia 1985
Andrzej Czok, Jerzy Kukuczka

Położenie na mapie Nepalu
Mapa konturowa Nepalu, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Dhaulagiri”
Ziemia28°41′46″N 83°29′43″E/28,696111 83,495278
Dhaulagiri z Poon Hill w Nepalu

Dhaulagiri lub Dhaulagiri I[1] (sanskryt धौलागिरी ‘Biała Góra’) – szczyt w Himalajach środkowo-zachodnich o wysokości 8167 m, oddzielony od pobliskiej Annapurny głęboko wciętą doliną rzeki Kali Gandaki. Różnica wysokości między szczytem Dhaulagiri a rzeką – około 6 km – jest jedną z największych deniwelacji górskich na świecie[2]. Dhaulagiri jest siódmym co do wysokości ośmiotysięcznikiem. Przez pewien czas, od pomiarów z 1818 r. do połowy XIX w., uważany za najwyższą górę świata.

Próbę wejścia podjęła wyprawa francuska w 1950 roku. W obliczu trudności orientacyjnych spowodowanych brakiem map i nieznajomością terenu Francuzi przenieśli się pod Annapurnę.

8 kwietnia 2009 roku podczas wyjścia aklimatyzacyjnego na Dhaulagiri zginął polski himalaista Piotr Morawski, członek międzynarodowej wyprawy, której celem było wejście nową drogą na Manaslu w Nepalu.

Wokół masywu Dhaulagiri prowadzi trasa trekingowa, uchodząca za jedną z najbardziej wymagających w Himalajach.

Wierzchołki masywu Dhaulagiri

[edytuj | edytuj kod]

W masywie Dhaulagiri można wyodrębnić następujące samodzielne wierzchołki:

Wierzchołek Wysokość
(m n.p.m.)
Wybitność
Dhaulagiri I 8167 3357
Dhaulagiri II 7751 2396
Dhaulagiri III 7715 135
Dhaulagiri IV 7661 469
Dhaulagiri V 7618 340
Churen Himal (Centralny) 7385 600
Churen Himal (Wschodni) 7371 150
Churen Himal (Zachodni) 7370 70
Dhaulagiri VI 7268 485
Putha Hiunchuli 7246 1151
Gurja Himal 7193 500

Zdobywcy

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszego wejścia dokonała 13 maja 1960 roku szwajcarska wyprawa kierowana przez Maxa Eiselina. W ataku szczytowym uczestniczyli: Kurt Diemberger, Peter Diener, Ernest Forrer, Albin Schelbert i Szerpowie Nawang Dorje i Nyima Dorje. 23 maja 1960 na wierzchołek weszli Michel Vaucher i Hugo Weber. Uczestnikami byli Jerzy Hajdukiewicz i Adam Skoczylas.[3]

Polskie wejścia

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Polskie egzonimy przyjęte na 130. posiedzeniu KSNG. Nazwa Dhaulagiri jest egzonimem głównym, zaś Dhaulagiri I jest egzonimem wariantowym.
  2. Trekking wokół Annapurny [online], 4challenge [zarchiwizowane z adresu 2016-12-27].
  3. Dhaulagiri [online], www.himalaje.pl [dostęp 2023-01-25].
  4. Wyprawa unifikacyjna PZA-Dhaulagiri 8176 m 2013 [online], Polski Związek Alpinizmu [dostęp 2023-01-25] (pol.).
  5. a b c d Polacy na Dhaulagiri, „Taternik” (Nr 1-2), kipdf.com [dostęp 2023-01-25] (pol.), str. 41.
  6. 35 rocznica zimowego wejścia na Dhaulagiri. - Wirtualne Muzeum Jerzego Kukuczki [online] [dostęp 2023-01-25] (pol.).
  7. 30 lat temu Krzysztof Wielicki wspiął się samotnie wschodnią ścianą Dhaulagiri [online] [dostęp 2023-01-25] (pol.).
  8. Waldemar Kowalewski na Dhaulagiri. wspinanie.pl, 2021-10-01. [dostęp 2021-10-13].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]