Saltar ao contido

Sonda espacial

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Voyager 1, aínda en actividade fóra do Sistema Solar, 43 anos despois do seu lanzamento.
Diagrama das misións do Sistema Solar.[1]

Unha sonda espacial é unha nave espacial non tripulada, utilizada para a exploración remota doutros planetas, satélites, asteroides ou cometas. Normalmente as sondas teñen recursos de telemetría, que permiten estudar á distancia as súas características físico-químicas, tirar fotografías e por veces tamén o seu medio natural. Algunhas sondas, como Landers ou Rovers, pousan na superficie dos astros celestes, para estudos da súa xeoloxía e do seu clima. As primeiras sondas para estudar outros astros lanzáronse a finais da década de 1950 pola Unión Soviética e os Estados Unidos, no inicio da exploración espacial, e axudaron moito a desvelar os misterios do Universo. En anos posteriores, a Axencia Espacial Europea, o Xapón, a República Popular da China e a India tamén lanzaron as súas sondas.[2][3]

Tipos de sondas

[editar | editar a fonte]
  • Sobrevoo (flyby): sonda que pasa próxima a un astro e o analiza cos seus instrumentos.[4][5]
  • Orbitador (orbiter): sonda que entra en órbita dun astro, pasando a funcionar como un satélite artificial do mesmo.
  • Impacto: sonda que colisiona contra un astro, facendo análises durante a aproximación ou a colisión.[6]
  • Aterradora (lander): sonda que pousa nun astro analizándoo in loco, moitas veces levando consigo unha sonda vehicular.
  • Veicular (rover): sonda con capacidade de locomoción para analizar unha área maior dun astro.
  • Observatorio: sonda con capacidade telescópica, que pode actuar nunha ou máis faixas do espectro eletromagnético, para efectuar observacións astronómicas, xeofísicas e espectrais, sen as distorsións provocadas pola atmosfera terrestre.

Traxectorias interplanetarias

[editar | editar a fonte]

Unha vez unha sonda abandonou a veciñanza da Terra, a súa traxectoria probablemente tome unha órbita arredor do Sol semellante á da Terra. Para chegar a outro planeta, o método máis simple é unha órbita de tranferencia de Hohmann. Técnicas máis complexas, como a asistencia gravitacional poden ser máis eficientes para o combustible, aínda que poden requirir que a sonda pase máis tempo de viaxe. Unha técnica que emprega moi pouca propulsión, aínda que require unha cantidade de tempo considerable, é seguir unha traxectoria na Interplanetary Transport Network.[7]

  1. "What's Up in the Solar System diagram by Olaf Frohn". The Planetary Society. 
  2. "Sonda Espacial – O que é, Como Funciona, Estudos e Funções, História". Arquivado dende o orixinal o 03 de setembro de 2014. Consultado o 12 de xaneiro de 2021. 
  3. Sondas espaciais
  4. Órbitas e trajetórias das Sondas Espaciais
  5. "Introdução à Tecnologia de Satélites – CSE-200-4" (PDF). Arquivado dende o orixinal (PDF) o 03 de marzo de 2016. Consultado o 12 de xaneiro de 2021. 
  6. Korolev, o criador das grandes naves espaciais
  7. "E&S+". E&S+. Arquivado dende o orixinal o 29 de marzo de 2003. Consultado o 12 de xaneiro de 2021. 

Véxase tamán

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Deep Space: The NASA Mission Reports. edited by Robert Godwin (2005). ISBN 1-894959-15-9

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]