Naar inhoud springen

Ferdinand Schörner

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ferdinand Schörner
Ferdinand Schörner bezoekt de Akropolis van Athene, april 1941
Ferdinand Schörner bezoekt de Akropolis van Athene, april 1941
Bijnaam "Blutiger Ferdinand"[1]
Geboren 12 juni 1892
München, Koninkrijk Beieren, Duitse Keizerrijk
Overleden 2 juli 1973
München, Bondsrepubliek Duitsland
Rustplaats Stadtfriedhof, Mittenwald, Beieren, Duitsland[2][3][4]
Land/zijde Vlag van Duitse Keizerrijk Duitse Keizerrijk
Vlag van Duitsland tijdens de Weimarrepubliek Weimarrepubliek
Vlag van nazi-Duitsland nazi-Duitsland
Onderdeel Deutsches Heer
Reichswehr
Wehrmacht
Dienstjaren 1911 - 1945
Rang
Generalfeldmarschall
Eenheid Königlich Bayerisches Infanterie-Leib-Regiment
Bevel Gebirgsjäger-Regiments 98
1 september 1939 -
24 mei 1940[5]
6. Gebirgs-Division
31 mei 1940 -
15 januari 1942[5]
Gebirgskorps Norwegen
15 januari 1942 -
10 november 1942[5]
19e Bergkorps
10 november 1942 -
1 oktober 1943[5]
40e Pantserkorps
1 oktober 1943 -
31 januari 1944[5]
17e Leger
2 maart 1944 -
25 maart 1944[5]
Heeresgruppe A
25 maart 1944 -
31 maart 1944[5]
Heeresgruppe Südukraine
31 maart 1944 -
25 juli 1944[5]
Heeresgruppe Nord
25 juli 1944 –
17 januari 1945[5]
Heeresgruppe A
17 januari 1945 -
25 januari 1945[5]
Heeresgruppe Mitte
25 januari 1945 -
8 mei 1945[5]
Oberkommando des Heeres
30 april 1945 - 8 mei 1945[6]
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie decoraties
Portaal  Portaalicoon   Tweede Wereldoorlog

Ferdinand Schörner (München, 12 juni 1892 - aldaar, 2 juli 1973) was een Duits generaal-veldmaarschalk tijdens de Tweede Wereldoorlog. Hij was eveneens de laatste opperbevelhebber van de Oberkommando des Heeres.

Tweede Wereldoorlog

[bewerken | brontekst bewerken]

Tijdens de Tweede Wereldoorlog voerde Schörner het bevel over Duitse troepen tijdens onder meer de Poolse Veldtocht, Operatie Barbarossa en de oorlog in Finland. Schörner is bekend om zijn uitspraak "Arktis ist nichts", "de Arctis stelt niets voor", waarmee hij bedoelde dat de klimatologische omstandigheden geen hinderpaal vormden voor het Duitse leger.

In juli 1944 kreeg Schörner het bevel over de Heeresgruppe Nord en in januari 1945 over Heeresgruppe Mitte. Op 4 april 1945 werd hij bevorderd tot generaal-veldmaarschalk.

Schörner stond bekend om zijn grenzeloze trouw aan Hitler en zijn tot op het laatst genadeloze vechtersmentaliteit, die hem weliswaar in de eindfase van het Derde Rijk de bewondering van Joseph Goebbels bezorgde, maar voor talloze Duitse soldaten een zinloze dood betekende die hem daardoor massaal verachtten. Berucht was zijn order, in de laatste dagen van de oorlog, dat iedere Duitse soldaat die achter het front werd aangetroffen ter plekke moest worden geëxecuteerd voor desertie en landverraad. Dit kostte eveneens vele soldaten het leven. Overeenkomstig Hitlers testament werd hij op 30 april 1945 benoemd tot opperbevelhebber van het Duitse leger, een functie die hij een week lang, tot de Duitse capitulatie op 8 mei 1945, heeft mogen uitoefenen. Daarna liet hij zijn troepen in de steek en koos hij, in burgerkleren (hij deed zich voor als een Beierse boer), het hazenpad, gedrag waarvoor hij zijn eigen soldaten had laten ophangen als deserteur.

Schörner werd op 18 mei 1945 in Oostenrijk gearresteerd door Amerikaanse troepen. In februari 1952 werd hij voor een Sovjet-rechtbank veroordeeld tot 25 jaar gevangenisstraf. In april van datzelfde jaar werd die straf teruggebracht tot 12 jaar. In januari 1955 werd Schörner uit de krijgsgevangenschap vrijgelaten en vertrok hij naar Dresden in de DDR. In de Bondsrepubliek leidde zijn vrijlating tot commotie. De latere minister van defensie, de conservatieve Franz-Josef Strauß, betitelde Schörner als Ungeheuer in Uniform (monster in uniform) en in maart 1955 startte de Bundesdisziplinarkammer een disciplinair onderzoek om te voorkomen dat Schörner van de wachtgeldregeling conform artikel 131 van de Duitse grondwet gebruik kon maken. In 1957 startte een justitieel onderzoek naar zijn onethische gedragingen tijdens de Tweede Wereldoorlog (met name vanwege de executies van deserterende Wehrmachtsoldaten en zijn vlucht bij de capitulatie). In 1958 liet de DDR hem vertrekken naar de Bondsrepubliek. Hier werd hij opnieuw aangehouden en tot vier en een half jaar cel veroordeeld. Ook verloor hij zijn militaire pensioen. Schörner kwam vrij in 1963. Hij stierf tien jaar later in zijn geboortestad München.

Luitenant Ferdinand Schörner onderscheiden met de Pour le Mérite.

Militaire loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]

Hij werd meerdere malen genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op:

Zie de categorie Ferdinand Schörner van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.