298 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

Ten artykuł dotyczy 298 Dywizji Piechoty okresu III Rzeszy. Zobacz też: 298 Dywizja Piechoty - stronę ujednoznaczniającą.

298 Dywizja Piechoty

298. Infanterie-Division

Historia
Państwo	III Rzesza
Sformowanie	1940
Rozformowanie	1943
Dowódcy
Pierwszy	gen. mjr Walther Gräßner
Działania zbrojne
II wojna światowa bitwa pod Stalingradem
Organizacja
Dyslokacja	Świętoszów (formowanie)
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Wehrmacht
Rodzaj wojsk	piechota

298 Dywizja Piechoty (niem. 298. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej, uczestniczyła w ataku na Związek Radziecki. Rozformowana po bitwie pod Stalingradem.

Sformowana na poligonie Neuhammer na mocy rozkazu z 6 lutego 1940, w 8. fali mobilizacyjnej w VIII Okręgu Wojskowym. W związku z planowaną napaścią na Związek radziecki, skierowana do okupowanej Polski. Od 22 czerwca 1941 uczestniczyła w ataku na ZSRR. Walczyła m.in. w rejonie Charkowa i pod Izjum. W czasie bitwy pod Stalingradem przydzielona do pomocy włoskiej 8 Armii. Po stratach jakie zadała jej Armia Czerwona w czasie odwrotu znad Wołgi podjęto decyzję o jej rozwiązaniu. Resztki 298 DP wcielono do 387 Dywizji Piechoty^[1].

• gen. mjr Walther Gräßner 6 II 1940 – 1 I 1942;
• gen. por. Arnold Szelinski 1 I 1942 – 27 XII 1942;
• gen. mjr Herbert Michälis 27 XII 1942 – 20 III 1943

Skład w lutym 1940:

• 525., 526. i 527. pułk piechoty, 298. pułk artylerii, 298. batalion pionierów, 298. oddział przeciwpancerny, 298. oddział łączności;

Skład w czerwcu 1941:

• 525., 526. i 527. pułk piechoty, 298. pułk artylerii, 298. batalion pionierów, 289. oddział rozpoznawczy, 298. oddział przeciwpancerny, 298. oddział łączności;

• Samuel Mitcham: Niemieckie siły zbrojne 1939-1945. Dywizje strzeleckie i lekkie. Warszawa: 2010. ISBN 978-83-11-11655-9.
• Schramm Percy Ernst, Kriegstagebuch des Oberkommandos der Wehrmacht 8 vol.; Bonn 2003; ISBN 3-8289-0525-0;