Przejdź do zawartości

Andranik Eskandarijan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andranik Eskandarijan
آندرانیک اسکندریان
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

31 grudnia 1951
Teheran

Wzrost

189 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1968–1970 Poolad Teheran
1970–1972 Ararat Teheran
1972–1978 Taj SC
1978–1984 New York Cosmos 142 (0)
1984–1985 New York Cosmos (futsal) 29 (1)
1986–1987 New York Express (futsal) 14 (0)
1989–1990 New Jersey Eagles
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1975–1978  Iran 29 (0)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Andranik Eskandarijan (ur. 31 grudnia 1951 w Teheranie) – irański piłkarz pochodzenia ormiańskiego występujący na pozycji obrońcy. Ojciec Alecko Eskandariana, także piłkarza, reprezentanta Stanów Zjednoczonych.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Eskandarijan karierę rozpoczynał w 1968 roku w drużynie Poolad Teheran. Następnie grał w Araracie Teheran, a w 1972 roku przeszedł do zespołu Taj SC. W 1974 roku wywalczył z nim wicemistrzostwo Iranu, w 1975 roku mistrzostwo Iranu, a w 1977 roku Puchar Iranu.

W 1978 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, by grać w tamtejszym klubie New York Cosmos. W 1980 roku, a także w 1982 roku wygrał z nim rozgrywki ligowe North American Soccer League. W 1984 roku rozpoczął grę w futsalowej sekcji New York Cosmos. Następnie grał w innym futsalowym zespole, New York Express. W 1989 roku wrócił do piłki nożnej i przez rok reprezentował barwy klubu New Jersey Eagles. W 1990 roku zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Iranu Eskandarijan zadebiutował w 1975 roku. W 1976 roku wraz z zespołem wygrał Puchar Azji. W tym samym roku znalazł się w drużynie na Letnie Igrzyska Olimpijskie, które piłkarze Iranu zakończyli na ćwierćfinale.

W 1978 roku został powołany do kadry na Mistrzostwa Świata. Zagrał na nich w meczach z Holandią (0:3) i Szkocją (1:1), a Iran zakończył turniej na fazie grupowej.

W latach 1975–1978 w drużynie narodowej Eskandarijan rozegrał łącznie 29 spotkań.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]