Przejdź do zawartości

Andrzej Micewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Micewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 listopada 1926
Warszawa

Data śmierci

29 listopada 2004

Poseł II kadencji Sejmu
Okres

od 19 września 1993
do 20 października 1997

Przynależność polityczna

poseł niezrzeszony

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Andrzej Micewski (ur. 3 listopada 1926 w Warszawie, zm. 29 listopada 2004) – polski historyk, działacz katolicki i publicysta, poseł na Sejm II kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W okresie okupacji był żołnierzem Armii Krajowej. W 1949 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Na początku lat 50. był sekretarzem zarządu przymusowego Caritasu[1] i sekretarzem Komisji Intelektualistów i Działaczy Katolickich[2].

Do 1956 działał w Stowarzyszeniu „Pax”, z którego odszedł m.in. z Tadeuszem Mazowieckim. Współtworzył miesięcznik „Więź” i Klub Inteligencji Katolickiej. Współpracował z Polskim Porozumieniem Niepodległościowym. Podczas wydarzeń sierpniowych w 1980 przyłączył się do skierowanego do władz komunistycznych apelu 64 naukowców, literatów i publicystów o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami[3]. W 1981 desygnowany na stanowisko redaktora naczelnego pisma „Solidarności” Rolników Indywidualnych, które nigdy nie powstało. W okresie stanu wojennego był jednym z doradców prymasa Józefa Glempa, zasiadał w Prymasowskiej Radzie Społecznej. Jako historyk opublikował kilkanaście książek, głównie na temat II Rzeczypospolitej. Jest także autorem pierwszej biografii kardynała Stefana Wyszyńskiego.

W 1993 został wybrany na posła II kadencji z listy Polskiego Stronnictwa Ludowego z Warszawy. Odszedł z klubu parlamentarnego tej partii, pozostając posłem niezrzeszonym.

W 2006 dziennik „Rzeczpospolita” podał, że Andrzej Micewski przez dziesięć lat (od połowy lat 70.) współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa pod pseudonimami Michalski i Historyk[4].

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955)[5] oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1954)[6]. W 1994 uhonorowany dziennikarską Nagrodą im. Bolesława Prusa[7]. W 1998 otrzymał Nagrodę Publicystyczną im. Juliusza Mieroszewskiego[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. M.P. z 1950 r. nr 11, poz. 112
  2. Janusz Stefaniak, Komisja Intelektualistów i Działaczy Katolickich, [w:] Encyklopedia Białych Plam, t. XIX, Suplement, Radom 2005, s. 180.
  3. Apel (64 intelektualistów wraz z załączonym suplementem zawierającym nazwiska sygnatariuszy apelu). karta.org.pl. [dostęp 2020-09-26].
  4. „Historyk” na usługach SB, „Dziennik Polski” z 14 sierpnia 2006.
  5. M.P. z 1956 r. nr 13, poz. 166
  6. M.P. z 1954 r. nr 108, poz. 1481
  7. Barbara Janiszewska: Od felietonów Bolesława Prusa do… Nagrody im. Bolesława Prusa. dziennikarzerp.org.pl, 14 sierpnia 2018. [dostęp 2022-06-01].
  8. Laureaci nagród „Kultury”. kulturaparyska.com. [dostęp 2021-05-03].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]