Przejdź do zawartości

Andrzej Wituski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Andrzej Wituski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

23 lutego 1932
Poznań

Prezydent Poznania
Okres

od 1982
do 6 czerwca 1990

Poprzednik

Stanisław Piotrowicz

Następca

Wojciech Szczęsny Kaczmarek

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Krzyż Komandorski Orderu św. Stanisława (odznaczenie prywatne)
Zdjęcie z 1984

Andrzej Wituski (ur. 23 lutego 1932 w Poznaniu) – polski działacz społeczny, kulturalny i samorządowy. Prezydent Poznania (1982–1990).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 lutego 1932 w Poznaniu w rodzinie Adama Wituskiego i Jolanty z domu Ankiewicz. Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu (1952)[1] i Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu (1952–1956, praca magisterska: Oznaczanie cyny w konserwach rybnych metodą chromatografii bibułowej). W 1951 zatrudniony w Zakładach Ziemniaczanych w Luboniu, a po studiach, krótko, w milicyjnym Domu Kultury Olimpia jako pracownik kulturalno-oświatowy. Dorabiał też jako nauczyciel w Technikum Przemysłu Spożywczego w Poznaniu na Winogradach. Od 1957 do 1965 pracownik Zakładów Mięsnych w Poznaniu, w tym na stanowisku kierownika wytwórni. Od 1966 do 1970 zastępca dyrektora i dyrektor przedsiębiorstwa Miejski Handel Mięsem w Poznaniu. W latach 1971–1972 w Urzędzie Miasta Poznania, gdzie piastował stanowisko szefa Wydziału Handlu, Przemysłu i Usług. W latach 1973–1982 zastępca przewodniczącego Prezydium Rady Narodowej i wiceprezydent Poznania. W 1982 został prezydentem Poznania (odrzucając jednocześnie propozycję objęcia stanowiska dyrektora MTP). W tajnym głosowaniu otrzymał 95% głosów. Urząd prezydenta pełnił do 6 czerwca 1990. W latach 1991–2001 dyrektor poznańskich oddziałów bankowych – kolejno: I Komercyjny Bank w Lublinie, Animex Bank i Kredyt Bank. Od 2001 wiceprezes, a potem prezes i dyrektor biura Towarzystwa Muzycznego im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu oraz dyrektor Międzynarodowych Konkursów Skrzypcowych im. Henryka Wieniawskiego (do 2007). Z rekomendacji Adama Smorawińskiego członek, a potem prezes poznańskiego Rotary Club[2].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

W okresie uczelnianym był założycielem Studenckiego Teatru Satyrycznego Pegazik. Pisał też teksty dla lubelskiego teatru Dren 59 oraz dla gdańskiego teatru studenckiego Bim-Bom. W latach 1973–1990 był przewodniczącym komitetów organizacyjnych: Biennale Sztuki dla Dziecka, Międzynarodowego Triennale Mebli, Jarmarku Świętojańskiego oraz mistrzostw świata i Europy w różnych dyscyplinach sportowych (m.in. w kajakarstwie, tenisie stołowym, akrobatyce sportowej, koszykówce i zapasach). Był głównym inicjatorem lub jednym z głównych inicjatorów m.in.: utworzenia Muzeum Literackiego Henryka Sienkiewicza, Pracowni-Muzeum Józefa Ignacego Kraszewskiego, Mieszkania-Pracowni Kazimiery Iłłakowiczówny, zmiany programu użytkowego Starego Rynku w Poznaniu (nadanie funkcji turystycznej, likwidacja kotłowni węglowych), zagospodarowania terenów maltańskich, odnowienia i uporządkowania Cmentarza Zasłużonych Wielkopolan, rekonstrukcji Palmiarni Poznańskiej, powstania Domu Polonii, odbudowy Gimnazjum Marii Magdaleny, restytucji jarmarków świętojańskich i negocjatorem pierwszego poznańskiego porozumienia partnerskiego miast – z Hanowerem. Był też współinicjatorem budowy Poznańskiego Szybkiego Tramwaju[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Anną. Ma dwoje dzieci: córkę Magdalenę i syna Macieja. Na 80. urodziny Agnieszka Duczmal zorganizowała mu koncert zatytułowany Legenda Wituskiego, na którym zagrali m.in. Maksim Wiengierow i Agata Szymczewska, a poprowadził go Tadeusz Zwiefka. W 2014 ukazała się książka w formie rozmowy zatytułowana Przecież to mój Poznań, będąca podsumowaniem życia i osiągnięć Wituskiego (rozmowę przeprowadziła Dorota Ronge-Juszczyk, począwszy od 2011)[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Andrzej Wituski. wieniawski.pl. [dostęp 2017-03-23].
  2. a b c d Andrzej Wituski, Dorota Ronge-Juszczyk, Przecież to mój Poznań. Andrzej Wituski w rozmowie z Dorotą Ronge-Juszczyk, Poznań: Dom Wydawniczy „Rebis”, 2014, s. 18,21-22,26,58,65,70,159,295,296,297,299,333, ISBN 978-83-7818-643-4, OCLC 903323433.
  3. M.P. z 2001 r. nr 2, poz. 39
  4. R.Komorowski, Kawalerowie i Damy Orderu Świętego Stanisława, s. 101