Przejdź do zawartości

Cewka Helmholtza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Cewki Helmholtza, pierścienie Helmholtza[1] (Cewki Helmholtza-Gaugaina) – układ cewek, wewnątrz którego istnieje duży obszar o w przybliżeniu stałym wektorze indukcji pola magnetycznego[2]. Są one używane do wytwarzania jednorodnego pola magnetycznego[2] i kompensacji pola zewnętrznego (głównie ziemskiego). Nazwane na cześć niemieckiego fizyka Hermanna von Helmholtza.

Układ składa się z dwóch identycznych równoległych cewek[2]. W cewkach powinien płynąć taki sam prąd, w tym samym kierunku[2], co można osiągnąć przez połączenie szeregowe. Cewki znajdują się w odległości równej promieniowi każdej z nich[2]. Taki układ pozwala uzyskać niemal jednorodne pole magnetyczne w przestrzeni między cewkami[2].

Indukcja magnetyczna w środku cewki wynosi[3]:

gdzie:

– liczba zwojów każdej cewki,
– prąd płynący w uzwojeniu,
– promień cewki,
przenikalność magnetyczna próżni.



Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Helmholtza cewki, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-10-08].
  2. a b c d e f Roger A. Freedman, A. Lewis Ford, Francis Weston Sears, Sears and Zemansky's University Physics., wyd. 13, Boston: Addison-Wesley, 2012, s. 954, ISBN 978-0-321-69686-1, OCLC 681534843 [dostęp 2021-06-04].
  3. Roger A. Freedman, A. Lewis Ford, Francis Weston Sears, Sears and Zemansky's University Physics., wyd. 13, Boston: Addison-Wesley, 2012, A-19, ISBN 978-0-321-69686-1, OCLC 681534843 [dostęp 2021-06-04].