Przejdź do zawartości

Dick Savitt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dick Savitt
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Richard Savitt

Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

4 marca 1927
Bayonne

Data i miejsce śmierci

6 stycznia 2023
Nowy Jork

Gra

praworęczny

Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu

2 (1951)

Australian Open

W (1951)

Roland Garros

QF (1951, 1952)

Wimbledon

W (1951)

US Open

SF (1950, 1951)

Gra podwójna
Australian Open

SF (1951, 1952)

Roland Garros

F (1951, 1952)

Wimbledon

SF (1951)

Dick Savitt, właśc. Richard Savitt (ur. 4 marca 1927 w Bayonne, zm. 6 stycznia 2023 w Nowym Jorku[1]) – amerykański tenisista, zwycięzca mistrzostw Australii i Wimbledonu w grze pojedynczej, reprezentant kraju w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Praworęczny Amerykanin znany był głównie z silnych uderzeń z głębi kortu (zwłaszcza bekhendu), które umiejętnie wykorzystywał na szybkich nawierzchniach, dysponując także skutecznym serwisem. W 1950 po raz pierwszy znalazł się w czołowej dziesiątce krajowego rankingu amatorskiego. W kolejnym sezonie uzyskał szczytową dyspozycję, wygrywając mistrzostwa Australii i Wimbledon. W finale australijskiej imprezy pokonał w czterech setach reprezentanta gospodarzy Kena McGregora, zostając pierwszym amerykańskim triumfatorem od 1938, kiedy wygrał Don Budge[2]. Na Wimbledonie Savitt, który uczestniczył w turnieju jako debiutant, został rozstawiony z szóstym numerem i skorzystał z porażek swoich głównych rywali – Frank Sedgman (nr 1. rozstawienia) uległ w ćwierćfinale Herbertowi Flamowi, Jaroslav Drobný odpadł w trzeciej rundzie z Brytyjczykiem Tonym Mottramem, obrońca tytułu Budge Patty poniósł porażkę w drugiej rundzie z Hamiltonem Richardsonem. Herbert Flam okazał się dla Savitta najtrudniejszym przeciwnikiem, kiedy w meczu półfinałowym był o krok od wyniku 2:0 w setach – prowadził 6:1, 5:1. Savitt zdołał ostatecznie wygrać drugiego seta 15:13, ostatecznie kończąc rywalizację w pięciu setach[3]. W finale ponownie zmierzył się z McGregorem i tym razem wygrał bez straty seta[3].

W pozostałych turniejach wielkoszlemowych w 1951 Savitt również dochodził do dalekich rund – w mistrzostwach Francji odpadł w ćwierćfinale z późniejszym triumfatorem Jaroslavem Drobným, w mistrzostwach USA uległ w półfinale Vicowi Seixasowi. Wyniki te dały mu pozycję wicelidera zarówno w klasyfikacji amerykańskiej (za Seixasem), jak i nieoficjalnym rankingu światowym (za Sedgmanem). W 1952 w obronie wielkoszlemowych tytułów Savitt przegrał w półfinale mistrzostw Australii z McGregorem i w ćwierćfinale Wimbledonu z Mervynem Rose. W półfinale mistrzostw USA był w 1950 (przegrał z Arthurem Larsenem), w ćwierćfinale w 1952, 1956 i 1958. W 1956 odpadł z późniejszym zwycięzcą Kenem Rosewallem 4:6, 5:7, 6:4, 10:8, 1:6.

W grze podwójnej nie udało się Savittowi triumfować w imprezie wielkoszlemowej – był dwukrotnie w finale mistrzostw Francji w parze z Gardnarem Mulloyem, za każdym razem przegrywając z Kenem McGregorem i Frankiem Sedgmanem. Trzykrotnie wygrywał w grze pojedynczej halowe mistrzostwa USA, w 1952 pokonując w finale Billa Talberta 6:2, 6:3, 6:4, w 1958 Budge’a Patty’ego 6:1, 6:2, 3:6, 12:10, w 1961 ówczesnego lidera rankingu amerykańskiego Whitneya Reeda 6:2, 11:9, 6:3. Savitt wystąpił jeszcze w dwóch finałach tego turnieju, w 1959 przegrywając z pochodzącym z Peru Alexem Olmedo 9:7, 3:6, 4:6, 7:5, 10:12.

Savitt, absolwent Uniwersytetu Cornella, w składzie amerykańskiej reprezentacji daviscupowej znalazł się w 1951, i to w meczach z mniej wymagającymi rywalami (Japonią i Kanadą). Bilans jego występów to trzy singlowe wygrane, bez porażki. Zabrakło go w przegranym finale z Australijczykami, w którym USA reprezentowali Vic Seixas, Ted Schroeder i Tony Trabert[4].

W 1976 Savitt został wpisany do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[4]. Uczestniczył w turniejach weteranów, zdobywając m.in. w 1981 mistrzostwo USA w kategorii „ojciec i syn” z synem Robertem.

Finały w turniejach wielkoszlemowych

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (2–0)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Zwycięzca 1. 31 stycznia 1951 Australian Championships, Sydney Trawiasta Australia Ken McGregor 6:3, 2:6, 6:3, 6:1
Zwycięzca 2. 6 lipca 1951 Wimbledon, Londyn Trawiasta Australia Ken McGregor 6:4, 6:4, 6:4

Gra podwójna (0–2)

[edytuj | edytuj kod]
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Finalista 1. 3 czerwca 1951 French Championships, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Gardnar Mulloy Australia Ken McGregor
Australia Frank Sedgman
2:6, 6:2, 7:9, 5:7
Finalista 2. 1 czerwca 1952 French Championships, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Gardnar Mulloy Australia Ken McGregor
Australia Frank Sedgman
3:6, 4:6, 4:6

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dick Savitt Dies at 95; Won Australian and Wimbledon Tennis Titles in 1951
  2. Richard “Dick” Savitt [online], jewishsports.net [dostęp 2018-03-29].
  3. a b David J. Goldman, Jewish Sports Stars: Athletic Heroes Past and Present, Kar-Ben Publishing, 2006, ISBN 978-1-58013-183-4 [dostęp 2018-03-29] (ang.).
  4. a b Dick Savitt [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-29].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]