Przejdź do zawartości

Diego Nargiso

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Diego Nargiso
Państwo

 Włochy

Data i miejsce urodzenia

15 marca 1970
Neapol

Wzrost

188 cm

Gra

leworęczna

Status profesjonalny

1987

Zakończenie kariery

2001

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

67 (10 października 1988)

Australian Open

2R (1996)

Roland Garros

2R (1992)

Wimbledon

3R (1988)

US Open

3R (1988)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

5

Najwyżej w rankingu

25 (5 marca 1990)

Australian Open

2R (1993)

Roland Garros

3R (1989)

Wimbledon

2R (1989, 1990, 1992, 1995, 1996, 2000)

US Open

QF (1993)

Diego Nargiso (ur. 15 marca 1970 w Neapolu) – włoski tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Kariera tenisowa

[edytuj | edytuj kod]

Grając w kategorii juniorów Nargiso odniósł dwa triumfy w zawodach wielkoszlemowych. Najpierw, jako pierwszy Włoch, wygrał młodzieżową edycję Wimbledonu 1987 w grze pojedynczej, a następnie odniósł zwycięstwo w grze podwójnej, wspólnie z Goranem Ivaniševiciem, podczas US Open 1987. Tego samego roku Nargiso osiągnął również finał Wimbledonu w deblu w parze z Eugenio Rossim.

Jako zawodowiec Włoch zaczął startować w 1987 roku, a kontynuował swoją karierę do 2001 roku. W grze pojedynczej doszedł do dwóch finałów turniejów rangi ATP World Tour, natomiast w grze podwójnej triumfował w pięciu imprezach tego cyklu oraz uczestniczył w piętnastu finałach.

W Pucharze Davisa zadebiutował w lutym 1988 roku przeciwko Izraelowi w 1 rundzie grupy światowej, stając się najmłodszym reprezentantem swojego kraju w zawodach. Ostatni występ Nargiso w Pucharze Davisa miał miejsce w lipcu 2000 roku podczas rywalizacji z Belgią w 1 rundzie grupy światowej. Łącznie w reprezentacji zagrał w 7 pojedynkach singlowych, z których 5 wygrał oraz w 25 spotkaniach deblowych, z których 13 zwyciężył.

Nargiso 3 razy zagrał na igrzyskach olimpijskich, w Seulu (1988), Barcelonie (1992) i Atlancie (1996). W Seulu osiągnął 2 rundę gry pojedynczej, a w deblu odpadł w 1 rundzie. W Barcelonie i Atlancie startował wyłącznie w grze podwójnej, dochodząc do 2 rundy w Atlancie i ponosząc porażkę w 1 rundzie w Barcelonie.

W rankingu gry pojedynczej Nargiso najwyżej był na 67. miejscu (10 października 1988), a w klasyfikacji gry podwójnej na 25. pozycji (5 marca 1990).

Finały w turniejach ATP World Tour

[edytuj | edytuj kod]

Gra pojedyncza (0–2)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup (0–0)
ATP Masters Series (0–0)
ATP International Series Gold (0–0)
ATP International Series (0–2)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (0–1)
Ceglana (0–1)
Trawiasta (0–0)
Dywanowa (0–0)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Przeciwnik Wynik finału
Finalista 1. 19 września 1993 Bordeaux Twarda Hiszpania Sergi Bruguera 5:7, 2:6
Finalista 2. 1 października 2000 Palermo Ceglana Belgia Olivier Rochus 6:7(14), 1:6

Gra podwójna (5–15)

[edytuj | edytuj kod]
Legenda
Wielki Szlem (0–0)
Igrzyska olimpijskie (0–0)
Tennis Masters Cup (0–0)
ATP Masters Series (0–0)
ATP International Series Gold (1–0)
ATP International Series (4–15)
Wygrane według nawierzchni
Twarda (1–2)
Ceglana (3–9)
Trawiasta (0–2)
Dywanowa (1–2)
Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy w finale Wynik finału
Finalista 1. 14 lutego 1988 Rotterdam Dywanowa (hala) Szwecja Magnus Gustafsson Patrik Kühnen
Tore Meinecke
6:7, 6:7
Finalista 2. 17 kwietnia 1988 Nicea Ceglana Szwajcaria Heinz Günthardt Francja Guy Forget
Francja Henri Leconte
6:4, 3:6, 4:6
Finalista 3. 31 lipca 1988 Bordeaux Ceglana Argentyna Christian Miniussi Szwecja Joakim Nyström
Włochy Claudio Panatta
1:6, 4:6
Finalista 4. 30 kwietnia 1989 Monte Carlo Ceglana Włochy Paolo Canè Czechosłowacja Tomáš Šmíd
Australia Mark Woodforde
6:1, 4:6, 2:6
Finalista 5. 1 października 1989 Palermo Ceglana Goran Ivanišević Peter Ballauff
Rudiger Haas
2:6, 7:6, 4:6
Zwycięzca 1. 12 lutego 1990 Mediolan Dywanowa (hala) Włochy Omar Camporese Holandia Tom Nijssen
Udo Riglewski
6:4, 6:4
Finalista 6. 4 marca 1990 Rotterdam Dywanowa (hala) Wenezuela Nicolás Pereira Meksyk Leonardo Lavalle
Meksyk Jorge Lozano
3:6, 6:7
Zwycięzca 2. 14 kwietnia 1991 Barcelona Ceglana Argentyna Horacio de la Peña Boris Becker
Eric Jelen
3:6, 7:6, 6:4
Finalista 7. 25 sierpnia 1991 Long Island Twarda Stany Zjednoczone Doug Flach Eric Jelen
Carl-Uwe Steeb
6:0, 4:6, 6:7
Finalista 8. 14 czerwca 1992 Londyn Trawiasta Chorwacja Goran Ivanišević Australia John Fitzgerald
Szwecja Anders Järryd
4:6, 6:7
Zwycięzca 3. 17 stycznia 1993 Dżakarta Twarda Francja Guillaume Raoux Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
7:6, 6:7, 6:3
Finalista 9. 12 czerwca 1994 Rosmalen Trawiasta Szwecja Peter Nyborg Holandia Stephen Noteboom
Holandia Fernon Wibier
3:6, 6:1, 6:7
Finalista 10. 18 września 1994 Bordeaux Twarda Francja Guillaume Raoux Francja Olivier Delaître
Francja Guy Forget
2:6, 6:2, 5:7
Finalista 11. 5 marca 1995 Meksyk Ceglana Niemcy Marc-Kevin Goellner Argentyna Javier Frana
Meksyk Leonardo Lavalle
5:7, 3:6
Finalista 12. 9 kwietnia 1995 Estoril Ceglana Niemcy Marc-Kevin Goellner Rosja Jewgienij Kafielnikow
Rosja Andriej Olchowski
7:5, 5:7, 2:6
Finalista 13. 5 maja 1996 Monachium Ceglana Francja Olivier Delaître Południowa Afryka Lan Bale
Holandia Stephen Noteboom
6:4, 6:7, 4:6
Zwycięzca 4. 29 marca 1998 Casablanca Ceglana Włochy Andrea Gaudenzi Włochy Cristian Brandi
Włochy Filippo Messori
6:4, 7:6
Zwycięzca 5. 7 maja 2000 Majorka Ceglana Francja Michaël Llodra Hiszpania Alberto Martín
Hiszpania Fernando Vicente
7:6(2), 7:6(3)
Finalista 14. 28 maja 2000 Sankt Pölten Ceglana Włochy Andrea Gaudenzi Indie Mahesh Bhupathi
Australia Andrew Kratzmann
6:7(10), 7:6(2), 4:6
Finalista 15. 16 lipca 2000 Båstad Ceglana Włochy Andrea Gaudenzi Szwecja Nicklas Kulti
Szwecja Mikael Tillström
6:4, 2:6, 3:6

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]