Przejdź do zawartości

Elio Germano

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elio Germano
Ilustracja
Germano na MFF w Karlowych Warach (2008)
Data i miejsce urodzenia

25 września 1980
Rzym

Zawód

aktor

Lata aktywności

od 1992

Elio Germano (ur. 25 września 1980 w Rzymie) − włoski aktor filmowy, teatralny i telewizyjny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Rodzice aktora pochodzą z Duronii w prowincji Campobasso[1]. Germano urodził się w Rzymie. Mając dwanaście lat, zagrał w komedii autorstwa Franco Castellano i Giuseppe Moccia Ci hai rotto papà. W liceum uczęszczał na kursy teatralne w szkole „Teatro Azione”, prowadzonej przez Isabellę Del Bianco i Cristiano Censiego. Prawdziwą karierę filmową rozpoczął rolą Paolo w filmie Il cielo in una stanza (1999) w reżyserii Carlo Vanziny.

Następnie współpracował z takimi reżyserami, jak: Ettore Scola (Nieuczciwa konkurencja 2001), Emanuele Crialese (Respiro, 2002), Gianluca Maria Tavarelli (Liberi 2003), Dario Argento (Ti piace Hitchcock? 2005) Libero De Rienzo (Sangue – La morte non esiste 2005), Giovanni Veronesi (Che ne sarà di noi 2004), Michele Placido (Romanzo criminale 2005), Gabriele Salvatores (Quo vadis, baby? 2005, Come Dio comanda 2008), Paolo Virzì (Napoleon i ja 2006, Tutta la vita davanti 2008), Paolo Franchi (Nessuna qualità agli eroi 2007), Daniele Vicari (Il passato è una terra straniera 2008).

W 2007 otrzymał włoską nagrodę filmową David di Donatello za najlepszą główną rolę męską w obrazie Mój brat jest jedynakiem w reżyserii Daniele Luchettiego. W 2008 wcielił się w rolę Marco Baldiniego, znanego we Włoszech dziennikarza radiowego, w filmie Il mattino ha l'oro in bocca w reżyserii Francesco Patierno[2].

Przełomem w karierze Germano była rola w filmie Nasze życie (2010) Daniele Luchettiego. Kreacja ta przyniosła mu nagrodę aktorską na 63. MFF w Cannes oraz nagrodę Nastro d’argento dla najlepszego włoskiego aktora roku.

Obok produkcji wielkoekranowych Germano wystąpił również w serialach telewizyjnych: Un medico in famiglia 2, Padre Pio, Ferrari, Via Zanardi 33 oraz Paolo Borsellino.

Germano jest członkiem grupy rap Bestierare od 1997.

Role teatralne

[edytuj | edytuj kod]
  • Frammenti d'autore, reż. I. Del Bianco i C. Censi – Teatro de Cocci (1995)
  • La cavia Giordano Aquilini – Teatro Le Salette, Teatro dei Satiri (1996)
  • Requiem Giordano Aquilini – Teatro Dei Satiri (1997)
  • Cruda Giordano Aquilini – Teatro dei Contrari, Teatro Furio Camillo (1997/98)
  • Ground & Ground A. Quadrelli i M. Conte, reż. Elio Germano – Teatro Tirso (1999/00)
  • A pesca di corvi Marcello Conte, reż. Marcello Conte – Teatro Colosseo (1999/00)
  • Ippolito, reż. Ivano De Matteo – Festival di Terracina (2000)
  • Le regole dell'attrazione B. E. Ellis, reż. Luca Guadagnino (2002)
  • Verona, caput fasci E. Germano, reż. Elio Germano (2008)
  • Thom Pain (basato sul niente) Will Eno, reż. Elio Germano (2010)

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • Ci hai rotto papà, reż. Castellano i Pipolo (1992)
  • Il cielo in una stanza, reż. Carlo Vanzina (1999)
  • Nieuczciwa konkurencja (Concorrenza sleale), reż. Ettore Scola (2001)
  • Ultimo stadio, reż. Ivano De Matteo (2002)
  • Respiro, reż. Emanuele Crialese (2002)
  • Ora o mai più, reż. Lucio Pellegrini (2003)
  • Fame Chimica, reż. Antonio Bocola i Paolo Vari (2003)
  • Liberi, reż. Gianluca Maria Tavarelli (2003)
  • Che ne sarà di noi, reż. Giovanni Veronesi (2004)
  • Chiamami Salomè, reż. Claudio Sestieri (2005)
  • Quo vadis, baby?, reż. Gabriele Salvatores (2005)
  • Sangue – La morte non esiste, reż. Libero De Rienzo (2005)
  • Maria (Mary), reż. Abel Ferrara (2005)
  • Romanzo criminale, reż. Michele Placido (2005)
  • Melissa P., reż. Luca Guadagnino (2005)
  • Padiglione 22, reż. Livio Bordone (2006)
  • Napoleon i ja (N (Io e Napoleone)), reż. Paolo Virzì (2006)
  • Mój brat jest jedynakiem, reż. Daniele Luchetti (2007)
  • Nessuna qualità agli eroi, reż. Paolo Franchi (2007)
  • Il mattino ha l'oro in bocca, reż. Francesco Patierno (2008)
  • Tutta la vita davanti, reż. Paolo Virzì (2008)
  • Il passato è una terra straniera, reż. Daniele Vicari (2008)
  • Come Dio comanda, reż. Gabriele Salvatores (2008)
  • La bella gente, reż. Ivano De Matteo (2009)
  • Dziewięć (Nine), reż. Rob Marshall (2009)
  • Nasze życie (La nostra vita), reż. Daniele Luchetti (2010)
  • Czułość (La tenerezza), reż. Gianni Amelio (2017)

Filmy krótkometrażowe

[edytuj | edytuj kod]
  • La storia chiusa, reż. Emiliano Corapi – nagrodzony Nastro d’Argento 2001 (2001)
  • Gas, reż. C. Noce – zwycięzca Festival di Imola 2003 (2003)
  • Non riesco a smettere di vomitare, reż. Adriano Ercolani (2004)
  • Trevirgolaottantasette, reż. Valerio Mastandrea – nagrodzony Nastro d’Argento 2005 (2005)
  • Stasera torno prima, reż. Libero de Rienzo (2008)

Produkcje telewizyjne

[edytuj | edytuj kod]
  • Cornetti al miele, reż. Sergio Martino (1999)
  • Padre Pio, reż. Carlo Carlei (2000)
  • Un medico in famiglia 2 (2000)
  • Via Zanardi 33, reż. Antonello De Leo i Andrea Serafini (2001)
  • Per amore, reż. Carmela Cincinnati i Peter Exacoustos (2002)
  • Il sequestro Soffiantini, reż. Riccardo Milani (2002)
  • Padri, reż. Riccardo Donna (2002)
  • Ferrari, reż. Carlo Carlei (2003)
  • Paolo Borsellino, reż. Gianluca Maria Tavarelli (2004)
  • Ti piace Hitchcock?, reż. Dario Argento (2005)

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
  • 2003 – najlepszy aktor na festiwalu Annecy Cinéma Italien
  • 2003 – najlepszy aktor Linea d'ombra
  • 2004 – nominacja najlepszy aktor pierwszoplanowy David di Donatello
  • 2004 – nominacja najlepszy aktor drugoplanowy Nastro d’argento
  • 2004 – najlepszy aktor Maremetraggio
  • 2005 – najlepszy aktor Premio Fice
  • 2006 – najlepszy aktor Clorofilla Film Festival
  • 2007 – najlepszy aktor komediowy Golden Graal
  • 2007 – najlepszy aktor pierwszoplanowy Ciak d’oro
  • 2007 – aktor odkrycie roku Premio Biraghi
  • 2007 – najlepszy aktor pierwszoplanowy David di Donatello
  • 2007 – aktor odkrycie roku Globo d’oro
  • 2010 – nagroda dla najlepszego aktora na 63. MFF w Cannes
  • 2010 – najlepsza rola pierwszoplanowa Nastro d’argento

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rodolfo Di Giammarco: Elio Germano, l'antidivo di Corviale figlio unico a caccia di David. roma.repubblica.it. [dostęp 2010-12-15]. (wł.).
  2. Elio Germano a Radio Kiss Kiss. kisskiss.it. [dostęp 2010-12-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-02-03)]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]