Przejdź do zawartości

Euroliga

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Euroliga
EuroLeague
Ilustracja
Państwo

9 państw

Dyscyplina

Koszykówka

Organizator rozgrywek

ULEB

Data założenia

14 grudnia 1957

Poprzednia nazwa

Puchar Europy Mistrzów Krajowych
(1957–1991)
Klubowy Puchar Europy
(1991–1996)
Euroliga
(1996–2000)
FIBA Suproliga
(2000–2001)
Euroliga
(2000–)

Przekształcona
na zawodową

9 czerwca 2000

Prezes

Jordi Bertomeu

Partner TV

EuroLeague TV

Sponsor tytularny

Turkish Airlines

Rozgrywki
Liczba drużyn

18

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

ASK Ryga (1958)

Obecny zwycięzca

Hiszpania Real Madryt (2022/23)

Najwięcej zwycięstw

Hiszpania Real Madryt (11)

Strona internetowa

Euroliga (ang. EuroLeague) – międzynarodowe, klubowe rozgrywki koszykarskie, przeznaczone dla najlepszych oraz najbogatszych męskich drużyn Europy i zachodniej Azji (tj. zajmujących najwyższe miejsca w czołowych ligach krajowych), organizowane i zarządzane przez Euroleague Basketball Company, a wcześniej przez FIBA Europe.

Format rozgrywek

[edytuj | edytuj kod]

23 września 2008, podczas posiedzenia w Paryżu, Zgromadzenie Ogólne Unii Europejskich Lig Koszykarskich przedstawiło projekt nowego systemu rozgrywek męskiej Euroligi, który będzie obowiązywać od sezonu 2009/10. Jego szczegóły zostały omówione – z udziałem przedstawicieli zainteresowanych lig krajowych – w październiku 2008 r. i spotkały się ze zdecydowanym poparciem większości z nich. Według zaprezentowanej koncepcji, do zmagań, mających stanowić kontynuację poprzedniej Euroligi, przystąpi łącznie 30 zespołów z 25 państw[1]. Fazę zasadniczą nadal stanowić będą 24 kluby, podzielone na sześć czterodrużynowych grup. Nowością są jednak – przeprowadzane po raz pierwszy w historii – dwustopniowe kwalifikacje, do których dopuszczonych zostanie 8 ekip. Dwóch zwycięzców kwalifikacji dołączy do 22 zespołów mających zagwarantowany udział w fazie grupowej „z urzędu”[2]. Faza grupowa wyłoni 16 ekip, które następnie rywalizować będą systemem pucharowym, aż do Final Four[3]. Polska ma prawo do obsadzenia jednego miejsca w tych rozgrywkach – jest ono zarezerwowane dla mistrza kraju, który nie musi startować w kwalifikacjach, bowiem co roku znajduje się w gronie 22 drużyn mających pewny udział w fazie grupowej.

Drużyny

[edytuj | edytuj kod]

W fazie zasadniczej (grupowej) Euroligi udział biorą 24 drużyny. 22 miejsca w tej rundzie są odgórnie zarezerwowane dla zespołów z licencjami typu „A”, „B” i „C”. O pozostałe 2 wolne miejsca, 8 klubów walczy w dwustopniowych kwalifikacjach.

Zespoły z Licencją A – 12 najmocniejszych klubów, posiadających prawo startu w Eurolidze bez względu na wyniki w swoich ligach krajowych (uszeregowanie według miejsca zajmowanego w Rankingu ULEB):

  1. Rosja CSKA Moskwa
  2. Hiszpania Real Madryt
  3. Hiszpania FC Barcelona
  4. Grecja Olympiakos Pireus
  5. Izrael Maccabi Tel Awiw
  6. Grecja Panathinaikos Ateny
  7. Turcja Fenerbahçe Ülker
  8. Turcja Efes Pilsen Stambuł
  9. Hiszpania Laboral Kutxa
  10. Hiszpania Unicaja Málaga
  11. Litwa Žalgiris Kowno
  12. Włochy Emporio Armani Mediolan

Zespoły z Licencją B – przedstawiciele pozostałych 8 najwyżej sklasyfikowanych lig krajowych (według rankingu ULEB):

  1. Francja mistrz Francji
  2. Serbia mistrz Serbii
  3. Chorwacja mistrz Chorwacji
  4. Słowenia mistrz Słowenii
  5. Niemcy mistrz Niemiec
  6. Polska mistrz Polski
  7. Litwa mistrz Litwy
  8. Włochy drużyna z Włoch
  9. triumfator Eurocup z poprzedniego sezonu

Zespół z Licencją C – 1 klub z „dziką kartą” otrzymaną od ULEB:

  1. wybór na podstawie kryteriów ustalanych przed każdym sezonem przez ULEB

Zespoły rywalizujące w kwalifikacjach – 8 klubów:

  1. Rosja drużyna z Rosji
  2. Francja ASVEL Lyon-Villeurbanne (bez względu na miejsce w lidze francuskiej)
  3. Włochy drużyna z Włoch
  4. Grecja drużyna z Grecji
  5. Belgia mistrz Belgii
  6. Łotwa mistrz Łotwy
  7. Ukraina mistrz Ukrainy
  8. Francja drużyna z Francji

Podział miejsc według państw

[edytuj | edytuj kod]

Obsadzonych jest 28 miejsc. Pozostałe 2 to: drużyna z „dziką kartą” i tryumfator Eurocup.

Państwo Liczba miejsc
 Hiszpania 4
 Włochy 4
 Grecja 3
 Francja 3
 Rosja 2
 Turcja 2
 Litwa 1
 Serbia 1
 Chorwacja 1
 Izrael 1
 Słowenia 1
 Niemcy 1
 Polska 1
 Belgia 1
 Łotwa 1
 Ukraina 1

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Na fali sukcesu idei europejskich pucharów – stworzonej przez dziennikarzy francuskiego dziennika L'Équipe – dla klubów piłkarskich, wiosną 1957 grupa działaczy FIBA z Sekretarzem Generalnym Williamem Jonesem na czele, postanowiła przeszczepić koncepcję klubowej rywalizacji na starym kontynencie również dla męskich zespołów koszykarskich. W celu zorganizowania i sprawnego przeprowadzenia rozgrywek powołano specjalną Komisję, której przewodniczącym został sam W. Jones, mając do pomocy Roberta Busnela, Miloslava Kriza, Raimundo Saportę, Nikołaja Semaszkę i Borislava Stankovicia. Wzorem piłkarskim rywalizacji nadano oficjalną nazwę Pucharu Europy Mistrzów Krajowych (PEMK) i pod takim mianem toczyła się ona do lat 90. Do premierowego sezonu 1957/1958 przystąpiło 24 mistrzów krajowych, a wśród nich Legia Warszawa. W inauguracyjnym spotkaniu – rozegranym 22 lutego 1958 w Brukselibelgijski Royal IV SC Anderlechtois pokonał luksemburską BBC Etzella Ettelbruck 82:43[4], a po pucharowych bojach do finałowego dwumeczu (6 lipca 1958 i 17 lipca 1958) zakwalifikowały się: radziecka ASK Ryga i bułgarski Akademik Sofia. Zdecydowanie lepsi okazali się ryżanie dwukrotnie pokonując rywala (86:81 i 84:71). Ta sama drużyna tryumfowała w dwóch kolejnych edycjach, a na pierwszy sukces ekipy spoza ZSRR (kraje „Europy socjalistycznej” zdominowały pierwsze lata rywalizacji PEMK) przyszło czekać do sezonu 1963/1964, gdy po puchar sięgnął Real Madryt, który następnie – nieprzerwanie po połowy lat 80. – należał do ścisłej czołówki Pucharu Europy. Zresztą generalnie od tego momentu do głosu zaczęły dochodzić kluby z zachodniej i południowej części kontynentu (głównie włoskie). Przełom lat 80. i 90. to czas tryumfów zespołów z byłej Jugosławii, czyli słynnej „szkoły bałkańskiej”, później zaś sukcesy zaczęły święcić ekipy greckie. Nieprzerwanie od sezonu 1987/1988 końcowa faza pucharu przeprowadzana jest w formie turnieju Final Four, podczas którego wyłaniana jest najlepsza drużyna (wcześniej turniej Finałowej Czwórki PEMK odbył się tylko dwa razy – w 1966 i 1967).

Szyld Euroliga – w odniesieniu do rywalizacji najlepszych męskich klubów koszykarskich w Europie – po raz pierwszy pojawił się w 1995, gdy to od sezonu 1995/1996 zmieniono nazwę rozgrywek na FIBA EuroLeague. Ich organizatorem nadal pozostawała FIBA, pełniąc jednocześnie rolę patrona tytularnego. Jednak już wówczas coraz większą siłę oddziaływania zaczęła przejawiać – założona 25 czerwca 1991 w RzymieUnia Europejskich Lig Koszykarskich (ULEB), reprezentująca zrzeszane przez siebie klubu z czołowych lig krajowych (głównie włoskiej, hiszpańskiej, francuskiej i greckiej). Kwestią czasu pozostawało przejęcie przez nią praw do zarządzania Euroligą na co nie chciała zgodzić się FIBA. Przełomowym okazał się być rok 2000, gdy w europejskiej koszykówce doszło do rozłamu. Żadna z organizacji nie zamierzała ustąpić, dlatego w edycji 2000/2001 rywalizacja najlepszych klubów „starego kontynentu” toczyła się w dwóch niezależnych od siebie rozgrywkach: nowej Eurolidze (stworzonej przez ULEB) i Suprolidze (założonej przez FIBA). Po roku doszło do porozumienia, FIBA zlikwidowała Suproligę, która funkcjonowała zaledwie przez jeden sezon, a ULEB-owska Euroliga stała się zaczątkiem nowoczesnej Euroligi (Euroleague Basketball), czyli rozgrywek w formie przeprowadzanej do dziś.

Triumfatorzy

[edytuj | edytuj kod]

Finały

[edytuj | edytuj kod]
Rok Finał 3. i 4. miejsce
Mistrz Wynik Wicemistrz
1958
ASK Ryga
170–152
(86–81 / 71–84)

Academic
Węgry Honvéd i Real Madryt
1958–59
ASK Ryga
148–125
(79–58 / 67–69)

Academic
Polska Lech Poznań i OKK Beograd
1959–60
ASK Ryga
130–113
(51–61 / 69–62)

Dinamo Tbilisi
Polska Polonia Warszawa i Czechosłowacja Slovan Orbis Praga
1960–61
CSKA Moskwa
148–128
(87–62 / 66–61)

ASK Ryga
Real Madryt i Steaua București
1961–62
Dinamo Tbilisi
90–83
Real Madryt
AŠK Olimpija i CSKA Moskwa
1962–63
CSKA Moskwa
259–240
(86–69 / 91–74 / 99–80)

Real Madryt
Dinamo Tbilisi i Czechosłowacja Spartak ZJŠ Brno
1963–64
Real Madryt
183–174
(110–99 / 84–64)
Czechosłowacja
Spartak ZJŠ Brno
OKK Beograd i Włochy Simmenthal Mediolan
1964–65
Real Madryt
157–150
(88–81 / 76–62)

CSKA Moskwa
Włochy Ignis Varese i OKK Beograd
1965–66 Włochy
Simmenthal Mediolan
77–72 Czechosłowacja
Slavia VŠ Praga

CSKA Moskwa
Grecja
AEK
1966–67
Real Madryt
91–83 Włochy
Simmenthal Medilan

AŠK Olimpija
Czechosłowacja
Slavia VŠ Praga
1967–68
Real Madryt
98–95 Czechosłowacja
Spartak ZJŠ Brno
Włochy Simmenthal Mediolan i Zadar
1968–69
CSKA Moskwa
103–99 (2 OT's)
Real Madryt
Czechosłowacja Spartak ZJŠ Brno i Belgia Standard Liège
1969–70 Włochy
Ignis Varese
79–74
CSKA Moskwa
Real Madryt i Czechosłowacja Slavia VŠ Praga
1970–71
CSKA Moskwa
67–53 Włochy
Ignis Varese
Real Madryt i Czechosłowacja Slavia VŠ Praga
1971–72 Włochy
Ignis Varese
70–69
Jugoplastika
Real Madryt i Grecja Panathinaikos
1972–73 Włochy
Ignis Varese
71–66
CSKA Moskwa
Crvena zvezda i Włochy Simmenthal Medilan
1973–74
Real Madryt
84–82 Włochy
Ignis Varese
Francja Berck i Radnički Belgrad
1974–75 Włochy
Ignis Varese
79–66
Real Madryt
Francja Berck i Zadar
1975–76 Włochy
Mobilgirgi Varese
81–74
Real Madryt
Francja ASVEL i Włochy Forst Cantù
1976–77 Izrael
Maccabi Tel Awiw
78–77 Włochy
Mobilgirgi Varese

CSKA Moskwa
Hiszpania
Real Madryt
1977–78 Hiszpania
Real Madryt
75–67 Włochy
Mobilgirgi Varese
Francja
ASVEL
Izrael
Maccabi Tel Awiw
1978–79
Bosna
75–67 Włochy
Emerson Varese
Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Hiszpania
Real Madryt
1979–80 Hiszpania
Real Madryt
89–85 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw

Bosna
Włochy
Sinudyne Bolonia
1980–81 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
80–79 Włochy
Sinudyne Bolonia
Holandia
Nashua EBBC

Bosna
1981–82 Włochy
Squibb Cantù
86–80 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw

Partizan
Hiszpania
FC Barcelona
1982–83 Włochy
Ford Cantù
69–68 Włochy
Billy Medilan
Hiszpania
Real Madryt

CSKA Moskwa
1983–84 Włochy
Virtus Rzym
79–73 Hiszpania
FC Barcelona
Włochy
Jollycolombani Cantù

Bosna
1984–85
Cibona
87–78 Hiszpania
Real Madryt
Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw

CSKA Moskwa
1985–86
Cibona
94–82
Žalgiris
Włochy
Simac Mediolan
Hiszpania
Real Madryt
1986–87 Włochy
Tracer Mediolan
71–69 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Francja
Orthez

Zadar
1987–88 Włochy
Tracer Medilan
90–84 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw

Partizan
Grecja
Aris
1988–89
Jugoplastika
75–69 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Grecja
Aris
Hiszpania
FC Barcelona
1989–90
Jugoplastika
72–67 Hiszpania
FC Barcelona
Francja
CSP Limoges
Grecja
Aris
1990–91
Pop 84
70–65 Hiszpania
FC Barcelona
Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Włochy
Scavolini Pesaro
1991–92
Partizan
71–70 Hiszpania
Montigalà Joventut
Włochy
Philips Medilan
Hiszpania
Estudiantes Caja Postal
1992–93 Francja
CSP Limoges
59–55 Włochy
Benetton Treviso
Grecja
PAOK
Hiszpania
Real Madryt
1993–94 Hiszpania
7up Joventut
59–57 Grecja
Olympiakos
Grecja
Panathinaikos
Hiszpania
FC Barcelona Banca Catalana
1994–95 Hiszpania
Real Teka Madryt
73–61 Grecja
Olympiakos
Grecja
Panathinaikos
Francja
CSP Limoges
1995–96 Grecja
Panathinaikos
67–66 Hiszpania
FC Barcelona Banca Catalana
Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
Real Madrid Teka
1996–97 Grecja
Olympiakos
73–58 Hiszpania
FC Barcelona Banca Catalana
Słowenia
Smelt Olimpija
Francja
ASVEL
1997–98 Włochy
Kinder Bolonia
58–44 Grecja
AEK
Włochy
Benetton Treviso

Partizan
1998–99 Litwa
Žalgiris
82–74 Włochy
Kinder Bolonia
Grecja
Olympiakos
Włochy
Teamsystem Bolonia
1999–00 Grecja
Panathinaikos
73–67 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Turcja
Efes Pilsen
Hiszpania
FC Barcelona
2000–01 † Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
81–67 Grecja
Panathinaikos
Turcja
Efes Pilsen
Rosja
CSKA Moskwa
2000–01 Włochy
Kinder Bolonia
3–2
play-off
Hiszpania
Tau Cerámica
Grecja AEK i Włochy Paf Wennington Bolonia
2001–02 Grecja
Panathinaikos
89–83 Włochy
Kinder Bolonia
Włochy Benetton Treviso i Izrael Maccabi Elite Tel Awiw
2002–03 Hiszpania
FC Barcelona
76–65 Włochy
Benetton Treviso
Włochy
Montepaschi Siena
Rosja
CSKA Moskwa
2003–04 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
118–74 Włochy
Skipper Bolonia
Rosja
CSKA Moskwa
Włochy
Montepaschi Siena
2004–05 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
90–78 Hiszpania
Tau Cerámica
Grecja
Panathinaikos
Rosja
CSKA Moskwa
2005–06 Rosja
CSKA Moskwa
73–69 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Hiszpania
Tau Cerámica
Hiszpania
Winterthur FC Barcelona
2006–07 Grecja
Panathinaikos
93–91 Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
Unicaja
Hiszpania
Tau Cerámica
2007–08 Rosja
CSKA Moskwa
91–77 Izrael
Maccabi Elite Tel Awiw
Włochy
Montepaschi Siena
Hiszpania
Tau Cerámica
2008–09 Grecja
Panathinaikos
73–71 Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
Regal FC Barcelona
Grecja
Olympiakos
2009–10 Hiszpania
Regal FC Barcelona
86–68 Grecja
Olympiakos
Rosja
CSKA Moskwa
Serbia
Partizan
2010–11 Grecja
Panathinaikos
78–70 Izrael
Maccabi Electra Tel Awiw
Włochy
Montepaschi Siena
Hiszpania
Real Madryt
2011–12 Grecja
Olympiakos
62–61 Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
Regal FC Barcelona
Grecja
Panathinaikos
2012–13 Grecja
Olympiakos
100–88 Hiszpania
Real Madryt
Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
FC Barcelona
2013–14 Izrael
Maccabi Electra Tel Awiw
98–86 (OT) Hiszpania
Real Madryt
Hiszpania
FC Barcelona
Rosja
CSKA Moskwa
2014–15 Hiszpania
Real Madryt
78–59 Grecja
Olympiakos
Rosja
CSKA Moskwa
Turcja
Fenerbahçe Ülker
2015–16 Rosja
CSKA Moskwa
101–96 (OT) Turcja
Fenerbahçe
Rosja
Lokomotiw Kubań
Hiszpania
Laboral Kutxa
2016–17 Turcja
Fenerbahçe
80–64 Grecja
Olympiakos
Rosja
CSKA Moskwa
Hiszpania
Real Madryt
2017–18 Hiszpania
Real Madryt
85–80 Turcja
Fenerbahçe
Litwa
Žalgiris
Rosja
CSKA Moskwa
2018–19 Rosja
CSKA Moskwa
91–83 Turcja
Anadolu Efes
Hiszpania
Real Madryt
Turcja
Fenerbahçe Beko
2019–20 Cancelled due to the COVID-19 pandemic
2020–21 Turcja
Anadolu Efes
86–81 Hiszpania
FC Barcelona
WłochyAX Armani Exchange Mediolan Rosja
CSKA Moskwa
2021–22 Turcja
Anadolu Efes
58–57 Hiszpania
Real Madryt
Hiszpania
FC Barcelona
Grecja
Olympiakos
2022–23 Hiszpania
Real Madryt
79–78 Grecja
Olympiakos
Francja
AS Monaco
Hiszpania
FC Barcelona

2001 był rokiem, w którym rozegrano dwa europejskie mistrzostwa klubowe – Suproliga zorganizowana przez FIBĘ i Euroliga przez ULEB).

+ W 2020 roku zrezygnowano z rozgrywania Final Four Euroligi z powodu pandemii COVID-19.
(OT) – dogrywka

Sukcesy klubów

[edytuj | edytuj kod]
Nazwa klubu Liczba triumfów Liczba przegranych finałów Lata triumfów Lata przegranych finałów
Hiszpania Real Madryt 11 9 1964, 1965, 1967, 1968, 1974, 1978, 1980, 1995, 2015, 2018, 2023 1962, 1963, 1969, 1975, 1976, 1985, 2013, 2014, 2022
Rosja CSKA Moskwa 8 6 1961, 1963, 1969, 1971, 2006, 2008, 2016, 2019 1965, 1970, 1973, 2007, 2009, 2012
Izrael Maccabi Tel Awiw 6 9 1977, 1981, 2001, 2004, 2005, 2014 1980, 1982, 1987, 1988, 1989, 2000, 2006, 2008, 2011
Grecja Panathinaikos Ateny 6 1 1996, 2000, 2002, 2007, 2009, 2011 2001
Włochy Pallacanestro Varese 5 5 1970, 1972, 1973, 1975, 1976 1971, 1974, 1977, 1978, 1979
Grecja Olympiakos Pireus 3 5 1997, 2012, 2013 1994, 1995, 2010, 2015, 2017, 2023
Włochy Olimpia Milano 3 2 1966, 1987, 1988 1967, 1983
ASK Ryga 3 1 1958, 1959, 1960 1961
Jugoplastika Split 3 1 1989, 1990, 1991 -

-

Turcja Anadolu Efes 2 1 2021, 2022 2019
Hiszpania FC Barcelona 2 6 2003, 2010 1984, 1990, 1991, 1996, 1997, 2021
Włochy Virtus Bolonia 2 3 1998, 2001 1981, 1999, 2002
Włochy Pallacanestro Cantù 2 - 1982, 1983
Cibona Zagrzeb 2 - 1985, 1986 -
Turcja Fenerbahçe Ülker 1 2 2017 2016, 2018
Turcja Anadolu Efes Stambuł 1 2 2020, 2021 2019
Dinamo Tbilisi 1 1 1962 1960
Hiszpania Joventut Badalona 1 1 1994 1992
Litwa Žalgiris Kowno 1 1 1999 1986
Bosna Sarajewo 1 - 1979 -
Włochy Virtus Rzym 1 - 1984 -
Serbia i Czarnogóra KK Partizan Belgrad 1 - 1992 -
Francja CSP Limoges 1 - 1993 -
Bułgaria Akademik Sofia - 2 - 1958, 1959
Czechy Spartak Brno - 2 - 1964, 1968
Włochy Benetton Treviso - 2 - 1993, 2003
Hiszpania TAU Cerámica Vitoria - 2 - 2001, 2005
Czechy Slavia Praga - 1 - 1966
Grecja AEK Ateny - 1 - 1998
Włochy Fortitudo Bolonia - 1 - 2004

Zwycięzcy według państw

[edytuj | edytuj kod]
Państwo Liczba triumfów Liczba zwycięskich klubów
 Hiszpania 14 3
 Włochy 13 5
 Grecja 9 2
 ZSRR 8 3
 Jugosławia 6 3
 Izrael 6 1
 Rosja 3 1
 Turcja 2 2
 Francja 1 1
 Jugosławia 1 1
 Litwa 1 1

Udział polskich drużyn

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Uczestnik Miejsce
1958 Legia Warszawa TOP 8
1958/59 Lech Poznań TOP 4
1959/60 Polonia Warszawa TOP 4
1960/61 Legia Warszawa TOP 8
1961/62 Legia Warszawa TOP 8
1962/63 Wisła Kraków TOP 8
1963/64 Legia Warszawa TOP 8
1964/65 Wisła Kraków TOP 8
1965/66 Wisła Kraków I runda
1966/67 Legia Warszawa II runda
1967/68 Legia Warszawa II runda
1968/69 Wisła Kraków I runda
1969/70 Legia Warszawa II runda
1970/71 Śląsk Wrocław II runda
1971/72 nie występował żaden zespół
1972/73 nie występował żaden zespół
1973/74 Wybrzeże Gdańsk I runda
1974/75 Wisła Kraków II runda
1975/76 Resovia II runda
1976/77 Wisła Kraków Grupa ćwierćfinałowa
1977/78 Śląsk Wrocław Grupa ćwierćfinałowa
1978/79 Wybrzeże Gdańsk Grupa ćwierćfinałowa
1979/80 nie występował żaden zespół
1980/81 Śląsk Wrocław Grupa ćwierćfinałowa
1981/82 nie występował żaden zespół
1982/83 nie występował żaden zespół
1983/84 nie występował żaden zespół
1984/85 Lech Poznań I runda
1985/86 Zagłębie Sosnowiec I runda
1986/87 Zagłębie Sosnowiec I runda
1987/88 Śląsk Wrocław TOP 16
1988/89 nie występował żaden zespół
1989/90 Lech Poznań Grupa ćwierćfinałowa
1990/91 Lech Poznań I runda
1991/92 Śląsk Wrocław II runda
1992/93 Śląsk Wrocław II runda
1993/94 Śląsk Wrocław I runda
1994/95 Śląsk Wrocław I runda
1995/96 Mazowszanka Pruszków I runda
1996/97 nie występował żaden zespół
1997/98 nie występował żaden zespół
1998/99 nie występował żaden zespół
1999/2000 nie występował żaden zespół
2000/2001 Śląsk Wrocław TOP 16 – Suproliga
2001/2002 Śląsk Wrocław Faza grupowa
2002/2003 Idea Śląsk Wrocław Faza grupowa
2003/2004 Śląsk Wrocław Faza grupowa
2004/2005 Prokom Trefl Sopot TOP 16
2005/2006 Prokom Trefl Sopot Faza grupowa
2006/2007 Prokom Trefl Sopot TOP 16
2007/2008 Prokom Trefl Sopot Faza grupowa
2008/2009 Asseco Prokom Sopot TOP 16
2009/2010 Asseco Prokom Gdynia TOP 8
2010/2011 Asseco Prokom Gdynia Faza grupowa
2011/2012 Asseco Prokom Gdynia,
PGE Turów Zgorzelec
Faza grupowa,
1/4 kwalifikacji
2012/2013 Asseco Prokom Gdynia Faza grupowa
2013/2014 Stelmet Zielona Góra Faza grupowa
2014/2015 PGE Turów Zgorzelec,
Stelmet Zielona Góra
Faza grupowa,
1/4 kwalifikacji
2015/2016 Stelmet Zielona Góra Faza grupowa
2016/2017 nie występował żaden zespół
2017/2018 nie występował żaden zespół
2018/2019 nie występował żaden zespół
2019/2020 nie występował żaden zespół
2020/2021 nie występował żaden zespół
2021/2022 nie występował żaden zespół
2022/2023 nie występował żaden zespół

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Punkty na mecz

[edytuj | edytuj kod]

Zbiórki na mecz

[edytuj | edytuj kod]

Asysty na mecz

[edytuj | edytuj kod]

Przechwyty na mecz

[edytuj | edytuj kod]

Bloki na mecz

[edytuj | edytuj kod]

Najlepszy wskaźnik punktowy – cały sezon

[edytuj | edytuj kod]

Najlepszy wskaźnik punktowy – sezon zasadniczy

[edytuj | edytuj kod]

Statystyczni liderzy sezonu regularnego nie są brani pod uwagę w oficjalnych statystykach.

Najlepszy wskaźnik punktowy – Top 16

[edytuj | edytuj kod]

Statystyczni liderzy sezonu regularnego nie są brani pod uwagę w oficjalnych statystykach.

Najlepsi w historii

[edytuj | edytuj kod]

Statystyki liczone od sezonu 2000/01

Średnie Sumy
Punkty Stany Zjednoczone Alphonso Ford 22,22 Hiszpania Juan Carlos Navarro 4000
Zbiórki Stany Zjednoczone Joseph Blair 10,05 Grecja Joanis Burusis 1603
Asysty Stany Zjednoczone Shane Larkin 5,67 Grecja Dimitris Diamandidis 1255
Przechwyty Argentyna Manu Ginóbili 2,73 Grecja Dimitris Diamandidis 434
Bloki Stany Zjednoczone Ekpe Udoh 2,22 Hiszpania Fran Vázquez 249
Index Rating Stany Zjednoczone Anthony Parker 21,41 Grecja Dimitris Diamandidis 3806

Indywidualne osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]

Punkty

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Stany Zjednoczone Joe Arlauckas (Real Madryt) 63 pkt kontra Buckler Bolonia (24/28 2pt, 0/1 3pt, 15/18 FT) (w sezonie 1995-96)
  2. Stany Zjednoczone Michael Young (CSP Limoges) 47 pkt kontra Benetton Treviso (12/22 2pt, 4/6 3pt, 11/15 FT) (w sezonie 1993-94)
  3. Grecja Nikos Galis (Aris Saloniki) 46 pkt kontra Philips Milano (8/14 2pt, 5/6 3pt, 15/18 FT) (w sezonie 1991-92)
  4. Chorwacja Velimir Perasović (SLVbodna Dalmacija Split) 45 pkt kontra Cibona Zagrzeb (15/22 2pt, 1/1 3pt, 12/14 FT) (w sezonie 1991-92)
  5. Chorwacja Ivica Žurić (Cibona Zagrzeb) 45 pkt kontra Buckler Bolonia (11/18 2pt, 5/7 3pt, 8/9 FT) (w sezonie 1993-94)
  6. Grecja Nikos Galis (Aris Saloniki) 44 pkt kontra Joventut Badalona (15/21 2pt, 2/5 3pt, 8/11 FT) (w sezonie 1991-92)
  7. Grecja Nikos Galis (Aris Saloniki) 44 pkt kontra Commodore Den Helder (16/28 2pt, 1/3 3pt, 9/10 FT) (w sezonie 1991-92)
  8. Stany Zjednoczone Tony Dawson (Bayer Leverkusen) 43 pkt kontra Kinder Bolonia (10/15 2pt, 1/2 3pt, 20/25 FT) (w sezonie 1996-97)
  9. Chorwacja Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 42 pkt kontra Olympique d'Antibes (6/10 2pt, 7/13 3pt, 9/9 FT) (w sezonie 1991-92)
  10. Chorwacja Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 42 pkt kontra SLVbodna Dalmacija Split (8/15 2pt, 7/11 3pt, 5/7 FT) (w sezonie 1991-92)
  11. Turcja İbrahim Kutluay (Fenerbahçe SK) 41 pkt kontra Cibona Zagrzeb (7/13 2pt, 6/8 3pt, 9/15 FT) (w sezonie 1998-99)
  12. Stany Zjednoczone Alphonso Ford (Peristeri Ateny) 41 pkt kontra Baskonia (9/19 2pt, 3/4 3pt, 14/15 FT) (w sezonie 2000-01)
  13. Włochy Carlton Myers (PAF Bolonia) 41 pkt kontra Real Madryt (6/9 2pt, 5/11 3pt, 14/19 FT) (w sezonie 2000-01)
  14. Łotwa Kaspars Kambala (Efes Pilsen) 41 pkt kontra FC Barcelona (18/28 2p, 5/10 FT) (w sezonie 2002-03)
  15. Grecja Nikos Galis (Aris Saloniki) 40 pkt kontra Estudiantes Madryt (14/19 2pt, 0/2 3pt, 12/14 FT) (w sezonie 1991-92)
  16. Chorwacja Zdravko Radulović (Cibona Zagrzeb) 40 pkt kontra Phonola Caserta (10/12 2pt, 5/12 3pt, 5/8 FT) (w sezonie 1991-92)
  17. Chorwacja Arijan Komazec (Kinder Bolonia) 40 pkt kontra FC Barcelona (10/12 2pt, 4/5 3pt, 8/8 FT) (w sezonie 1996-97)
  18. Vlado Šćepanović (Partizan Belgrad) 40 pkt kontra Ural Great Perm (3/5 2pt, 7/9 3pt, 13/13 FT) (w sezonie 2001-02)
  19. Litwa Arvydas Macijauskas (Baskonia) 40 pkt kontra ASVEL Villeurbanne (4/7 2pt, 6/6 3pt, 14/14 FT) (w sezonie 2003-04)
  20. Stany Zjednoczone Marc Salyers (Chorale Roanne) 40 pkt kontra Fenerbahçe Ülker (9/11 2pt, 6/13 3pt, 4/5 FT) (w sezonie 2007-08)

Zbiórki

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Litwa Arvydas Sabonis (Real Madryt) 24 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1992-93)
  2. Stany Zjednoczone Joe Binion (Buckler Bolonia) 24 zb kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 1994-95)
  3. Grecja Antonis Fotsis (Dinamo Moskwa) 24 zb kontra Benetton Treviso (w sezonie 2006-07)
  4. Stany Zjednoczone Rickie WinSLVw (Estudiantes Madryt) 23 zb kontra Aris Saloniki (w sezonie 1991-92)
  5. Stany Zjednoczone Cliff Levingston (PAOK Saloniki) 23 zb kontra Scavolini Pesaro (w sezonie 1992-93)
  6. Stany Zjednoczone Roy Tarpley (Olympiakos Pireus) 23 zb kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1993-94)
  7. Turcja Mirsad Türkcan (CSKA Moskwa) 23 zb kontra Budućnost Podgorica (w sezonie 2001-02)
  8. Stany Zjednoczone Orlando Phillips (EB Pau Orthez) 22 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1992-93)
  9. Chorwacja Emilio Kovačić (Cibona Zagrzeb) 22 zb kontra Efes Pilsen (w sezonie 1993-94)
  10. Turcja Mirsad Türkcan (Montepaschi Siena) 21 zb kontra Baskonia (w sezonie 2002-03)
  11. Turcja Mirsad Türkcan (CSKA Moskwa) 21 zb kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 2003-04)
  12. Turcja Mirsad Türkcan (Fenerbahçe Ülker) 21 zb kontra Eldo Napoli (w sezonie 2006-07)
  13. Turcja Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 21 zb kontra Varese Roosters (w sezonie 1998-99)
  14. Turcja Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 21 zb kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  15. Stany Zjednoczone Lee Johnson (Olympique d'Antibes) 21 zb kontra Kalev Tallinn (w sezonie 1991-92)
  16. Stany Zjednoczone Tony Massenburg (FC Barcelona) 21 zb kontra CSP Limoges (w sezonie 1993-94)
  17. Litwa Arvydas Sabonis (Real Madryt) 21 zb kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1993-94)
  18. Chorwacja Stojko Vranković (Panathinaikos Ateny) 21 zb kontra Maccabi Tel Awiw (w sezonie 1994-95)
  19. Stany Zjednoczone Warren Kidd (Stefanel Milano) 21 zb kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 1996-97)
  20. Chorwacja Nikola Prkačin (Cibona Zagrzeb) 21 zb kontra EB Pau Orthez (w sezonie 1998-99)
  21. Grecja Lazaros Papadopoulos (Iraklis Saloniki) 21 zb kontra Alba Berlin (w sezonie 2000-01 Suproliga)

Asysty

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Stany Zjednoczone Elmer Bennett (Baskonia) 17 ast kontra Žalgiris Kowno (w sezonie 1998-99)
  2. Łotwa Raimonds Miglinieks (Śląsk Wrocław) 15 ast kontra Montepaschi Siena (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  3. Stany Zjednoczone Tyus Edney (Benetton Treviso) 14 ast kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 2003-04)
  4. Rosja Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 14 ast kontra EB Pau Orthez (w sezonie 1995-96)
  5. Grecja Teodoros Papalukas (Olympiakos) 14 ast kontra Entente Orleanaise (2009-10)
  6. Rosja Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 13 ast kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1995-96)
  7. Macedonia Północna Petar Naumoski (Efes Pilsen) 13 ast kontra CSKA Moskwa (w sezonie 1998-99)
  8. Francja Laurent Sciarra (ASVEL Villeurbanne) 13 ast kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  9. Stany Zjednoczone Elmer Bennett (Baskonia) 13 ast kontra AEK Ateny (w sezonie 2000-01)
  10. Grecja Nikos Zisis (AEK Ateny) 13 ast kontra Maccabi Tel Awiw (w sezonie 2004-05)
  11. Francja Marc-Antoine Pellin (Chorale Roanne) 13 ast kontra Lottomatica Roma (w sezonie 2007-08)

Przechwyty

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Stany Zjednoczone Marcus Webb (CSKA Moskwa) 11 przechw kontra PAOK Saloniki (w sezonie 1997-98)
  2. Stany Zjednoczone Jeff Trepagnier (Ülker Stambuł) 11 przechw kontra Partizan Belgrad (w sezonie 2005-06)
  3. Włochy Stefano Mancinelli (Climamio Bolonia) 10 przechw kontra Dinamo Moskwa (w sezonie 2006-07)
  4. Grecja Panajotis Janakis (Aris Saloniki) 9 przechw kontra Bayer Leverkusen (w sezonie 1991-92)
  5. Stany Zjednoczone Chris Corchiani (Bayer Leverkusen) 9 przechw kontra Unicaja Malaga (w sezonie 1995-96)
  6. Litwa Saulius Štombergas (Žalgiris Kowno) 9 przechw kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 1998-99)
  7. Veselin Petrović (Partizan Belgrad) 9 przechw kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  8. Stany Zjednoczone Fred House (Partizan Belgrad) 9 przechw kontra FC Barcelona (w sezonie 2003-04)
  9. Stany Zjednoczone Chris Williams (Skyliners Frankfurt) 9 przechw kontra CSKA Moskwa (w sezonie 2004-05)
  10. Argentyna Pablo Prigioni (Baskonia) 9 przechw kontra SIG Basket Strasbourg (w sezonie 2005-06)

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Chorwacja Stojko Vranković (PAF Bolonia) 10 blk kontra Cibona Zagrzeb (w sezonie 2000-01)
  2. Ukraina Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 8 blk kontra Estudiantes Madryt (w sezonie 2000-01)
  3. Ukraina Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Ülker Stambuł (w sezonie 2001-02)
  4. Ukraina Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Frankfurt Skyliners (w sezonie 2001-02)
  5. Litwa Darjuš Lavrinovič (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Panathinaikos Ateny (w sezonie 2004-05)
  6. Stany Zjednoczone Loren Woods (Žalgiris Kowno) 7 blk kontra Asseco Prokom (w sezonie 2008-09)
  7. Turcja Hüseyin Beşok (Efes Pilsen) 7 blk kontra Plannja Lulea (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  8. Rosja Andriej Kirilenko (CSKA Moskwa) 6 blk kontra Maccabi Ness Ra’ananna (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  9. Ukraina Hryhorij Chyżniak (Žalgiris Kowno) 6 blk kontra KK Zadar (w sezonie 2000-01)
  10. Chorwacja Davor Pejčinović (KK Zadar) 6 blk kontra Lugano Snakes (w sezonie 2000-01)
  11. Francja Frédéric Weis (Unicaja Malaga) 6 blk kontra Efes Pilsen (w sezonie 2002-03)
  12. Rosja Aleksiej Sawrasienko (CSKA Moskwa) 6 blk kontra Baskonia (w sezonie 2004-05)
  13. Stany Zjednoczone Maceo Baston (Maccabi Tel Awiw) 6 blk kontra Baskonia (w sezonie 2005-06)
  14. Stany Zjednoczone Marcus Haislip (Efes Pilsen) 6 blk kontra Olympiakos Pireus (w sezonie 2006-07)
  15. Stany Zjednoczone Terence Morris (Maccabi Tel Awiw) 6 blk kontra Žalgiris Kowno (w sezonie 2007-08)

Punkty rankingowe

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Stany Zjednoczone Tanoka Beard (Žalgiris Kowno) 63 kontra Skipper Bolonia (w sezonie 2003-04)
  2. Słowenia Jaka Lakovič (Krka Novo mesto) 55 kontra Real Madryt (w sezonie 2001-02)
  3. Serbia Dejan Milojević (Partizan Belgrad) 55 kontra Olympiakos (w sezonie 2004-05)
  4. Chorwacja Marko Popović (Cibona Zagrzeb) 54 kontra Estudiantes Madryt (w sezonie 2004-05)
  5. Słowenia Jaka Lakovič (Panathinaikos Ateny) 51 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2003-04)
  6. Litwa Arvydas Macijauskas (Baskonia) 50 kontra ASVEL Villeurbanne (w sezonie 2003-04)
  7. Belgia Tomas Van Den Spiegel (Prokom Trefl) 50 kontra VidiVici Bolonia (w sezonie 2007-08)
  8. Litwa Darjuš Lavrinovič (Real Madryt) 49 kontra Chimki Moskwa (w sezonie 2009-10)
  9. Australia-Serbia Aleks Marić (Partizan Belgrad) 49 kontra Efes Pilsen (w sezonie 2009-10)
  10. Argentyna Andrés Nocioni (Baskonia) 48 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2003-04)
  11. Stany Zjednoczone Spencer Nelson (GHP Bamberg) 48 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2005-06)
  12. Litwa Arvydas Sabonis (Žalgiris Kowno) 47 kontra Ülker Stambuł (w sezonie 2003-04)
  13. Stany Zjednoczone Anthony Parker (Maccabi Tel Awiw) 47 kontra ASVEL Villeurbanne (w sezonie 2004-05)
  14. Rosja Rusłan Awlejew (Ural Great Perm) 47 kontra Telindus Ostenda (w sezonie 2001-02)
  15. Stany Zjednoczone Kebu Stewart (Hapoel Jeruzalem) 47 kontra Benetton Treviso (w sezonie 2000-01)

Triple-double

[edytuj | edytuj kod]

Liczone od sezonu 1991/92

  1. Rosja Wasilij Karasiew (CSKA Moskwa) 21 pkt, 10 ast, 10 zb kontra Olympiakos (w sezonie 1994-95)
  2. Stany Zjednoczone Bill Edwards (PAOK Saloniki) 24 pkt, 15 zb, 10 ast kontra Cholet Basket (w sezonie 1999-00)
  3. Stany Zjednoczone Derrick Phelps (Alba Berlin) 12 ast, 11 pkt, 10 zb kontra Iraklis (w sezonie 2000-01 Suproliga)
  4. Chorwacja Nikola Vujčić (Maccabi Tel Awiw) 12 zb, 11 pkt, 11 ast kontra Prokom Trefl (w sezonie 2005-06)
  5. Chorwacja Nikola Vujčić (Maccabi Tel Awiw) 27 pkt, 10 zb, 10 ast kontra Olimpija Lublana (w sezonie 2006-07)

Prawa telewizyjne w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Prawa telewizyjne do Euroligi w Polsce posiada Telewizja Polsat, transmisje emitowane są na płatnych kanałach sportowych należących do spółki[5].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]