Przejdź do zawartości

Franciszek Dindorf-Ankowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz
Ilustracja
jako pułkownik WP
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

3 grudnia 1888
Lwów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1963
Londyn, Wielka Brytania

Przebieg służby
Lata służby

1914–1947

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca: 1 Syberyjski Pułk Piechoty, piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty, 10 Dywizja Piechoty

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Jubileusz Łódzkiego Klubu Sportowego – goście na trybunie, czerwiec 1939. Gen. Franciszek Dindorf-Ankowicz 1. z lewej
Grób gen. Franciszka Dindorf-Ankowicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Franciszek Józef Dindorf-Ankowicz (ur. 3 grudnia 1888 we Lwowie[1], zm. 29 kwietnia 1963 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Najstarszy z dziewięciorga dzieci Józefa i Barbary z d. Friedel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. W 1914 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej[2][3]. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską[4]. Czynnie działał od 1910 roku w organizacji Armia Polska[3] i Drużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych[4].

Po wybuchu wojny zmobilizowany do armii austriackiej[1] walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej[4]. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii[3]. Na Syberii uczestniczył w formowaniu 5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w 1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920[4]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się do Harbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej[4].

W lipcu 1920 powrócił do kraju. W wojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził 1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu (maj 1925)[3]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk[3]. Od 1927 do 1933[3] dowódca piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935[3] dowódca 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.

Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównego Związku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji[5].

Na czele 10 DP walczył we wrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwo Grupy Operacyjnej noszącej jego imię. Skapitulował 27 września na Lubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w 2 Korpusie.

Po zakończeniu wojny osiedlił się z żoną Eugenią z Krzesińskich i synem Jerzym Wojciechem (ur. 1925) w Londynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz[6][7].

Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1)[8].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 142.
  2. Polak (red.) 1993 ↓, s. 44.
  3. a b c d e f g h Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. s. 378, 761.
  4. a b c d e Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. s. 760.
  5. Skład Zarządu Głównego Związku Sybiraków. „Sybirak”. 1-2 (14), s. 88, lipiec 1938. 
  6. Włodzimierz Nikitenko: Włóczędzy w generalskich mundurach. Historia.org.pl., 23 września 2014. [dostęp 2016-11-01]. (pol.).
  7. Piotr Stawecki, Generałowie polscy. Zarys portretu zbiorowego 1776–1945, Bellona Warszawa 2010, s.162.
  8. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze
  9. gen. bryg. Franciszek Dindorf-Ankowicz [online], www.dowodcy1939.wp.mil.pl [dostęp 2020-04-28] [zarchiwizowane z adresu 2010-03-27].
  10. Bohaterowie 1939 [online], www.bohaterowie1939.pl [dostęp 2020-04-28].
  11. Dekret Wodza Naczelnego L. 3424 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 43, s. 1723)
  12. M.P. z 1931 r. nr 156, poz. 227 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  13. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi przy tworzeniu wojska poza granicami Państwa”.
  14. a b Na podstawie fotografii [1].
  15. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  16. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 76 z 22.07.1925

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Tadeusz Jurga: Obrona Polski 1939. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1990, s. 760–761. ISBN 83-211-1096-7.
  • Mieczysław Bielski: Grupa Operacyjna „Piotrków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1991, s. 378. ISBN 83-11-07836-X.
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.