Przejdź do zawartości

Fulvio Bernardini

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fulvio Bernardini
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1905
Rzym

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1984
Rzym

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1923–1926 Lazio Rzym 41 (49)
1926–1928 Inter Mediolan 58 (27)
1928–1939 AS Roma 286 (47)
1939–1943 MATER Roma
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1925–1932  Włochy 26 (3)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1949–1950 AS Roma
1951–1953 Vicenza Calcio
1953–1958 ACF Fiorentina
1958–1960 Lazio Rzym
1961–1965 FC Bologna
1966–1971 Sampdoria Genua
1971–1973 Brescia Calcio
1974–1975 Włochy
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
brąz Amsterdam 1928 piłka nożna

Fulvio Bernardini (ur. 28 grudnia 1905 w Rzymie, zm. 13 stycznia 1984 tamże) – piłkarz włoski grający na pozycji środkowego pomocnika. Nosił przydomki „Fuffo”, „Professore” („Profesor”) i „Dottore” („Doktor” − skończył studia z ekonomii).

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Bernardini był rodowitym rzymianinem. Piłkarską karierę rozpoczął w jednym z najstarszych klubów w mieście, S.S. Lazio. W jego barwach zadebiutował w 1923 roku w rozgrywkach regionalnych w podgrupie Lazio, a w sezonie zajął 2. miejsce w grupie południowej. Był też najlepszym strzelcem Lazio zdobywając aż 19 goli. Rok później także awansował do finałowych rozgrywek regionu południa, ale „biancocelesti” przegrali w decydującym meczu z Anconitaną 0:1. W następnym sezonie Lazio zajęło jednak 3. miejsce w swojej podgrupie i nie awansowało do dalszej fazy.

W 1926 roku Bernardini wyjechał na północ Włoch do Mediolanu. Został piłkarzem tamtejszej Ambrosiany (obecnego Interu). Kosztował 150 tysięcy lirów, co było wówczas rekordem transferowym Włoch. W Mediolanie spędził dwa lata grając w Divisione Nazionale. W 1927 roku zajął 6. miejsce w rozgrywkach, a w 1928 roku było to miejsce 7. Po sezonie Fulvio zmienił barwy klubowe i tym samym powrócił do stolicy Włoch. Przeszedł do niedawno powstałego zespołu AS Roma. Od samego początku zaczął grać w pierwszym składzie „giallorossich” mając pewne miejsce na środku pomocy. W swoim pierwszym sezonie w rzymskim zespole zajął 3. miejsce w mistrzostwach Włoch. 6 października 1929 roku zadebiutował w nowo powstałej Serie A, w wygranym 3:1 spotkaniu z Alessandrią. Stał się gwiazdą zespołu obok Attilia Ferrarisa. W sezonie 1930/1931 wywalczył wicemistrzostwo Włoch, a także dotarł z Romą do półfinału Pucharu Europy Centralnej (1:3, 2:3 z First Vienna FC). Doprowadził też klub do wysokiego zwycięstwa 5:0 nad Juventusem Turyn i sam zdobył jednego z goli. W 1932 roku zajął 3. miejsce w Serie A, a w 1934 roku został mianowany kapitanem zespołu przejmując tę funkcję od Ferrarisa. W sezonie tym Roma rozgromiła Lazio 5:0, a dwa gole zdobył sam Bernardini. W 1936 roku zapisał na konto sukcesów kolejne wicemistrzostwo, a w 1937 roku dotarł do finału Pucharu Włoch. W Romie Bernardini grał do lata 1939 roku. W tym okresie rozegrał 286 meczów i strzelił 49 goli (zajmuje 10. miejsce na klubowej liście piłkarzy z liczbą występów w Serie A i 14. miejsce na liście strzelców klubu). W latach 1939–1943 Fulvio grywał w MATER Roma w 1942 roku wywalczając z nim awans z Serie C1 do Serie B.

Sezon Klub Rozgrywki Mecze Bramki
1923/1924 Lazio Rzym Divisione 1 – Sud 16 19
1924/1925 16 16
1925/1926 9 14
1926/1927 Ambrosiana Divisione Nazionale 28 10
1927/1928 30 17
1928/1929 AS Roma 26 10
1929/1930 Serie A 24 11
1930/1931 31 7
1931/1932 29 7
1932/1933 33 2
1933/1934 16 3
1934/1935 27 3
1935/1936 30 1
1936/1937 29 3
1937/1938 23 0
1938/1939 18
1939/1940 MATER Roma Serie C ? ?
1940/1941
1941/1942
1942/1943 Serie B 29 5

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji Włoch Bernardini zadebiutował 22 marca 1925 roku w wygranym 7:0 towarzyskim spotkaniu z reprezentacją Francji. Swojego pierwszego gola w kadrze narodowej Fulvio zdobył niemal równo rok później, gdy Włosi pokonali 3:0 Irlandczyków. W 1928 roku został powołany do kadry na Igrzyska Olimpijskie w Amsterdamie. Tam był podstawowym zawodnikiem Włochów. Dotarł do półfinału, jednak w nim Włosi przegrali 2:3 z Urugwajem. W meczu o 3. miejsce pokonali 11:3 Egipt i wywalczyli brązowy medal. W "Squadra Azzurra" Bernardini rozegrał łącznie 26 meczów i strzelił 3 gole.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

W 1949 roku Bernardini został trenerem AS Roma. W trakcie sezonu zastąpił Luigiego Brunellę, jednak nie odniósł sukcesu i zajął dopiero 17. pozycję w lidze. W latach 19511953 prowadził w Serie B ACIVI Vicenza, by następnie zostać szkoleniowcem Fiorentiny. W 1956 roku zdobył z tym klubem mistrzostwo Włoch. W 1958 roku został zatrudniony w S.S. Lazio i pracował tam 3 lata. Jego kolejnym przystankiem w karierze trenerskiej była FC Bologna. W 1964 roku wywalczył swój drugi tytuł mistrza kraju jako trener. W 1965 roku podjął pracę w Sampdorii i pracował tam do 1971 roku. Ostatnim klubem, jaki prowadził była Brescia Calcio (1971-1973). W latach 19741977 Bernardini był selekcjonerem reprezentacji Włoch. Prowadził ją w nieudanych kwalifikacjach do Euro 76 i w 1975 roku zastąpił go Enzo Bearzot.

Zmarł 13 stycznia 1984 roku w wieku 79 lat. Pochowany na Cmentarzu Flamińskim w Rzymie[1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Cimitero Flaminio – Prima Porta. cimitericapitolini.it. [dostęp 2023-08-14]. (wł.).