Przejdź do zawartości

Granat ręczny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Granat ręczny MK 2

Granat ręcznygranat miotany ręcznie za pomocą siły ludzkich mięśni, wypełniony materiałem wybuchowym, dymotwórczym lub inną substancją. Wyposażony jest w zapalnik czasowy lub uderzeniowy.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Współczesny granat ręczny składa się ze skorupy wypełnionej materiałem wybuchowym, substancją dymotwórczą, zapalającą itp. Wyposażony jest w zapalnik czasowy lub uderzeniowy. Typowy zapalnik czasowy ma podwójne zabezpieczenie w postaci zawleczki, którą wyciąga się przed użyciem granatu i łyżki – dźwigni, która zabezpiecza zapalnik przed zadziałaniem, dopóki jest przyciśnięta do korpusu granatu. W chwili rzutu łyżka odpada zwalniając sprężynę iglicy zapalnika. Iglica uderza w spłonkę odpalając ścieżkę prochową, opóźniającą detonację o kilka sekund, przeznaczone na ukrycie się rzucającego.

Stosunkowo rzadko pojawiały się granaty bez twardej skorupy, jak brytyjska bomba Gammona z II wojny światowej. Niektóre współczesne granaty ręczne, po dokręceniu do nich tulei, można przekształcić w granaty nasadkowe.

Podział

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na konstrukcję pod względem sposobu miotania wyróżnia się granaty:

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze wersje granatów składały się ze skorupy z papieru, ceramiki lub prymitywnego szkła, wypełnionej prochem i czasem dodatkowo siekańcami metalowymi lub substancjami mającymi zwiększyć ich działanie bojowe, np. kwasem, substancjami zapalnymi, lub drażniącymi (np. wapno palone). Zapalnik miał postać lontu, który należało podpalić przed rzuceniem, co utrudniało ich użycie. Granaty tej postaci pojawiły się w Chinach za czasów dynastii Tang. Jednym z najstarszych znanych wyobrażeń jest malowidło ścienne z grot Mogao w Dunhuangu[3].

Pierwszy zapis o użyciu takiej żeliwnej bomby w Europie pochodzi z 1467 r.[3], ale na większą skalę granaty rozpowszechniły się na przełomie wieków XVI i XVII[2]. Ze względu na ich dużą masę, rekrutowano do ich użycia specjalnie silnych żołnierzy, grupując ich w oddziały grenadierów. Granaty ręczne współczesnego typu, z zapalnikiem czasowym ze zwłoką, zostały szeroko zastosowane podczas I wojny światowej (np. niemiecki stielhandgranate czy brytyjska bomba Millsa) i nadal pozostają powszechnie stosowaną bronią wojskową.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej s. 79.
  2. a b c d e f Mała Encyklopedia Wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowe, 1971, s. 466–467.
  3. a b Robert Temple: Geniusz Chin: 3000 lat nauki, odkryć i wynalazków. Warszawa: Ars Polona, 1994, s. 241–4. ISBN 83-85889-35-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994. ISBN 83-86028-01-7.