Jacek Snopkiewicz

Jacek Snopkiewicz

Jacek Snopkiewicz w programie Andrzeja Tadeusza Kijowskiego w NTW (1994)
Data i miejsce urodzenia	6 listopada 1942 Warszawa
Zawód, zajęcie	dziennikarz, publicysta
Alma Mater	Szkoła Główna Planowania i Statystyki
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jacek Snopkiewicz (ur. 6 listopada 1942 w Warszawie^[1]) – polski dziennikarz, publicysta i scenarzysta telewizyjny. Przez wiele lat związany z TVP, były redaktor naczelny telewizyjnych Wiadomości i rzecznik prasowy TVP, członek rady programowej Polskiej Agencji Prasowej i dyrektor artystyczny toruńskiego Festiwalu Sztuki Faktu.

W 1960 został absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. gen. Józefa Sowińskiego w Warszawie^[2]. W 1965 ukończył studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, a w 1967 studium dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim^[3][4]. W 1960 zatrudniony w przedsiębiorstwie przemysłowym, po studiach w 1967 został dziennikarzem czasopisma młodzieżowego – „Magazynu Turystycznego Światowid”. W 1972 rozpoczął pracę w Telewizji Polskiej, współtworzył programy publicystyczne i kulturalne^[3], m.in. przez pięć lat był reporterem magazynu Kultura^[5]. Od 1980 do 1982 prowadził Zespół Reporterów i Dokumentalistów „Fakt”^[3][6], z którym stworzył program Blisko i daleko oraz film dokumentalny Sierpień o serii strajków sierpniowych w 1980^[5]. Należał do PZPR, w latach 1980–1981 organizował w ramach partii tzw. struktury poziome, opozycyjne wobec aparatu partyjnego^[7]. Jako ich przedstawiciel został delegatem na IX nadzwyczajny zjazd PZPR w 1981^[4][7][8].

Po wprowadzeniu stanu wojennego został „negatywnie zweryfikowany”, relegowany z partii i – jako jeden z 513 dziennikarzy – zwolniony z pracy^[7][9][10]. By się utrzymać, został dyplomowanym pszczelarzem i założył własną pasiekę^[6]. W połowie lat 80. przebywał w Kalifornii, gdzie m.in. zarobkowo uczył jazdy samochodem^[11]. Później był m.in. reporterem pisma „Strażak” i kierownikiem działu w wydawnictwie „Iskry”^[3]. W latach 80. działał w nielegalnym Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, wchodząc w skład jego zarządu^[12]. Podczas obrad Okrągłego Stołu był jednym z ekspertów strony opozycyjnej pracujących w podgrupie do spraw środków masowego przekazu^[13].

7 listopada 1989 objął stanowisko pierwszego redaktora naczelnego i dyrektora programowego Wiadomości, nowego serwisu informacyjnego TVP1^[6][14][15]. Programem tym zarządzał do 1991, po czym odszedł z Telewizji Polskiej^[16]. Później był kolejno m.in. redaktorem naczelnym „Kuriera Polskiego”, kierownikiem działu reportażu w „Nowej Europie” oraz doradcą prezesa w Interpresse. Po kilku latach powrócił do pracy w TVP – w 1994 został dyrektorem Ośrodka Szkolenia i Analiz Programowych^[3]. W okresie prezesury Ryszarda Miazka i Roberta Kwiatkowskiego (1996–1997) kierował Telewizyjną Agencją Informacyjną^[3][17], był też rzecznikiem TVP za prezesury Roberta Kwiatkowskiego i Jana Dworaka^[7][18]. Od 2000^[3] do odejścia z Telewizji Polskiej był dyrektorem Akademii Telewizyjnej. Został następnie pracownikiem Teatru Polskiego Radia i wykładowcą Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi^[6]. W październiku 2009 p.o. prezesa zarządu TVP Bogusław Szwedo mianował go zastępcą dyrektora Agencji Informacji TVP oraz redaktorem naczelnym kanału informacyjnego TVP Info^[18]. W marcu 2010 został dyrektorem nowo utworzonego Ośrodka Programów Regionalnych^[6], następnie zaś dyrektorem biura koordynacji programowej TVP. Później był wicedyrektorem TVP2 ds. publicystyki. Od 2013 do 2016 był ponownie dyrektorem Akademii Telewizyjnej.

Napisał sztukę telewizyjną Czerwone morze, jest autorem i współautorem scenariuszy oraz książek dokumentalnych (w tym Zbrodnia – sprawa generała Fieldorfa Nila i Ludzi bezpieki), a także zbioru reportaży Człowiek w bramie^[6].

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1998)^[19] i Krzyżem Oficerskim (2013)^[20] Orderu Odrodzenia Polski. W 2011 otrzymał honorowego Wielkiego Splendora (za łączenie historii ze współczesnością w swoich audycjach)^[21]. Wyróżniony m.in. „Złotym Ekranem” za program reporterski Blisko i daleko^[6].

• Aleksandra Jakubowska, Jacek Snopkiewicz: Telewizja naga. Warszawa: Wydawnictwa Alfa, 1991. ISBN 83-7001-552-2.