Przejdź do zawartości

Kot perski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kot perski
Ilustracja
Kot rasy perskiej
Kod EMS

PER

Kategoria

I

Pochodzenie

Iran

Nazwa angielska

Persian

Masa

2,5-7 kg

Standardy rasy
(według organizacji felinologicznych)
CFA

standard

FIFe

standard

TICA

standard

AACE

standard

ACFA

standard

ACF

standard

CCA

standard

Punktacja za standard rasy
(według FIFe)
Głowa

25

Oczy

15

Korpus

25

Futro jakość

30

Kondycja

5

Uznane odmiany barwne
Kod EMS

PER

Kot perski – stara rasa kota, zaliczana do grupy długowłosych. W Europie pojawiła się w XVII wieku.

Młode koty perskie

Wygląd

[edytuj | edytuj kod]

Rozmaite odmiany barwne, m.in. czarna, biała, ruda, niebieska, kremowa i inne, istnieje ich około 150. Także kolor oczu może być różny: niebieski, pomarańczowy lub mieszany (jedno niebieskie drugie pomarańczowe).

Koty perskie dzielą się na:

  • szylkretowe
  • szynszylowe
  • jednobarwne
  • dwubarwne
  • colorpoint

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Budowa krępa. Kończyny silne. Głowa duża, masywna, szeroka, czoło wypukłe, policzki pełne, broda dobrze rozwinięta. Nos mały, szeroki, z tzw. stopem. Ogon puszysty na całej długości. Średnia długość sierści ok. 10 cm. Wewnątrz ucha, a także między opuszkami palców wszystkich łap, powinien znajdować się pędzelek sierści. Kolejną charakterystyczną cechą kota perskiego jest tzw. kryza, którą tworzy gęsta i dłuższa sierść rosnąca od uszu wokół brody.

Charakter

[edytuj | edytuj kod]

Mają bardzo łagodne i spokojne usposobienie. Persy lubią samotność, ale bardzo chętnie znoszą wszelkie pieszczoty i zabawy, zarówno z dziećmi jak i dorosłymi. Koty te są kompletnie pozbawione agresji, nie używają zębów (do gryzienia innych) i nie drapią podczas zabaw. Gości w domu akceptują szybko i bez problemów, łatwo też przystosowują się do nowych warunków. Uwielbiają wylegiwać się na kanapie. Nawet mając do dyspozycji ogród i dużo miejsca na świeżym powietrzu, wolą wybrać wygodny fotel w domu.