Przejdź do zawartości

Mentana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mentana
gmina
Ilustracja
Państwo

 Włochy

Region

 Lacjum

Prowincja

Rzym

Kod ISTAT

058059

Powierzchnia

24 km²

Populacja (2004)
• liczba ludności


15 239

• gęstość

635 os./km²

Numer kierunkowy

06

Kod pocztowy

00013

Położenie na mapie Lacjum
Mapa konturowa Lacjum, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mentana”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mentana”
Ziemia42°01′N 12°39′E/42,016667 12,650000
Strona internetowa

Mentana – miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie administracyjnym Lacjum, w prowincji Rzym.

Według danych na rok 2004 gminę zamieszkiwało 15 239 osób przy gęstości zaludnienia 635 os./km²[1]; dane za rok 2008 podają liczbę 19 965 mieszkańców[2].

Miejscowość w centralnej części położona 150 m n.p.m. na skrajnym obrzeżu regionu Sabiny; pod względem osiedleńczym spełnia rolę decentralizacyjną dla obszaru aglomeracji stołecznej. Znana z uprawy wyhodowanej w latach 30. i rozpowszechnionej we Włoszech, wydajnej i wcześnie dojrzewającej odmiany pszenicy[2].

Poza miejscowymi historycznymi zabytkami (głównie z czasów nowożytnych), w pobliskim rezerwacie znajdują się pozostałości miasta starożytnego: odsłonięte na wzgórzu Montedoro resztki murów miejskich z IV wieku p.n.e., a na terenie zbadanej nekropolii ujawnionych 35 ubogich pochówków, datowanych na okres pomiędzy II wiekiem p.n.e. a końcem Cesarstwa Rzymskiego[3].

W historii

[edytuj | edytuj kod]

W starożytności Nomentum (Nōmentum), miejscowość założona zgodnie z legendarnym przekazem przez króla Albusa (Albę Sylwiusza). Według sprzecznych wiadomości rzymskich autorów (Liwiusz, Wergiliusz, Pliniusz) uchodziła za osadę latyńską albo sabińską. W 338 p.n.e. uzyskała prawa miejskie (civitas Romana). Położona przy późniejszej Via Nomentana, wedle świadectw m.in. Columelli, Pliniusza, znana była z uprawy winorośli i produkcji wina. Wspomniana przez Marcjalisa, który miał tam swą podmiejską posiadłość (Epigramaty II 38, 1)[4].

W czasach chrześcijaństwa stolica biskupia od ok. III w. aż do końca IX wieku. W późnym średniowieczu ufortyfikowana po zniszczeniach dokonanych przez Roberta Guiscarda w trakcie walk pomiędzy papieżem Mikołajem II a jego przeciwnikami. W późniejszym czasie własność Orsinich, następnie książąt Venafro i książąt Borghese[2].

Podczas walk o zjednoczenie Włoch (tzw. Risorgimento) pod Mentaną doszło 3 listopada 1867 roku do bitwy pomiędzy oddziałami Garibaldiego a wojskami papieskimi i interwencyjnymi wojskami francuskimi, zakończonej porażką garibaldczyków[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Istituto Nazionale di Statistica.
  2. a b c Enciclopedia Italiana (Treccani) on line.
  3. La Necropoli di Mentana sul sito del MIBACT.
  4. Der Kleine Pauly. T. 4. München: Deutscher Taschenbuchverlag, 1979, kol. 146.
  5. R.E. Dupuy, T.N. Dupuy: The Collins Encyclopedia of Military History. Harper Collins, New York, 1993, s. 1654nn.