Przejdź do zawartości

Mulnik (stare koryto)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mulnik
Ilustracja
Nabrzeże Oczepowe portu morskiego Karsibór
Kontynent

Europa

Państwo

 Polska

Źródło
Miejsce Młyńska Toń, Karwi Bród
Współrzędne

53°51′21″N 14°18′12″E/53,855833 14,303333

Ujście
Recypient Kanał Mieliński
Współrzędne

53°52′44″N 14°16′06″E/53,878889 14,268333

Położenie na mapie Świnoujścia
Mapa konturowa Świnoujścia, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej na lewo znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Mulnik – dwa fragmenty dawnego koryta cieśniny Świny[1], przy wyspie Uznam (zachodni fragment) oraz wyspie Karsibór (wschodni fragment). Znajdują się w woj. zachodniopomorskim, w gminie miejskiej Świnoujście.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Mulnik łączył Młyńską Toń i Karwi Bród między wyspą Uznam i ówczesną wyspą Mielin, meandrując przechodził do Świny. W latach 1875–1890 Mulnik został przegrodzony budową Kanału Piastowskiego, który także przeciął wyspę Uznam tworząc wyspę Karsibór oraz wyspę Mielin tworząc półwysep Mielinek.

Obecnie wschodnia część Mulnika stanowi zatokę przy półwyspie Mielinek i wyspie Karsibór, na której położone jest osiedle Karsibór. Zachodnia część Mulnika stanowi basen (zatokę) wyspy Uznam przy jej półwyspie Mielin, który jest połączony z Kanałem Mielińskim.

Nad wschodnim Mulnikiem znajduje się port rybacki Karsibór i prywatna przystań jachtowo-kajakowa.

Do 1945 stosowano niemiecką nazwę Heidefahrt[2]. W 1949 ustalono urzędowo nazwę Mulnik[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 180, ISBN 83-239-9607-5.
  2. (przedruk) Arkusz 2151 Kaseburg. W: Topografische Karten (Meßtischblätter) 1:25 000. Reichsamt für Landesaufnahme, 1932.
  3. Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości. (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 6)