Przejdź do zawartości

Piotr Konownicyn

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Konownicyn
Пётр Петрович Коновницын
Ilustracja
Piotr Piotrowicz Konownicyn, (mal. George Dawe)
generał piechoty generał piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 października 1764
Psków

Data i miejsce śmierci

9 września 1822
Peterhof

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego

Główne wojny i bitwy

wojna rodyjsko-szwedzka
wojny napoleońskie

Późniejsza praca

Minister wojny

Odznaczenia
Order Świętego Aleksandra Newskiego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza I klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Świętego Jerzego IV Klasa Orderu Orła Czerwonego (Prusy) Komandor Orderu Leopolda (Austria) Order Maksymiliana Józefa (Bawaria)

Piotr Piotrowicz Konownicyn, hrabia 1819, ros. Пётр Петрович Коновницын (ur. 9 października 1764, zm. 9 września 1822 Peterhof, koło Petersburga) – rosyjski generał piechoty od 1817, generał adiutant od 1812.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Służbę wojskową rozpoczął w 1785. Brał udział w wojnie ze Szwecją 1788–1790. W 1794 walczył przeciw Polsce, a w 1797 awansował na generała. W 1806 otrzymał zadanie organizowania lokalnych milicji. W czasie wojny ze Szwecją 1808–1809 generał dyżurny (szef gabinetu) sztabu naczelnego dowódcy.

Na początku wojny z Napoleonem 1812 dowodził 3 Dywizją Piechoty w III Korpusie Piechoty. Odznaczył się pod Ostrownem, gdzie na czele jednej dywizji powstrzymywał awangardę Wielkiej Armii. Umiejętnie dowodził odwrotem do Witebska. Walczył pod Smoleńskiem i Walutino, po czym objął straż tylną armii rosyjskiej i w dniach 16-23 sierpnia zabezpieczył rozwinięcie rosyjskich wojsk pod Borodino. Pod Borodino przejął dowództwo 2 Armii po rannym gen. Piotrze Bagrationie. Od 6 września generał dyżurny sztabu Zjednoczonej Armii Zachodniej.

Od stycznia 1813 dowódca Korpusu Grenadierów, został ranny pod Kulm i opuścił służbę. W 1814 w świcie cara Aleksandra I. W latach 1815–1819 piastował urząd ministra wojny. Od 1819 członek Rady Państwa, komendant uczelni wojskowych, w tym: Korpusu Paziów i Carskiego Liceum. Był odznaczony Orderem Świętego Aleksandra Newskiego, Orderem Świętego Jerzego II, III i IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza I klasy, Złotą Szablą „Za Dzielność”, pruskim Orderem Czerwonego Orła, austriackim Orderem Leopolda, Orderem Maksymiliana Józefa. Jego syn i córka (związani z antycarskim ruchem dekabrystów) zostali zesłani na Kaukaz.