Przejdź do zawartości

Przypadek użycia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Tworzenie przypadków użycia (ang. use case) – technika stosowana w inżynierii oprogramowania w celu opisania wymagań tworzonego systemu informatycznego[1]. Przypadek użycia przedstawia interakcję pomiędzy aktorem (użytkownikiem systemu), który inicjuje zdarzenie oraz samym systemem jako sekwencję prostych kroków.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1986 Ivar Jacobson, informatyk zaangażowany w tworzenie Unified Modeling Language (UML) oraz Rational Unified Process (RUP) opisał technikę do specyfikowania przypadków użycia. Z początku używał określeń: scenariusz użytkowania (usage scenarios) i przypadki użytkowania (usage case).

W latach 90. przypadki użycia stały się powszechnie stosowanym sposobem opisu wymagań funkcjonalnych.

Opis ogólny

[edytuj | edytuj kod]

Przypadek użycia powinien:

  • opisywać w jaki sposób system powinien być używany przez aktora w celu osiągnięcia konkretnego celu
  • być pozbawiony szczegółów dotyczących implementacji oraz interfejsu użytkownika
  • opisywać system na właściwym poziomie szczegółowości

Pisanie przypadków użycia

[edytuj | edytuj kod]

Poziom szczegółowości

[edytuj | edytuj kod]

Alistair Cockburn w swojej książce Writing Effective Use Cases[2] wyróżnia 3 poziomy szczegółowości przypadków użycia:

  • nieformalny opis – kilka luźnych zdań ogólnie opisujących przypadek
  • formalny opis – kilka paragrafów, podsumowanie
  • pełny opis – formalny dokument

Nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Zaleca się, aby przypadki użycia posiadały nazwy odpowiadające czynnościom, które opisują. Często zaleca się stosowanie wyrażeń rozpoczynających się od czasownika w formie trybu rozkazującego[3]. Przykładowe nazwy to: „Zarejestruj użytkownika”, „Sprawdź stan konta”.

Ścieżka główna

[edytuj | edytuj kod]

Przypadek użycia powinien przedstawiać podstawowy przebieg operacji, tzw. szczęśliwą ścieżkę wydarzeń[4] („basic flow”, „happy flow”).

Przykład:

  1. System prosi Użytkownika o zalogowanie
  2. Użytkownik podaje swój numer identyfikacyjny oraz hasło
  3. System stwierdza poprawność danych
  4. Użytkownik zostaje zalogowany do systemu

Ścieżki alternatywne

[edytuj | edytuj kod]

Przypadki użycia mogą również zawierać dodatkowe informacje, które opisują sytuacje, gdy nie zachodzi ścieżka optymalna[5].

Dla powyższego przykładu:

3a. System odrzuca podane dane
3a1. Powrót do kroku 1.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Glosariusz ITIL wraz ze skrótami. s. 152. [dostęp 2020-04-01].
  2. Writing Effective Use Cases (Efektywne pisanie przypadków użycia) ISBN 0-201-70225-8.
  3. „Podstawowa wiedza do stworzenia diagramu przypadków użycia.”, portal www.uml.com.pl. uml.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]..
  4. Tłumaczenie potoczne.
  5. „Analiza wymagań” – autor Marek Grochowski.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]