Przejdź do zawartości

Ranuccio Farnese

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ranuccio Farnese
Kardynał biskup
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

11 sierpnia 1530
Valentano

Data i miejsce śmierci

29 października 1565
Parma

Miejsce pochówku

bazylika św. Jana na Lateranie

Penitencjariusz większy
Okres sprawowania

12 lutego 1547–29 października 1565

Archiprezbiter bazyliki laterańskiej
Okres sprawowania

25 marca 1547–29 października 1565

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

13 sierpnia 1544

Wybór patriarchy

8 października 1546

Kreacja kardynalska

16 grudnia 1545
Paweł III

Kościół tytularny

S. Lucia in Silice (5 maja 1546)
S. Angelo in Pescheria (8 października 1546)
biskup Sabiny (7 lutego 1565)

Ranuccio Farnese (ur. 11 sierpnia 1530 w Valentano, zm. 29 października 1565 w Parmie[1]) – włoski kardynał[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był trzecim synem Piera Luigiego Farnese i Girolamy Orsini, wnukiem papieża, Pawła III[1]. Jego braćmi byli Ottavio, Orazio i kardynał Alessandro Farnese[1]. Studiował grekę i łacinę na Uniwersytecie w Padwie i Uniwersytecie w Bolonii[1]. W młodości wstąpił do zakonu szpitalników[1].

W latach 1544–1549 pełnił rolę administratora diecezji Neapolu; w latach 1549–1564 był administratorem archidiecezji Rawenny, a od 1564 do 1565 administratorem diecezji Bolonii[2]. 16 grudnia 1545 r. został kreowany kardynałem[2]. 5 maja 1546 roku otrzymał diakonię Santa Lucia in Silice, a 8 października 1546 roku diakonię Sant Angelo in Pescheria[1]. Tego samego dnia został mianowany łacińskim patriarchą Konstantynopola; z funkcji tej zrezygnował 19 marca 1550 roku zastrzegając sobie jednak prawo powrotu, z którego skorzystał po śmierci patriarchy Fabio Colonny w 1554[3]. Od 1547 r. był wielkim penitencjariuszem[1] oraz archiprezbiterem bazyliki laterańskiej[4]. Kiedy wybuchł konflikt pomiędzy jego bratem Ottaviem i dziadkiem Pawłem III, o władzę w Parmie i Piacenzy, Ranuccio nie zajął konkretnego stanowiska. Jednak po śmierci papieża i wobec poparcia, króla Francji Henryka II Walezjusza doszło do sporu pomiędzy braćmi[5]. Kardynał Alessandro Farnese stanął po stronie Ottavia (zięcia cesarza), natomiast, przychylny Francji, Ranuccio, poparł Orazio Farnese[5]. Obawiał się bowiem, że Ottavio, za namową Alessandra, odbierze księstwo Castro od Orazio[5]. Kiedy doszło do otwartej wojny, pomiędzy Ottaviem a nowo wybranym papieżem, Juliuszem III, Ranuccio musiał opuścić Rzym[1][6]. Pomimo groźby surowych kar, Ranuccio pozostał na wygnaniu i po kilku miesiącach uzyskał pozwolenie papieża na pobyt u krewnych w Urbino[6]. Dopiero w listopadzie 1553 roku Juliusz III zrehabilitował go i nakazał zwrot zasekwestrowanych dóbr[1]. 7 lutego 1565 r. został mianowany biskupem Sabiny[2].

Brał udział w kilku kolejnych konklawe: w 1549–1550, pierwszym w 1555, drugim w 1555 i w 1559[1]. Zmarł na febrę w Parmie[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Farnese, O.S.Io.Hieros., Ranuccio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-05-16]. (ang.).
  2. a b c d Ranuccio Cardinal Farnese. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-05-16]. (ang.).
  3. Konrad Eubel: Hierarchia Catholica. T. III. Münster: 1935, s. 177. (łac.).
  4. Konrad Eubel: Hierarchia Catholica. T. III. Münster: 1935, s. 30. (łac.). oraz Farnese, O.S.Io.Hieros., Ranuccio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-05-16]. (ang.).. Do 1553 sprawował ten urząd jako koadiutor kardynała Giovanniego Domenico de Cupis, zob. Giovanni Mario Crescimbeni, L' Istoria della Chiesa di S. Giovanni avanti Porta Latina, Rzym 1716, s. 345.
  5. a b c Ludwig von Pastor: The history of the popes, from the close of the middle ages. T. XIII. Londyn: Kegan Paul, Trench, Trubner, Co & Ltd., 1924, s. 37-38.
  6. a b Ludwig von Pastor: The history of the popes, from the close of the middle ages. T. XIII. Londyn: Kegan Paul, Trench, Trubner, Co & Ltd., 1924, s. 132-133.