Sławomir Neumann

Sławomir Neumann

Data i miejsce urodzenia	30 kwietnia 1968 Starogard Gdański
Przewodniczący Klubu Parlamentarnego Platforma Obywatelska – Koalicja Obywatelska
Okres	od 12 listopada 2015[1] do 6 października 2019
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Poprzednik	Rafał Grupiński
Następca	Borys Budka[2]
Sekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia
Okres	od 6 sierpnia 2012 do 16 listopada 2015
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Sławomir Arkadiusz Neumann (ur. 30 kwietnia 1968 w Starogardzie Gdańskim) – polski polityk i samorządowiec. Poseł na Sejm VI, VII, VIII i IX kadencji, w latach 2012–2015 sekretarz stanu w Ministerstwie Zdrowia, przewodniczący klubu parlamentarnego Platformy Obywatelskiej (i następnie KP PO – Koalicja Obywatelska) w latach 2015–2019.

Ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Marii Skłodowskiej-Curie w Starogardzie Gdańskim. W 1998 uzyskał licencjat z bankowości w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu, a w 2009 magisterium z ekonomii na Politechnice Koszalińskiej. Pracował w bankowości m.in. jako kierownik oddziału. Od 1994 związany z samorządem w Starogardzie Gdańskim. Był m.in. radnym i członkiem zarządu miasta. W latach 2002–2007 pełnił funkcję radnego powiatu i starosty starogardzkiego. W 2006 kandydował na urząd prezydenta miasta, przegrywając w drugiej turze z Edmundem Stachowiczem^[3].

W wyborach w 1991 i 1993 bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski z ramienia Konfederacji Polski Niepodległej w województwie gdańskim^[4][5]. Był przewodniczącym KPN w okręgu gdańskim. Później należał do Ruchu Stu, a w 2001 dołączył do PO^[6]. W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował z jej ramienia do Sejmu, a w wyborach w 2007 uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu gdańskim 11 742 głosy. W 2009 został członkiem sejmowej komisji śledczej ds. zbadania nielegalnych nacisków na kształt ustawy o grach i zakładach wzajemnych^[6]. W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegał się o reelekcję, dostał 14 346 głosów^[7]. 6 sierpnia 2012 został powołany na stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia.

W 2015 został przewodniczącym PO w województwie pomorskim, wygrywając z ówczesnym marszałkiem Senatu Bogdanem Borusewiczem^[8], funkcję tę pełnił do 2021. W 2015 ponownie uzyskał mandat poselski, otrzymując 20 514 głosów^[9]. W Sejmie VIII kadencji został przewodniczącym klubu parlamentarnego PO^[10], a także zastępcą przewodniczącego Komisji Odpowiedzialności Konstytucyjnej, pracował też w Komisji Zdrowia (2015) oraz Komisji Finansów Publicznych (2015–2017)^[11]. W listopadzie 2016 został powołany na funkcję ministra rozwoju i infrastruktury w gabinecie cieni utworzonym przez Platformę Obywatelską^[12].

W kwietniu 2018 prokurator generalny, na wniosek prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze, wystąpił o uchylenie immunitetu Sławomirowi Neumannowi w związku z zamiarem przedstawienia mu zarzutu przekroczenia uprawnień w okresie, gdy polityk ten pełnił funkcję sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia^[13]. Postępowanie to było wcześniej umorzone przez prokuratora w grudniu 2014. Zarzut przedstawiono mu w grudniu 2018, polityk nie przyzna�� się do popełnienia tego czynu^[14].

6 października 2019 zrezygnował z funkcji przewodniczącego klubu parlamentarnego PO-KO. Wiązało się to z opublikowaniem nagrań ze spotkania z lokalnymi działaczami z Tczewa w 2017, na którym Sławomir Neumann m.in. omawiał kwestie polityczne, używając wulgaryzmów^[15]. Podczas spotkania odnosił się także do postępowań prokuratorskich dotyczących związanych z opozycją prezydentów miast, w tym Pawła Adamowicza i Mirosława Pobłockiego^[16].

W wyborach w tym samym miesiącu ponownie został wybrany do Sejmu, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej i otrzymując 25 202 głosy^[17]. Nie wystartował w wyborach parlamentarnych w 2023^[18].

W 2015 został odznaczony Odznaką Honorową za Zasługi dla Samorządu Terytorialnego^[19].

• Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-31].
• Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VII kadencja. Przewodnik, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2012, s. 286.