Przejdź do zawartości

Vinko Globokar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Vinko Globokar, 2006

Vinko Globokar (ur. 7 lipca 1934 w Anderny, Francja) – słoweński kompozytor i puzonista.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Jest synem górnika – imigranta ze Słowenii zamieszkałego w lotaryńskim zagłębiu górniczym. Jego ojciec uczestniczył w słoweńskim chórze wiejskim. Vinko uczył się gry na fortepianie u słoweńskiego nauczyciela. W szkole zapoznał się z językiem i kulturą Francji.

Od trzynastego do dwudziestego pierwszego roku życia mieszkał Globokar w stolicy Słowenii – Lublanie, grając w zespole jazzowym Bojana Adamicia. Od roku 1949 studiował w lublańskim konserwatorium grę na puzonie. W roku 1950 został członkiem radiowej orkiestry jazzowej.

W latach 1955–1959 kontynuował naukę gry na puzonie w Konserwatorium Paryskim u André Lafosse’a.

W latach 1960–1963 studiował prywatnie kompozycję i dyrygenturę u René Leibowitza. Za jego pośrednictwem zetknął się z Claude Lévi-Straussem, Jean-Paul Sartrem i innymi francuskimi intelektualistami.

Na zaproszenie Luciano Berio przeniósł się 1964 do Berlina, by kontynuować u niego studia. W latach 1965–1966 uczestniczył w Center for Creative and Performing Arts w Buffalo (USA). Następnie dzielił czas na komponowanie i działalność koncertową.

1968 zamieszkał w Kolonii i na tamtejszej Hochschule für Musik Köln uczył gry na puzonie.

Założył wraz z muzykami Michelem Portalem, Carlosem Roqué Alsina i Jean-Pierre Drouetem zespół improwizacyjny New Phonic Art. 1976 został powołany na wykładowcę w Institut de Recherche et Coordination Acoustique/Musique (IRCAM) w Paryżu. Od roku 1979 działał w Paryżu jako niezależny kompozytor i wirtuoz puzonu.

W latach 1983–1999 był profesorem kameralistyki w Scuola di musica di Fiesole (koło Florencji).

Globokar komponuje głównie utwory kameralne i chóralne. Zajmuje się teorią muzyki awangardowej. Występuje jako puzonista, stosując nowatorskie techniki gry.

Dzieła (wybór)

[edytuj | edytuj kod]
  • Vendre le Vent na fortepian, perkusję, pięć instrumentów dętych drewnianych i cztery blaszane
  • Ausstrahlungen dla solisty i dwudziestu muzyków
  • Discours II na pięć puzonów
  • Discours III na pięć obojów
  • Discours IV na trzy klarnety
  • Fluide na instrumenty dęte blaszane i perkusję
  • Etude I na dziewiętnastu solistów
  • Etude II na orkiestrę
  • La ronde na instrumenty
  • Drama na fortepian i perkusję
  • Atemstudie na obój solo
  • Vioe na chóry i trzy orkiestry
  • Accord na sopran, puzon, wiolonczelę, flet, organy i perkusję
  • Traumdeutung na cztery chóry, czelestę, harfę, wibrafon i gitarę
  • Airs na osiem głosów, puzon, klarnet i dwóch asystentów
  • Standpunkte na sopran, chór i orkiestrę z prezentacją multimedialną
  • Caroussel na czterech śpiewaków i szesnaście instrumentów
  • Miserere na głosy z orkiestrą
  • Dialog über Luft na akordeon
  • Toucher na perkusję solo
  • Dialog über Erde na perkusję solo
  • Notes na fortepian
  • Les Emigrés na zespół z prezentacją multimedialną
  • La Prison na osiem instrumentów
  • Radiographie d'un roman, 39 „rozdziałów“ w pięciu językach z chórem, solistami i perkusją

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]