Przejdź do zawartości

Wenera 9

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wenera 9
ilustracja
Inne nazwy

4V-1 No. 660

Zaangażowani

ZSRR

Indeks COSPAR

1975-050A

Rakieta nośna

Proton K/D[1]

Miejsce startu

Bajkonur, Kazachstan

Cel misji

Wenus

Orbita (docelowa, początkowa)
Perycentrum

1510 km[1]

Apocentrum

112 200 km[1]

Okres obiegu

2898,0 min[1]

Nachylenie

34,15[1]°

Czas trwania
Początek misji

8 czerwca 1975 (02:38 UTC)

Data lądowania

22 października 1975 (05:13 UTC)

Wymiary
Masa całkowita

4936[1] kg

Masa aparatury naukowej

lądownik: z osłoną 1560 kg; po wylądowaniu 660 kg

Wenera 9 (ros. Венера 9) – szósta udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus. Była to pierwsza sonda nowej generacji (typ 4V-1) programu Wenera, o znacznie większej masie od poprzedników. Sonda posiadała lądownik, który przekazał pierwsze, czarno-białe zdjęcia powierzchni Wenus[2]. Lądownik wyposażony był w aparaturę, dzięki której dokonano pierwszych analiz chemicznych gruntu Wenus. Główna część sondy (orbiter) stała się pierwszym sztucznym satelitą Wenus. Miała ona za zadanie przekazywanie na Ziemię sygnałów z lądownika oraz wykonywanie fotografii i innych pomiarów atmosfery planety.

Wenera 9 została wyniesiona przez rakietę Proton K z członem ucieczkowym Blok D 8 czerwca 1975 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Odłączenie lądownika nastąpiło 20 października. Wylądował on miękko na powierzchni planety 22 października 1975 o 05:13 GMT w rejonie Beta Regio, w miejscu o współrzędnych 31,01°N, 291,64°E. Przesyłał dane przez 53 minuty po lądowaniu[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Mark Wade: Venera 4V-1. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2013-07-18]. (ang.).
  2. a b Bartłomiej Sieja: Pierwsi na innych planetach – jak ZSRR wyprzedziło USA w wyścigu na Księżyc, Marsa i Wenus. Komputer Świat, 2021-04-03. [dostęp 2021-04-04].