Przejdź do zawartości

Wihara

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wihara (sanskr. vihara: विहार) – klasztor dżinijski lub buddyjski.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Dosłownie słowo wihara można tłumaczyć jako "schronienie" albo "azyl", w którym chronili się wędrujący mnisi podczas pory deszczowej. Ofiarowywano wspólnotom gaje lub place, przy których powstawały otwarte pomieszczenia. Gdy w obrębie wihary powstawała stupa, przybierała ona trwały charakter. Wyznaczano wówczas obszar, na którym mnisi mogli zbierać jałmużnę. Z czasem nakrywano dachem miejsca do medytacji i lektoria, tereny przechadzek, miejsca przeznaczone na kult i edukację w obrębie rozbudowującej się siedziby. Wihary stawały się ważnymi ośrodkami, wywierającymi wpływ na oświatę, kulturę i politykę. W wiekach V–VII znaczenie wihar na subkontynencie indyjskim zaczęło spadać. Niektóre istniały jeszcze w XI–XII w. Najazdy muzułmańskie spowodowały przemianę polityczno-gospodarczą, pozbawiając wihary patronatów ze strony lokalnych władców[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. wihara, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-12-18].