Przejdź do zawartości

Zdzisława Sośnicka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisława Sośnicka
Ilustracja
Na okładce magazynu muzycznego
Non Stop” z 1972
Imię i nazwisko

Zdzisława Barbara Sośnicka-Bajer

Pseudonim

Barbara Bajer

Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1945
Kalisz

Instrumenty

fortepian

Gatunki

pop, pop-rock, arie musicalowe, disco, funk, post disco, rock

Zawód

muzyk, kompozytorka

Aktywność

od 1963

Wydawnictwo

Polskie Nagrania „Muza”, Sony Music Entertainment Poland, EMI Music Poland

Powiązania

Alabama, Tramp, Bizony

Współpracownicy
Romuald Lipko, Włodzimierz Nahorny, Krzysztof Ścierański, Wojciech Kowalewski, Alibabki, Budka Suflera, Zbigniew Wodecki
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury” Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

Zdzisława Barbara Sośnicka-Bajer[1], pseud. kompozytorski Barbara Bajer[2][3] (ur. 29 sierpnia 1945 w Kaliszu) – polska piosenkarka, dyrygentka i kompozytorka.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Ukończyła Państwową Szkołę Muzyczną I i II stopnia im. Henryka Melcera w Kaliszu w klasie fortepianu, a następnie studia na Wydziale Wychowania Muzycznego Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Poznaniu. W czasie studiów muzycznych współpracowała ze Studenckim Teatrem Nurt w Poznaniu, zespołem Huberta Szymczyńskiego oraz grupami Tramp i Bizony.

Jako piosenkarka zadebiutowała w 1963 na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze, na którym zajęła drugie miejsce za wykonanie utworu „Wieczór na redzie”. W tym samym roku została finalistką II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie. W 1964 zdobyła pierwszą nagrodę na Festiwalu Piosenkarzy Studenckich w Krakowie[4]. W 1965 otrzymała wyróżnienie na Studenckim Festiwalu Jazzowym Jazz nad Odrą we Wrocławiu, gdzie wystąpiła jako wokalistka Poznańskiego Kwartetu Jazzowego. Ponadto zdobyła indywidualną nagrodę jurorów dla młodych wykonawców podczas 3. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[4].

W 1971 za wykonanie utworu „Nie było wtedy róż” zwyciężyła na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu, a z utworem „Dom, który mam” zajęła trzecie miejsce na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie, na którym zdobyła także nagrodę publiczności. W 1972 wzięła udział w festiwalu MIDEM w Cannes, zdobyła wyróżnienie na Festival Mundial de Onda Nueva w Caracas, otrzymała pierwszą nagrodę na festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii oraz zdobyła drugą nagrodę na festiwalach World Popular Song Festival w Tokio i Coupe d'Europe Musicale w Gmunden.

W latach 1974–1977 współpracowała jako wokalistka z formacją Ergo Band, zespołem Janusza Komana, a także własną grupą – Studio. Nawiązała również współpracę z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach, działającą pod dyrekcją Jerzego Miliana, oraz z grupą Alex Band Aleksandra Maliszewskiego. W latach 1974–1980 współpracowała także z Teatrem Rewiowym Friedrichstadt-Palast w Berlinie, z którym zrealizowała około 250 spektakli.

W 1976 wystąpiła na First International Film and Popular Song Festival w Stambule, gdzie przyznano jej nagrodę krytyki muzycznej. Rok później zdobyła Grand Prix du Disque na sopockim festiwalu oraz drugą nagrodę i nagrodę publiczności na Międzynarodowym Festiwalu w Rostocku. W 1977 została Miss Obiektywu na 15. KFPP w Opolu. Na 17. edycji festiwalu w 1979 otrzymała pierwszą nagrodę w konkursie Premier za piosenkę „Żegnaj lato na rok”, a w 1988 odebrała Grand Prix za całokształt twórczości[4].

W 1979 została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”[5] oraz za wykonanie utworu „Żegnaj lato na rok” otrzymała pierwszą nagrodę (ex aequo z duetem Krystyna ProńkoZbigniew Wodecki) w konkursie „Premier” na 17. KFPP w Opolu[4]. Została członkiem ZAIKSu.

Wystąpiła w filmie Akademia pana Kleksa w roli Smutnej Księżniczki (1983, reż. Krzysztof Gradowski). Wg Leksykonu Polskiej Muzyki Rozrywkowej pojawiła się także w produkcji Wodzirej (1977, reż. Feliks Falk)[6].

W 1996 wystąpiła gościnnie w Teatrze Muzycznym im. Danuty Baduszkowej w Gdyni w spektaklu Me and ...mój teatr w reżyserii Jerzego Gruzy.

W kwietniu 2014, nakładem wytwórni Polskie Nagrania „Muza”, ukazały się wznowienia wszystkich studyjnych albumów Sośnickiej (z wyjątkiem Musicals), zawierający podstawowe nagrania, jak i w przypadku większości płyt, również nagrania dodatkowe. Całość została poddana cyfrowemu remasteringowi przez Jacka Gawłowskiego w JG Master Lab. W październiku 2014 został wydany album dwupłytowy „Zaśpiewane. Niewydane & Musicals” zawierający musicale nagrane w wersji angielskiej, a także płytę z rarytasami. W ramach promocji Sośnicka pojawiła się w kilku programach śniadaniowych i radiowych. W marcu 2015 potwierdziła pracę nad premierowym materiałem na kolejny album, którego producentem został Romuald Lipko. Pierwszy singel z płyty, „Tańcz, choćby płonął świat”, został wydany 7 września, a album o tej samej nazwie pojawił się na sklepowych półkach 18 września. Teksty na płytę napisali m.in. Jacek Cygan, Artur Andrus, Bogdan Olewicz i Andrzej Mogielnicki. Album uplasował się na piątym miejscu ogólnopolskiej listy sprzedaży. Dzień po premierze albumu Sośnicka gościła w programie Pytanie na śniadanie, w którym zapowiedziała trasę koncertową. Drugim singlem z płyty został utwór „Chodźmy stąd”.

22 października 2020 została odznaczona Złotym Medalem „Zasłużonym Kulturze Gloria Artis”[7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Od 1964 jest żoną inż. Jerzego Bajera, są bezdzietni[8].

Wybrane piosenki

[edytuj | edytuj kod]

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]

Albumy studyjne

[edytuj | edytuj kod]

Czwórki

[edytuj | edytuj kod]

Single

[edytuj | edytuj kod]
  • 1972 – „Dom który mam” / „Codziennie pomyśl o mnie chociaż raz”
  • 1972/74 – „Inne łzy” / „Tak niewiele mogę tobie dać”
  • 1974 – „Nie ma drogi dalekiej” / „Taki dzień się zdarza raz”
  • 1977 – „Na nas czas” / „Żyj sobie sam”
  • 1977 – „Jeden świat” / „Kochać znaczy żyć” (Sopot '77)
  • 1978 – „Pamiętam wczoraj”
  • 1979 – „Raz na jakiś czas” / „W każdym moim śnie”
  • 1979 – „Żegnaj lato na rok” / „Tak chciałabym twoją żoną być”
  • 1979 – „A kto się kocha w Tobie” / „Nuda” / „Chcę być z tobą sam na sam” / „Czy to warto”
  • 1980 – „Nie czekaj mnie w Argentynie”
  • 1984 – „Uczymy się żyć bez końca” / „Realia”
  • 1998 – „Będzie, co ma być”
  • 1999 – „Dotknij mnie, przytul”
  • 1999 – „Chwila”
  • 2015 – „Tańcz, choćby płonął świat”
  • 2015 – „Chodźmy stąd”
  • 2015 – „Złote święta”

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kto jest kim w Polsce: informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 671. ISBN 83-223-2644-0.
  2. Zdzisława Sośnicka-Bajer, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-10].
  3. Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej podaje pseudonim artystki Barbara Bajer.
  4. a b c d Sylwia Gawłowska: Festiwalowe podium. Krajowy Festiwal Polskiej Piosenki w Opolu 1963–2017 we wspomnieniach artystów. 2018, s. 66–67. ISBN 978-83-938344-7-1.
  5. Spotkanie twórców i artystów polskiej estrady. „Nowiny”. 146, s. 2, 2 lipca 1979. 
  6. Wolański R., Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej, Warszawa 1995, Agencja Wydawnicza MOREX, ISBN 83-86848-05-7, tu hasło Zdzisława Sośnicka, s. 199
  7. Lista laureatów Medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis - Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Portal Gov.pl [online], Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego [dostęp 2024-08-16] (pol.).
  8. Był we mnie jakiś niespokojny duch. Zdzisława Sośnicka kończy 75 lat! [online], kultura.onet.pl, 29 sierpnia 2020 [dostęp 2021-09-05].
  9. Serwis zaiks.online [online], ZAiKS [dostęp 2022-11-22].
  10. Zdzisława Sośnicka – Zdzisława Sośnicka. www.discogs.com. [dostęp 2016-08-30]. (ang.).
  11. Zdzisława Sośnicka – Zdzisława Sośnicka. www.discogs.com. [dostęp 2016-08-30]. (ang.).
  12. Zdzisława Sośnicka – Dom, Który Mam. www.discogs.com. [dostęp 2016-08-30]. (ang.).
  13. Zdzisława Sośnicka – Taki Dzień Się Zdarza Raz. www.discogs.com. [dostęp 2016-08-30]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]