Przejdź do zawartości

Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2014

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
XXII Zimowe Igrzyska Olimpijskie
Ilustracja
IO 2010

IO 2018

Stolica igrzysk

Soczi
 Rosja

Liczba ekip

88

Liczba sportowców

2873

Liczba konkurencji

98 w 15 dyscyplinach

Otwarcie

7 lutego 2014

Oficjalne otwarcie

Prezydent Rosji Władimir Putin

Zamknięcie

23 lutego 2014

Przysięga olimpijska

Rusłan Zacharow (sportowcy)
Anastasija Popkowa (trenerzy)
Wiaczesław Wiedienin (sędziowie)

Znicz olimpijski

Irina Rodnina
Władisław Trietjak

Stadion

Stadion Olimpijski w Soczi

XXII Zimowe Igrzyska Olimpijskie – odbyły się w rosyjskim mieście Soczi w dniach 7–23 lutego 2014 roku. Zgodnie z harmonogramem zawodów rozegrano 98 konkurencji w 15 zimowych dyscyplinach sportowych. Część z nich zorganizowano w oddalonej o ok. 40 kilometrów od Soczi miejscowości Krasnaja Polana.

Były to pierwsze zimowe igrzyska w Rosji. W 1980 roku organizatorem letnich igrzysk była stolica Związku RadzieckiegoMoskwa. Pierwszy raz w historii zimowe igrzyska olimpijskie rozgrywane były w mieście o klimacie subtropikalnym[1].

Soczi zostało wybrane gospodarzem igrzysk w głosowaniu podczas 119 sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Gwatemali 4 lipca 2007 roku. Rosyjskie miasto wygrało w drugiej turze wyborów z południowokoreańskim Pjongczangiem, wynikiem głosów 51:47. W pierwszej turze wyeliminowany został austriacki Salzburg.

Zgodnie z olimpijską tradycją 28 lutego 2010 podczas ceremonii zakończenia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010 w Vancouver mer Soczi Anatolij Pachomow otrzymał flagę olimpijską, która do dnia rozpoczęcia igrzysk 7 lutego 2014 r. była przechowywana w ratuszu miejskim.

Wybór gospodarza

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy etap

[edytuj | edytuj kod]

Oficjalnymi kandydatami do organizacji XXII Zimowych Igrzysk Olimpijskich było siedem miast

Międzynarodowy Komitet Olimpijski 22 czerwca 2006 roku w Lozannie do drugiego etapu zatwierdził kandydatury Pyeongchangu, Salzburga oraz Soczi. Aplikacje pozostałych kandydatów zostały odrzucone z różnych przyczyn.

Jaca i Sofia kilkukrotnie ubiegały się o organizację zimowych igrzysk olimpijskich, natomiast Ałmaty i Bordżomi kandydowały po raz pierwszy. Żadne państwo spośród odrzuconych w pierwszym etapie kandydatów nie organizowało wcześniej zimowych igrzysk olimpijskich, natomiast w Hiszpanii w 1992 roku odbyły się igrzyska letnie.

Drugi etap

[edytuj | edytuj kod]

Kandydatura Pjongczang

[edytuj | edytuj kod]

Pjongczang było pierwszym chętnym, który złożył swą kandydaturę do organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014. Południowokoreańskie miasto wcześniej starało się o organizację Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2010, ale bez skutku. W ostatecznym głosowaniu zwyciężyło Vancouver, ze stosunkiem głosów 53:56.

Pjongczang wzięło sobie za cel doskonałą komunikację między miastem gospodarzem a obiektami sportowymi, tak aby czas jaki potrzeba do przemieszczania się między nimi nie wynosił więcej niż godzinę.

Wszystkie dyscypliny rozgrywane na torze saneczkowo-bobslejowym miały być rozgrywane w Gangneung, miasto to znajduje się około 20 km na wschód od Pjongczang. Natomiast wszystkie dyscypliny narciarskie, jak i te rozgrywane w halach miały być przeprowadzone w samym Pjongczang lub w Jungbong i Bogwang położonych na zachód od miasta organizatora.

Niektóre z zaplanowanych obiektów już funkcjonują – między innymi trasy do narciarstwa biegowego i biathlonu, gdzie w 2009 roku przeprowadzono mistrzostwa świata w biathlonie.

Powiat Pjongczang otrzymał organizację zimowych igrzysk w 2018.

Kandydatura Salzburga

[edytuj | edytuj kod]

Salzburg, podobnie jak Pyeongchang, wystawił swoją kandydaturę do organizacji zimowych igrzysk w 2010 roku, ale również bez skutku.

Austriacki komitet olimpijski wydał pozwolenie na ponowne wzięcie udziału w staraniu się o organizację igrzysk olimpijskich, w przypadku wygranej Austria organizowałaby zimowe igrzyska po raz trzeci. Wcześniej zorganizowała zimowe igrzyska w 1964 i w 1976 roku. Wniosek w sprawie organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 był bardziej precyzyjny niż poprzednio. Częściowo z powodu skreślenia niektórych miejscowości, takich jak Kitzbühel, St. Johann in Tirol oraz Ramsau am Dachstein, które znajdują się zbyt daleko od potencjalnego miasta organizatora.

W następnym wniosku do mocnych stron Salzburga należały krótkie odległości pomiędzy miejscowościami narciarskimi, ale także wysoka jakość tras narciarskich, jak i duże doświadczenie w organizowaniu dużych imprez sportowych.

Ponadto rząd Austrii, jak i mieszkańcy wyrazili pełne poparcie, aby zorganizować tak dużą imprezę sportową.

Austriacki wniosek miał do dyspozycji najniższy budżet spośród dwóch pozostałych kandydatur, ponieważ większość obiektów sportowych już istnieje. Koncepcja Salzburga składała się z dwóch obszarów, na których miałyby się odbywać zawody sportowe, a mianowicie konkurencje rozgrywane w halach sportowych odbywałyby się w Salzburgu, natomiast konkurencje narciarskie w rejonie powiatu St. Johann im Pongau. Dodając do tego tor saneczkowo-bobselejowy w bawarskim Schönau am Königssee.

Kandydatura Soczi

[edytuj | edytuj kod]

Soczi również ubiegało się po raz drugi o organizację igrzysk olimpijskich, tym razem chodziło o Zimowe Igrzyska Olimpijskie 2002. Jednak miasto nie dostało się do ścisłej czołówki kandydatów.

Soczi złożyło wniosek ze zdecydowanie największym budżetem, ale to z racji, że nie istniały jeszcze żadne obiekty sportowe. Prezydent Rosji Władimir Putin miał wielką determinację i silnie zabiegał o to, aby to jego państwu przypadła organizacja zimowych igrzysk olimpijskich.

Dlatego też rząd rosyjski zainwestował znaczne środki finansowe, tj. około 12 miliardów dolarów, w kandydaturę oraz budowę obiektów sportowych, dwie trzecie tej kwoty miały być zainwestowane w infrastrukturę.

Ośrodek narciarski w Krasnej Polanie miał być otwarty w 2007 roku (zaplanowano go jako podstawowe miejsce rozgrywania konkurencji narciarskich), natomiast w Soczi miały się rozgrywać konkurencje halowe. Propozycja była dużo lepsza niż konkurentów, ponieważ według składanej aplikacji na południe od miasta miał powstać park olimpijski ze wszystkimi obiektami, które by ze sobą sąsiadowały, a przemieszczanie się kibiców między nimi odbywałoby się pieszo. Na korzyść Soczi przemawiała także bliskość portu lotniczego Soczi-Adler, który znajduje się około 5 kilometrów od potencjalnego parku olimpijskiego oraz około 40 km od Krasnej Polany.

Soczi zostało wybrane gospodarzem zimowych igrzysk olimpijskich w dniu 4 lipca 2007 roku, podczas 119. sesji Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego w Gwatemali[2]. Rosja została po raz pierwszy organizatorem zimowych igrzysk. W 1980 roku letnie igrzyska olimpijskie odbyły się w Moskwie.

Rozgrywane dyscypliny

[edytuj | edytuj kod]
Koła olimpijskie w Soczi

Uczestnicy zimowych igrzysk w Soczi w 2014 roku rywalizowali w 98 konkurencjach w 15 dyscyplinach sportowych. Po raz pierwszy w historii na igrzyskach zostały rozegrane następujące konkurencje: narciarski i snowboardowy slopestyle, narciarski halfpipe, snowboardowy slalom specjalny, skoki narciarskie kobiet, rywalizacja drużynowa w łyżwiarstwie figurowym, rywalizacja drużynowa w saneczkarstwie oraz sztafeta mieszana w biathlonie[3]. W porównaniu do poprzednich igrzysk przybyło 12 konkurencji, co jest rekordem zimowych igrzysk olimpijskich. Poprzedni rekord należał do igrzysk w 1992, na których zadebiutowało 11 konkurencji.

Hasło

[edytuj | edytuj kod]

Gorąco. Zimno. Twój (ang. Hot. Cold. Yours, ros. Жаркие. Зимние. Твои, Żarkije. Zimnije. Twoi)

Państwa biorące udział w XXII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich

[edytuj | edytuj kod]

Na zimowych igrzyskach w Soczi zadebiutowali reprezentanci 7 państw: Dominiki, Malty, Paragwaju, Timoru Wschodniego, Togo, Tonga i Zimbabwe.

  1.  Albania (2)
  2.  Andora (6)
  3.  Argentyna (7)
  4.  Armenia (4)
  5.  Australia (61)
  6.  Austria (130)
  7.  Azerbejdżan (4)
  8.  Belgia (7)
  9.  Bermudy (1)
  10.  Białoruś (24)
  11.  Bośnia i Hercegowina (5)
  12.  Brazylia (12)
  13.  Brytyjskie Wyspy Dziewicze (1)
  14.  Bułgaria (18)
  15.  Chile (6)
  16.  Chińska Republika Ludowa (66)
  17.  Chińskie Tajpej (3)
  18.  Chorwacja (11)
  19.  Cypr (2)
  20.  Czarnogóra (2)
  21.  Czechy (85)
  22.  Dania (12)
  23.  Dominika (2)
  24.  Estonia (24)
  25.  Filipiny (1)
  26.  Finlandia (103)
  27.  Francja (105)
  28.  Grecja (7)
  29.  Gruzja (4)
  30.  Hiszpania (20)
  31.  Holandia (41)
  32.  Hongkong (1)
  33. IOP /  Indie (3)
  34.  Iran (5)
  35.  Irlandia (5)
  36.  Islandia (5)
  37.  Izrael (5)
  38.  Jamajka (2)
  39.  Japonia (113)
  40.  Kajmany (1)
  41.  Kanada (221)
  42.  Kazachstan (52)
  43.  Kirgistan (1)
  44.  Korea Południowa (71)
  45.  Liban (2)
  46.  Liechtenstein (4)
  47.  Litwa (9)
  48.  Luksemburg (1)
  49.  Łotwa (58)
  50. Macedonia Północna Macedonia Północna (3)
  51.  Malta (1)
  52.  Maroko (2)
  53.  Meksyk (1)
  54.  Mołdawia (4)
  55.  Monako (5)
  56.  Mongolia (2)
  57.  Nepal (1)
  58.  Niemcy (153)
  59.  Norwegia (134)
  60.  Nowa Zelandia (15)
  61.  Pakistan (1)
  62.  Paragwaj (1)
  63.  Peru (3)
  64.  Polska (59)
  65.  Portugalia (2)
  66.  Rosja (organizator) (225)
  67.  Rumunia (24)
  68.  San Marino (2)
  69.  Serbia (8)
  70.  Słowacja (62)
  71.  Słowenia (66)
  72.  Stany Zjednoczone (230)
  73.  Szwajcaria (168)
  74.  Szwecja (106)
  75.  Tadżykistan (1)
  76.  Tajlandia (2)
  77.  Timor Wschodni (1)
  78.  Togo (2)
  79.  Tonga (1)
  80.  Turcja (6)
  81.  Ukraina (43)
  82.  Uzbekistan (3)
  83.  Wenezuela (1)
  84.  Węgry (16)
  85.  Wielka Brytania (62)
  86.  Włochy (113)
  87.  Wyspy Dziewicze Stanów Zjednoczonych (1)
  88.  Zimbabwe (1)
Państwa uczestniczące w IO 2014
  • W nawiasach podano liczbę sportowców reprezentujących dany kraj.

Trzech reprezentantów Indii na ceremonii otwarcia wystąpiło pod flagą olimpijską (jako Niezależni Olimpijscy Uczestnicy (IOP)) z powodu zawieszenia Indyjskiego Komitetu Olimpijskiego w związku oskarżeniami korupcyjnymi wobec Lality Bhanota, sekretarza generalnego indyjskiego olimpizmu[4]. 11 lutego MKOl przywrócił jednak Indiom możliwość udziału w igrzyskach i sportowcy z tego kraju mogli wystąpić ostatecznie pod flagą narodową (jedynie saneczkarz Shiva Keshavan wystąpił pod flagą olimpijską – jego start zakończył się przed 11 lutego)[5]. To pierwszy w historii przypadek odwołania zawieszenia podczas trwających igrzysk.

Symbole igrzysk

[edytuj | edytuj kod]
Maskotki igrzysk. Od lewej: pantera śnieżna, zajączek i biały miś

Logo zostało stworzone przez międzynarodowe biuro marketingowe Interbrand i zaprezentowane w grudniu 2009 r. w Moskwie. Po raz pierwszy historii igrzysk olimpijskich logo przedstawia adres internetowy (sochi.ru). Napisy „sochi” i „2014” mają kolor niebieski. Krój czcionki dobrano tak, aby litery „so” były lustrzanym odbiciem „20”, zaś litery „hi” obróconym o 180° „14”. Ma to symbolizować kontrast w krajobrazie otaczającym Soczi, które leży na skraju zarówno gór Kaukazu, jak i Morza Czarnego. Napis „ru” jest w kolorze białym z obramowaniem w kolorze niebieskim, a pod napisem „ru” są umieszczone koła olimpijskie. Logo sochi.ru odwołuje się do cyfrowego pokolenia i ma wspierać otwarty dialog między narodami i fanami sportów zimowych.

Maskotka

[edytuj | edytuj kod]

Maskotki igrzysk, zaprezentowane po raz pierwszy 26 lutego 2011 roku, przedstawiają zwierzęta zamieszkujące terytorium Rosji. Są to pantera śnieżna, biały miś i zajączek[6].

Pochodnia olimpijska

[edytuj | edytuj kod]

Pochodnia olimpijska jest w połowie w barwie metalicznej (część zewnętrzna) oraz w połowie w czerwonej (część wewnętrzna), a sama ma kształt zbliżony do połączenia łyżwy (np. logo firmy Nike) z prostym kijem[7]. Projekt pochodni został zainspirowany pracami malarzy – Bilibina i Kustodijewa. Pochodnia olimpijska ma łączyć elementy przeciwstawne, zimny metal i czerwone gorące elementy. Jej wysokość wynosi około metra, waży ona poniżej dwóch kilogramów. Rączka i środek ciężkości mają spełniać kryteria ergonomii i pozwalać na dogodny bieg. Według projektanta zniczy Andrieja Wodianika specjalny palnik nie pozwoli ogniowi zgasnąć nawet w najbardziej ekstremalnych warunkach. Organizatorzy podczas sztafety planują umieszczenie pochodni olimpijskiej na Elbrusie (dodatkowa modyfikacja górska na warunki rozrzedzonego powietrza i silnego mrozu), na dnie jeziora Bajkał (przy zastosowaniu modyfikacji), biegunie północnym oraz w kosmosie. Według podanych do mediów danych znicz wytrzymuje temperatury do -40°, przeciętna temperatura, przy której powinien on działać stabilnie, to -24°. Przetestowano go w warunkach silnego wiatru (do 25 m/s) oraz kombinacjach – wiatru z deszczem, deszczu i wiatru ze śniegiem[potrzebny przypis]. Mimo zapewnień już pierwszego dnia sztafety przywitanej na Placu Czerwonym doszło do zgaśnięcia pochodni olimpijskiej. Doszło do niego u bram Kremla, podczas wybiegnięcia Sawarszy Karapietiana z wąskiej bramy[8][9].

Pochodnia rzeczywiście znalazła się w przestrzeni kosmicznej, lecąc na Międzynarodową Stację Kosmiczną z jej 38 załogą[10]. Jako pierwsza pochodnia „odbyła” również spacer kosmiczny, co miało miejsce w czasie Ekspedycji 37[11]. Powróciła na Ziemię 11 listopada (czasu kazachskiego) na pokładzie kapsuły Sojuz TMA-09M razem z 37 załogą ISS[12].

Ceremonia otwarcia

[edytuj | edytuj kod]
Pokaz fajerwerków podczas ceremonii otwarcia

Uroczystość ceremonii otwarcia odbyła się 7 lutego 2014. W jej trakcie dwoje byłych radzieckich sportowców – łyżwiarka figurowa Irina Rodnina i hokeista Władisław Trietjak – oficjalnie zapaliło znicz olimpijski[13].

W wydarzeniu, które nawiązywało do historii, geografii i kultury Rosji, wzięło udział 3 tys. artystów i 2 tys. wolontariuszy. Ceremonia rozpoczęła i zakończyła się pokazem sztucznych ogni, podczas którego odpalono 3,5 tys. fajerwerków[14][15][16].

Przebieg zawodów

[edytuj | edytuj kod]

Zawody rozgrywane były w dniach 6–23 lutego 2014. Przed oficjalnym otwarciem igrzysk olimpijskich (6 lutego) odbyły się pierwsze zawody, były to rywalizacja drużynowa łyżwiarzy figurowych oraz kwalifikacje narciarskiego i snowboardowego slopestyle’u.

Kalendarz

[edytuj | edytuj kod]

W poniższym kalendarzu zaprezentowano dni, w których rozdane zostały medale w danej dyscyplinie (żółty kolor), rozegrane zostały eliminacje (niebieski kolor), rozegrana została gala łyżwiarzy figurowych (jasnoróżowy), ceremonia otwarcia (zielony) i zamknięcia igrzysk (czerwony)[17].

Luty 2014 6
C
7
P
8
S
9
N
10
P
11
W
12
Ś
13
C
14
P
15
S
16
N
17
P
18
W
19
Ś
20
C
21
P
22
S
23
N
Liczba konkurencji
Biathlon 11
Biegi narciarskie 12
Bobsleje 3
Curling 2
Hokej na lodzie 2
Kombinacja norweska 3
Łyżwiarstwo figurowe 5
Łyżwiarstwo szybkie 12
Narciarstwo alpejskie 10
Narciarstwo dowolne 10
Saneczkarstwo 4
Short track 8
Skeleton 2
Skoki narciarskie 4
Snowboarding 10
Liczba konkurencji 5 8 5 8 6 6 6 7 4 5 7 8 6 7 7 3 98
Ceremonie

Klasyfikacja medalowa

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Państwo złoto srebro brąz Razem
1.  Rosja 11 10 9 30
2.  Norwegia 11 6 9 26
3.  Kanada 10 10 5 25
4.  Stany Zjednoczone 9 7 12 28
5.  Holandia 8 7 9 24
6.  Niemcy 8 6 5 19
7.  Szwajcaria 6 3 2 11
8.  Białoruś 5 0 1 6
9.  Austria 4 8 5 17
10.  Francja 4 4 7 15
11.  Polska 4 1 1 6
12.  Chiny 3 4 2 9
13.  Korea Południowa 3 3 2 8
14.  Szwecja 2 7 6 15
15.  Czechy 2 4 3 9
16.  Słowenia 2 2 4 8
17.  Japonia 1 4 3 8
18.  Finlandia 1 3 1 5
19.  Łotwa 1 1 3 5
 Wielka Brytania 1 1 3 5
21.  Ukraina 1 0 1 2
22.  Słowacja 1 0 0 1
23.  Włochy 0 2 6 8
24.  Australia 0 2 1 3
25.  Chorwacja 0 1 0 1
26.  Kazachstan 0 0 1 1
Łącznie 99 97 99 295

Lista multimedalistów

[edytuj | edytuj kod]

Źródła[18][19]:

Zawodnik Dyscyplina Złoto Srebro Brąz
Rosja Wiktor An Short track 3 0 1
Białoruś Daria Domraczewa Biathlon 3 0 0
Norwegia Marit Bjoergen Biegi narciarskie 3 0 0
Holandia Ireen Wuest Łyżwiarstwo szybkie 2 3 0
Martin Fourcade Biathlon 2 1 0
Holandia Sven Kramer Łyżwiarstwo szybkie 2 1 0
Korea Południowa Park Seung-hi Short track 2 0 0
Niemcy Tobias Arlt Saneczkarstwo 2 0 0
Niemcy Natalie Geisenberger Saneczkarstwo 2 0 0
Niemcy Felix Loch Saneczkarstwo 2 0 0
Niemcy Tobias Wendl Saneczkarstwo 2 0 0
Norwegia Emil Hegle Svendsen Biathlon 2 0 0
Norwegia Ole Einar Bjoerndalen Biathlon 2 0 0
Norwegia Joergen Graabak Kombinacja norweska 2 0 0
Holandia Jorien ter Mors Łyżwiarstwo szybkie 2 0 0
Polska Kamil Stoch Skoki narciarskie 2 0 0
Rosja Tatiana Wołosożar Łyżwiarstwo figurowe 2 0 0
Rosja Maksim Trańkow Łyżwiarstwo figurowe 2 0 0
Rosja Vic Wild Snowboard 2 0 0
Słowenia Tina Maze Narciarstwo alpejskie 2 0 0
Szwajcaria Dario Cologna Biegi narciarskie 2 0 0
Rosja Aleksander Zubkow Bobsleje 2 0 0
Rosja Aleksiej Wojewoda Bobsleje 2 0 0
Szwecja Charlotte Kalla Biegi narciarskie 1 2 0
Korea Południowa Shim Suk-hee Short track 1 1 1
Norwegia Tora Berger Biathlon 1 1 1
Niemcy Eric Frenzel Kombinacja norweska 1 1 0
Niemcy Maria Hoefl-Riesch Narciarstwo alpejskie 1 1 0
Austria Anna Fenninger Narciarstwo alpejskie 1 1 0
Norwegia Magnus Moan Kombinacja norweska 1 1 0
Norwegia Ingvild Flugstad Oestberg Biegi narciarskie 1 1 0
Holandia Koen Verweij Łyżwiarstwo szybkie 1 1 0
Holandia Jan Blokhuijsen Łyżwiarstwo szybkie 1 1 0
Rosja Ksienija Stołbowa Łyżwiarstwo figurowe 1 1 0
Rosja Aleksander Legkow Biegi narciarskie 1 1 0
Rosja Władimir Grigorew Short track 1 1 0
Rosja Fiodor Klimow Łyżwiarstwo figurowe 1 1 0
Szwecja Marcus Hellner Biegi narciarskie 1 1 0
Szwecja Johan Olsson Biegi narciarskie 1 1 0
Czechy Martina Sablikova Łyżwiarstwo szybkie 1 1 0

Rekordy olimpijskie i świata

[edytuj | edytuj kod]
Data Dyscyplina Runda Rekordzista Państwo Rezultat Rekord
8 lutego Łyżwiarstwo szybkie – 5000 m Finał Sven Kramer  Holandia 6:10,76
11 lutego Łyżwiarstwo szybkie – 500 m (pojedynczy bieg) Finał Lee Sang-hwa  Korea Południowa 37,28
11 lutego Łyżwiarstwo szybkie – 500 m (suma dwóch biegów) Finał Lee Sang-hwa  Korea Południowa 1:14,70
16 lutego Łyżwiarstwo szybkie – 1500 m Finał Jorien ter Mors  Holandia 1:53,51
18 lutego Łyżwiarstwo szybkie – 10000 m Finał Jorrit Bergsma  Holandia 12:44,45
22 lutego Łyżwiarstwo szybkie – bieg drużynowy Finał Jan Blokhuijsen
Sven Kramer
Koen Verweij
 Holandia 3:37,71
22 lutego Łyżwiarstwo szybkie – bieg drużynowy Finał Jorien ter Mors
Marrit Leenstra
Ireen Wüst
 Holandia 2:58,05

Przypadki niedozwolonego dopingu

[edytuj | edytuj kod]

Podczas igrzysk kontrole medyczne stwierdziły obecność niedozwolonych środków dopingujących w organizmach sportowców, którymi byli: niemiecka biathlonistka Evi Sachenbacher-Stehle[20], ukraińska biegaczka narciarska Maryna Lisohor, włoski bobsleista William Frullani, łotewski hokeista Vitālijs Pavlovs[21], austriacki biegacz narciarski Johannes Dürr[22], szwedzki hokeista Nicklas Bäckström[23], polski bobsleista Daniel Zalewski[24].

Obiekty olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Pałac lodowy „Bolszoj”
Mapka parku olimpijskiego w Soczi
Obiekty w górach (mapa interaktywna)

Obiekty sportowe w Soczi

[edytuj | edytuj kod]
Obiekt Położenie Rozgrywane dyscypliny Pojemność Źródło
Stadion Olimpijski „Fiszt” Soczi Ceremonia otwarcia i zamknięcia igrzysk 40 000 [25]
Pałac lodowy „Bolszoj” Soczi Hokej na lodzie 12 000 [26]
Pałac sportów zimowych „Ajsbierg” Soczi Łyżwiarstwo figurowe, short track 12 000 [27]
Adler-Arena Soczi Łyżwiarstwo szybkie 8 000 [28]
Arena lodowa „Szajba” Soczi Hokej na lodzie 7 000 [29]
Centrum curlingowe „Ledianoj kub” Soczi Curling 3 000 [30]
Plac „Miedał Płaza” Soczi Ceremonie i prezentacje medalistów 40 000[31] [32]

Obiekty sportowe na Krasnej Polanie

[edytuj | edytuj kod]
Obiekt Położenie Rozgrywane dyscypliny Pojemność Źródło
Ośrodek narciarstwa alpejskiego „Roza Chutor” Krasnaja Polana Narciarstwo alpejskie 10 000 [33]
Kompleks narciarsko-biathlonowy „Łaura” Krasnaja Polana Biathlon, Biegi narciarskie, Kombinacja norweska 9 600 [34]
Kompleks skoczni narciarskich „Russkije Gorki” Krasnaja Polana Skoki narciarskie 9 600 [35]
Centrum sportu saneczkowego „Sanki” Krasnaja Polana Bobsleje, Saneczkarstwo, Skeleton 9 000 [36]
Ekstrim-park „Roza Chutor” Krasnaja Polana Narciarstwo dowolne, Snowboarding 8 000 [37]


Prawa telewizyjne

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Stacja telewizyjna
 Austria ORF ATV[38]
 Azerbejdżan İTV[39]
 Belgia VRT[40]
 Brazylia Rede Globo, Rede Bandeirantes, Rede Record[41]
 Bułgaria BNT[42]
 Czechy ČT2, ČT sport, Nova Sport
 Polska Telewizja Polska[43], nSport, Canal+ Sport[44]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Soczi: Igrzyska w liczbach [online], SportoweFakty.pl [dostęp 2014-01-31] [zarchiwizowane z adresu 2014-01-31] (pol.).
  2. International Olympic Committee, 4 July 2007. olympic.org. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  3. Women’s ski jumping gets 2014 Sochi Olympics go-ahead. bbc.co.uk, 2011-04-06. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  4. Nawet jak zdobędą medal, hymnu nie usłyszą. Indie w Soczi zakazane. sport.tvn24.pl, 2014-02-06. [dostęp 2014-02-06]. (pol.).
  5. Jethro Mullen: International Olympic Committee reinstates India at Sochi after ban. CNN, 2014-02-11. [dostęp 2014-02-13]. (ang.).
  6. http://www.sochi2014.com/en/media/news/38689/, 2011-02-26 [dostęp 2012-09-17] (ang.).
  7. https://web.archive.org/web/20131202223953/http://sochi.pl/wydarzenia/znicz-olimpijski-i-stroj-na-sochi-2014/attachment/torch2/ [dostęp 2014-08-25].
  8. Aktualności • Polski Komitet Olimpijski.
  9. https://web.archive.org/web/20131010011850/http://sport.newsweek.pl/znicz-olimpijski-zgasl-podczas-uroczystosci-na-kremlu-newsweek-pl,artykuly,272023,1.html [dostęp 2014-08-25].
  10. NASA/Bill Ingalls: Expedition 38 Crew With Olympic Torch. NASA, 2013-11-06. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  11. NASA: Olympic Torch Highlights Station Spacewalk. NASA, 2013-11-09. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  12. NASA: Expedition 37 Crew, Olympic Torch Land in Kazakhstan. NASA, 2013-11-11. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
  13. Vladislav Tretiak and Irina Rodnina light Sochi Games cauldron. voiceofrussia.com, 7 lutego 2014. [dostęp 2014-02-07]. (ang.).
  14. Wiktor Mańkowski: Bajkowa ceremonia otwarcia igrzysk i... duża wpadka. sport.pl, 6 lutego 2014. [dostęp 2014-02-15].
  15. IAR: Soczi 2014: igrzyska olimpijskie oficjalnie rozpoczęte!. polskieradio.pl, 7 lutego 2014. [dostęp 2014-02-16].
  16. Anna Mikołajewska: Ceremonia otwarcia Igrzysk Olimpijskich. polskieradio.pl, 7 lutego 2014. [dostęp 2014-02-16].
  17. Competition Schedule. sochi2014.com, 2012-16-09. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-25)]. (ang.).
  18. Multimedaliści Soczi 2014.
  19. Rosjanin Wiktor An, czterokrotny medalista olimpijski w short tracku zajął pierwsze miejsce w klasyfikacji multimedalistów igrzysk w Soczi. Koreańczyk z pochodzenia zdobył trzy złote i jeden brązowy medal.. [dostęp 2015-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-21)].
  20. Soczi 2014: potwierdzono doping u biathlonistki Evi Sachenbacher-Stehle. polskieradio.pl, 21 lutego 2014. [dostęp 2014-02-23].
  21. Soczi: łotewski hokeista czwartym sportowcem na dopingu. tvp.pl, 22 lutego 2014. [dostęp 2014-02-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-01)].
  22. Duerr piątym zawodnikiem na dopingu. tvp.pl, 23 lutego 2014. [dostęp 2014-02-23].
  23. Swedish NHLer Fails Doping Test in Sochi. abcnews.go.com, 23 lutego 2014. [dostęp 2014-02-23]. (ang.).
  24. MKOl potwierdził siedem przypadków dopingu [online], SportoweFakty.pl [dostęp 2014-04-10] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-16] (pol.).
  25. «Fisht» Olympic Stadium. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  26. Bolshoy Ice Dome. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  27. Iceberg Skating Palace. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  28. Adler Arena. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  29. Shayba Arena. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  30. Ice Cube Curling Center. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  31. Pojemność tymczasowa.
  32. Coastal Cluster. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-02)]. (ang.).
  33. Rosa Khutor Alpine Resort. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  34. Laura Cross-country Ski & Biathlon Center. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  35. RusSki Gorki Jumping Center. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  36. Sliding Center Sanki. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  37. Rosa Khutor Extreme Park. sochi2014.com. [dostęp 2012-09-17]. (ang.).
  38. Austria’s ORF, ATV. taiwannews.com.tw, 2011-08-18. [dostęp 2012-08-13]. (ang.).
  39. Tom Love: Sportfive agrees Olympic deals in Azerbaijan. sportspromedia.com, 2012-01-19. [dostęp 2012-08-13]. (ang.).
  40. Michael Long: Sportfive awards 2014 and 2016 Olympic rights to VRT. sportspromedia.com, 2012-05-15. [dostęp 2012-08-13]. (ang.).
  41. IOC reaches agreement for 2014 & 2016 broadcast rights in Brazil. olympic.org, 2011-05-02. [dostęp 2012-08-13]. (ang.).
  42. Сочи 2014. bnt.bg/sochi2014, 2014. [dostęp 2014-02-11]. (bułg.).
  43. Igrzyska Olimpijskie Soczi 2014 w Telewizji Polskiej. media2.pl, 2014-01-24. [dostęp 2014-01-24]. (pol.).
  44. Igrzyska Olimpijskie Soczi 2014 także w nSport i Canal+ Sport. media2.pl, 2014-01-24. [dostęp 2014-01-24]. (pol.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]