Jump to content

Diplomatia

E Vicipaedia
Consociatio Nationum, capite Novi Eboraci in urbe, est maxima diplomatica inter civitates societas.
Ger van Elk, Symmetry of Diplomacy, 1975, Groninger Museum.

Diplomatia[1] (de verbo Graeco diploma 'bipartito plicata') est ars gestorum inter legatos gregum civitatumve conloquiorum. Vox usitate spectat ad diplomatiam inter civitates, administrationem necessitudinum inter gentes per deprecationem legatorum mercede conductorum de rebus pacis, belli, commercii, oeconomiae, et culturae. Foedera inter civitates a legatis plerumque componuntur antequam homines politicae periti ea confirmant.

In Graecia antiqua, diploma fuit charta, usitate bipartito plicata, quae confectionem cursus studii confirmavit. Tempore Imperii Romani, verbum diplomatis spectavit ad publicas peregrinationis chartas, sicut syngraphas et alias facultates eundi in viis imperialibus datas, duplices metallicas signa impressa ferentis laminas. Deinde significatio extensa est ad alia documenta includenda, sicut foedera cum tribubus externis. Saeculo duodevicensimo, populi Franciae gregem virorum publicorum ad legationes externas adsignatorum appellaverunt corps diplomatique 'corpus diplomaticum'. Sensu haud sollemni more, diplomatia est usus dexteritatis ad commodum rationis capiendum, vel invenire mutuo iucunda quaestionis communis responsa.

Legati et missiones diplomaticae

[recensere | fontem recensere]

Hodie, verbum commune pro grege virorum diplomaticorum ex una civitate qui in alia civitate commorantur est missio diplomatica. Summum gradum diplomaticum est legatus, et quaevis missio diplomatica a legato ducta appellatur legatio, exceptis missionibus perennibus apud Consociationem Nationum, Societatem Civitatum Americanorum, et aliis societates "multilaterales,"? quibus etiam duces sunt legati. Corpus omnium diplomaticorum cuiuslibet civitatis virorum appellatur illius civitatis stipendia diplomatica (Anglice: diplomatic service); corpus autem omnium virorum diplomaticorum ad quamlibet civitatem adsignatorum appellatur corpus diplomaticum (Anglice: diplomatic corps). (Vide Gradum diplomaticum.)

Legatus Francicus in Imperii Ottomani vestitu, ab Antonio de Favray pictus anno 1766; Museum Pera, Constantinopolis.

Facultas diplomatiae factae est unum ex definientibus civitatis elementis, et diplomatia facta est postquam primae civitates conditae sunt, abhinc nonnulla millennia. Per historiam humanam, viri diplomatici missi sunt solum pro conloquiis peculiaribus; statim eorum missionibus finitis, domum redierunt. Tales viri usitate fuerunt cognati familiae regentis, vel homines summi gradus socialis ut, cum peterent conloqui cum hominibus aliae civitatis, auctoritatem haberent.

Exceptio notabilis fuit inter papam Romae et imperatorem Romanum Byzantii: procuratores papales, dicti apocrisiarii, perenne Constantinopoli commorati sunt. Nihilominus, post saeculum octavum, dissentiones inter papam et imperatorem, sicut Controversia Iconoclastica, haec vincula diremerunt.

Imperium Ottomanum et diplomatia

[recensere | fontem recensere]

Italia et diplomatia

[recensere | fontem recensere]

Sinae et Diplomatia

[recensere | fontem recensere]
Picturae Donorum Sollemnum, Sinica saeculi sexti pictura quae legatos depingit; qui in pictura monstrantur sunt legati ex Hephthalitibus,? Persia, Langkasuka, Baekje,? Qiuci,? et Wo (Iaponia).

Artes diplomaticae

[recensere | fontem recensere]

Immunitas diplomatica

[recensere | fontem recensere]

Legati sicut fides

[recensere | fontem recensere]

Diplomatia et exploratio

[recensere | fontem recensere]

Diplomatica quaestionum consilium

[recensere | fontem recensere]

Arbitrium et mediatio

[recensere | fontem recensere]

Quaestiones aliquando expeditae sunt per conventus inter gentes. Exempla talium conventuum sunt:

  • Consilium Vindobonense (1815). Napoleone victo, fuerunt multi non compositae quaestiones diplomaticae. Hae fuerunt conformatio tabulae Europaeae, dispositio postulationum civilium et nationalistarum factarum a variis gregibus ethnicis et gentibus quae voluerunt habere autonomiam vel libertatem politicalem, et compositio postulationum variarum a variis Europae potestatibus factarum

Agnoscere diplomatice

[recensere | fontem recensere]

Diplomatia haud sollemni more

[recensere | fontem recensere]

Paradiplomatia

[recensere | fontem recensere]

Diplomatia culturalis

[recensere | fontem recensere]

Vide: Communicatio interculturalis

Nexus interni

Institutiones quae educationem diplomaticam docent

[recensere | fontem recensere]

Nexus externi

[recensere | fontem recensere]
Vicimedia Communia plura habent quae ad Diplomatia spectant.

Bibliographia

[recensere | fontem recensere]
  • Berridge, G. R. 2005. Diplomacy: Theory & Practice. Editio tertia. Palgrave, Basingstoke. ISBN 1-4039-9311-4.
  • Brummett, Palmira. "Imagining the Early Modern Ottoman Space, from World History to Piri Reis." In The Early Modern Ottomans: Remapping the Empire. Ediderunt Virginia Aksan et Daniel Goffman. Cantabrigiae: Cambridge University Press.
  • Cunningham, George. 2005. Journey to Become a Diplomat: With a Guide to Careers in World Affairs. FPA Global Vision Books. ISBN 0-87124-212-5.
  • Dorman, Shawn, ed. 2003. Inside a U.S. Embassy: How the Foreign Service Works for America. Editio altera. American Foreign Service Association. ISBN 0-9649488-2-6.
  • Fleet, Kate. 1999. "The Ottoman diplomats on eighteenth-century Poland: Contempt or discouragement?" Oriente Moderno 79(1):97–100.
  • Goffman, Daniel. "Negotiating with the Renaissance State: The Ottoman Empire and the New Diplomacy." In The Early Modern Ottomans: Remapping the Empire. Ediderunt Virginia Aksan et Daniel Goffman, 61–74. Cantabrigiae: Cambridge University Press.
  • Imber, Colin. 1999. "Ottoman Seapower and Levantine Diplomacy in the Age of Discovery." Historian (Allentown) 62(1):128–129.
  • Kurbalija, J., et H. Slavik, eds. 2001. Language and Diplomacy. Melitae: DiploProjects, Mediterranean Academy of Diplomatic Studies. ISBN 99909-55-15-8.
  • Mattingly, Garrett. Renaissance Diplomacy. Dover Publications. ISBN 978-0-486-25570-5.
  • Rana, Kishan S. 2004. The 21st Century Ambassador: Plenipotentiary to Chief Executive. DiploFoundation. ISBN 99909-55-18-2.
  • Rana, Kishan S., et Jovan Kurbalija, eds. 2007. Foreign Ministries: Managing Diplomatic Networks and Optimizing Value. DiploFoundation. ISBN 978-99932-53-16-7.
  • Satow, Ernest. 1917 1998. A Guide to Diplomatic Practice. London & New York: Longmans, Green & Co. Editio quinta. ISBN 0-582-50109-1.
  • Wicquefort, Abraham de. 1716. The Embassador and His Functions To Which Is Added, an Historical Discourse, Concerning the Election of the Emperor and the Electors. Convertit John Digby. Londinii: Printed for B. Lintott.


  1. Fons nominis Latini desideratur (addito fonte, hanc formulam remove)