Przejdź do zawartości

Aleksandra Kazimiera Karpińska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksandra Kazimiera Karpińska
Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1882
Leszno

Data i miejsce śmierci

18 września 1953
Lubeka

doktor nauk humanistycznych
Specjalność: archeologia
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

1926

Kustosz
Muzeum

Muzeum Wielkopolskie

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP)

Aleksandra Kazimiera Karpińska (ur. 24 sierpnia 1882 w Lesznie, zm. 18 września 1953 w Lubece[1]) – polska archeolog, kustosz i nauczycielka, asystentka profesora Józefa Kostrzewskiego[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Była córką Juliana (sekretarza lokalnego sądu ziemskiego) oraz Konstancji Franciszki z Piwońskich. Gimnazjum ukończyła w Poznaniu i kontynuowała naukę na Uniwersytecie Poznańskim. Doktoryzowała się w 1926 na podstawie pracy zatytułowanej Kurhany z okresu rzymskiego w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem typu siedlemińskiego. Jeszcze w czasach studenckich podjęła pracę bibliotekarki w Instytucie Prehistorycznym Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1924 do 1939 była pracownikiem Działu Prehistorycznego Muzeum Wielkopolskiego. Awansowała tam ze stopnia asystenta do kustosza[1]. Kierowała Instytutem Prehistorycznym na Uniwersytecie Poznańskim[2].

Prowadziła intensywną pracę wykopaliskową na terenie Wielkopolski, Pomorza i Wołynia. Badała m.in. cmentarzyska kultury łużyckiej w Czarnkowie i na Głównej w Poznaniu oraz osadę wczesnośredniowieczną na poznańskim Sołaczu. Na Głównej ślady pochówków odkryto po raz pierwszy w 1929 podczas sadzenia drzew na ogrodzie Franciszka Małeckiego przy ul. Smolnej 19. Karpińska odsłoniła wówczas trzy groby okryte kamieniami oraz jeden na sąsiadującej posesji[3]. Publikowała sprawozdania z prac wykopaliskowych i artykuły naukowe dotyczące zagadnień prehistorycznych[1].

Na początku 1940 została aresztowana przez okupacyjne władze niemieckie. 25 kwietnia 1940 osadzono ją w niemieckim obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Pozostała w nim do końca II wojny światowej, a po jej zakończeniu zamieszkała w Lubece. Podjęła tam pracę nauczycielki w polskim gimnazjum. W latach 1947–1948 przeprowadziła wnikliwe badania wykopaliskowe grodziska Liubice w Starej Lubece, będącego poprzednikiem dzisiejszego miasta Lubeki[1].

Lech Leciejewicz podziwiał ją za poziom metodyki badań i nazwał siłaczką na wygnaniu oraz osobą bezprzykładnego bohaterstwa[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]