Przejdź do zawartości

Dagmar Krause

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dagmar Krause
Ilustracja
Dagmar Krause 1997
Pseudonim

Dagmar

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1950
Hamburg

Typ głosu

alt

Gatunki

rock awangardowy, rock progresywny, muzyka eksperymentalna, muzyka poważna, kabaret

Zawód

muzyk

Aktywność

Od 1964

Wydawnictwo

Hannibal, Island, Voiceprint, RēR

Powiązania

Faust, Anthony Moor, Peter Blegvad, Fred Frith, Chris Cutler, Lutz Glandien, Tim Hodgkinson, Lindsay Cooper, Kevin Coyne, Michael Newman Band, Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth, Marie Goyette

Zespoły
The City Preachers, The I.D. Company, Slapp Happy, Henry Cow, Art Bears, News from Babel, Duck and Cover

Dagmar Krause (ur. 4 czerwca 1950 w Hamburgu)[1] – niemiecka piosenkarka i śpiewaczka; związana była z wieloma awangardowymi twórcami (m.in. grupy Henry Cow, Art Bears, muzycy tacy jak Fred Frith, Chris Cutler, Lindsay Cooper, Lutz Glandien i inni); wykonawczyni utworów Kurta Weilla i Hannsa Eislera.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się w Hamburgu. Karierę rozpoczęła jako 14-letnia piosenkarka w klubie nocnym w hamburskiej dzielnicy „czerwonych latarni” Reeperbahn.

W 1968 r. wstąpiła do zaangażowanej politycznie grupy folkowej The City Preachers. W tym samym roku zespół wydał album Der Kaürbis, Das Transportproblem und Die Traumtänzer z muzyką do spektaklu telewizyjnego. W 1969 r. grupa ta się rozpadła, jednak jej wokalistki, czyli Inga Rumpf i Dagmar nagrały w 1970 r. album I.D. Company[2] Utwory nagrane przez Dagmar wykazują już jej zamiłowanie do niekonwencjonalnego, awangardowego podejścia do muzyki, które będzie się pogłębiać w następnych latach. W 1971 r. ukazał się jeszcze jeden album The City Preachers Back to the City.

W 1971 r. Krause wstąpiła do grupy Slapp Happy, która powstała w Wumme w Niemczech. Było to międzynarodowe trio; oprócz Niemki Dagmar jego członkami byli Anglik Anthony Moore (instrumenty klawiszowe) i Amerykanin Peter Blegvad (gitara, wokal). Wkrótce Dagmar i Anthony stają się małżeństwem.

Grupa ta dla wzbogacenia swojego brzmienia rozpoczęła współpracę z zespołem Faust, który towarzyszył im na dwóch pierwszych albumach: Sort of... z 1972 r. i Casablanca Moon z 1973 r. Ta druga płyta została niewydana.

W 1974 r. Slapp Happy przenieśli się do Londynu i ponownie nagrali materiał z niewydanego albumu. Nowe nagrania ukazały się na płycie zatytułowanej Slapp Happy. Oryginalne niewydane nagrania z grupą Faust zostały ostatecznie wydane dopiero w 1980 r. jako Acnalbasac Noom[3], przez firmę Chrisa Cutlera Recommended Records.

Henry Cow

[edytuj | edytuj kod]

W 1974 r. Slapp Happy zaczęli współpracę z awangardowym, lewicowym zespołem Henry Cow, a w październiku obie grupy połączyły się i rozpoczął się prawie roczny okres ich ścisłej kooperacji.

Jeszcze w tym samym roku ukazał się ich pierwszy album Desperate Straights firmowany przez oba zespoły.

W lutym i marcu 1975 r. muzycy weszli do studia i nagrali album In Praise of Learning.

Po nagraniu tej płyty Moore i Blegvad odeszli z zespołu, jednak Dagmar zdecydowała się pozostać w bardziej awangardowo nastawionym Henry Cow.

Po nagraniu In Praise of Learning grupa udała się na tournée po Francji. Rozpoczęło się ono w Champs Elysees w Paryżu połączonym koncertem z Robertem Wyattem. Zespół otrzymał także natychmiast zaproszenie i propozycje koncertów od Włoskiej Partii Komunistycznej (PCI). Przez następnych 10 miesięcy Henry Cow z Dagmar Krause koncertował w Szwajcarii, Szwecji, Francji, Danii, Norwegii, Finlandii, Belgii, Holandii i Hiszpanii.

W Norwegii wydany został podwójny album Concerts.

W maju 1976 r. Dagmar musiała ze względu na stan zdrowia zrezygnować z niezwykle intensywnych tras koncertowych grupy i powróciła do Hamburga, obiecując zespołowi, że dołączy do nich podczas nagrywania następnego albumu.

Podczas nagrywania następnego albumu w Szwajcarii na początku 1978 r. doszło w zespole do rozłamu; część muzyków pragnęła aby płyta była całkowicie instrumentalna, a część optowała za płytą wokalną. W rezultacie sporu, nowy i ostatni już album Henry Cow Western Culture był prawie całkowicie instrumentalny, a trio: Dagmar Krause, Fred Frith i Chris Cutler założyło nowy zespół Art Bears.

Art Bears

[edytuj | edytuj kod]

Grupa ta wydała utwory z wokalem Dagmar na albumie zatytułowanym Hopes and Fears w 1978 r. Na płycie gościnnie wystąpili pozostali muzycy z Henry Cow.

W listopadzie trio bez żadnych dodatkowych muzyków nagrało drugi album grupy Winter Songs.

W 1979 r. zespół odbył swoje jedyne tournée posiłkując się Peterem Blegvadem (gitara, gitara basowa) i Markiem Hollanderem (instrumenty klawiszowe i klarnet).

W tym samym roku Dagmar nagrała album z Kevinem Coyne’em zatytułowany Babbles.

W sierpniu 1980 r. trio Art Bears nagrało trzeci i ostatni album The World as It Is Today.

News From Babel

[edytuj | edytuj kod]

W 1983 r. Dagmar wstąpiła do grupy News From Babel. Innymi muzykami zespołu byli Chris Cutler, Lindsay Cooper i Zeena Parkins.

Zespół ten wydał dwa albumy: Work Resumed on the Tower (1984) i Letters Home (1986)

Pozostała współpraca

[edytuj | edytuj kod]

Po rozwiązaniu News From Babel Dagmar współpracowała z takimi muzykami i grupami jak Michael Newman Band (album The Kiss and Other Movements z 1985 r.), Lindsay Cooper (album Music for Other Occasions z 1986 r.).

W 1991 r. Dagmar, Moore i Blegvad odnowili współpracę, tworząc dla BBC operę Camera (włos. pokój), powstałą według pomysłu Dagmar, ze słowami Blegvada i muzyką Moore’a. Dagmar grała i wykonywała partie wokalne głównej postaci opery Meluzyny (Melusine). W dwa lata później dzieło to zostało wykonane w studiu telewizji publicznej Channel 4.

Następnie współpracowała z takimi artystami jak Chris Cutler i Lutz Glandien (album Domestic Stories z 1992 r.), Tim Hodgkinson (album Each in Out Own Thoughts z 1994 r.). Wspólnie z Marie Goyette firmowała album A Scientific Dream and a French Kiss (1998)

W 1997 r. reaktywowała się grupa Slapp Happy i wydała w 1998 r. album Ça Va.

Prace solowe

[edytuj | edytuj kod]

Dagmar zawsze fascynowała się kabaretem Republiki Weimarskiej oraz twórczością Bertolda Brechta i jego muzycznych współpracowników Kurta Weilla i Hannsa Eislera. W 1978 r. występowała w londyńskim wystawieniu sztuki Brechta Rozkwit i upadek miasta Mahogany.

W 1985 r. zaśpiewała „Surabaya Johnny” na albumie Lost in the Stars: The Music of Kurt Weil[4], którego producentem był Hal Willner.

W 1986 r. Dagmar wydała dwa albumy: Supply and Demand. Songs by Brecht/Weil oraz Tank Battles: The Songs of Hanns Eisler. Oba albumy ukazały się także w wersji śpiewanej w języku niemieckim. Utwory z tych znakomitych płyt Dagmar wykonywała później na koncertach, z których podkreślić trzeba występ na Festiwalu w Edynburgu.

Dagmar dysponuje oryginalnym, niezwykle plastycznym altem, mocnym i głębokim, z dość dużym wibratem. Jego plastyczność powoduje, że Dagmar może znakomicie wyrażać słodycz prostych piosenek, ale i zmienić się diametralnie w dramatycznych, krańcowych utworach. Jej styl wykonawczy cechuje oryginalność i idiosynkrazja. Dodatkowym elementem jest także jej niemiecki akcent, który w piosenkach śpiewanych w języku angielskim podkreślał politycznie zaangażowane utwory Henry Cow.

Repertuar, do którego sięga, rozciąga się od muzyki eksperymentalnej, poprzez progresywny i awangardowy rock, songi Brechta do muzyki Mozarta.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  1. The City Preachers. Der Kürbis, Das Transportproblem und dir Traumtänzer. 1968
  2. I.D. Company. I.D. Company. 1970
  3. The City Preachers. Back to the City. 1971
  4. Slapp Happy. Sort of..., 1972
  5. Slapp Happy. Acnalbasac Noom, 1973 (wyd. 1980)
  6. Slapp Happy. „Just a Conversation/Jumpin’ Jonah”, 1973
  7. Slapp Happy. „Casablance Moon/Slow Moon Rose”, 1974
  8. Slapp Happy. Charly and Charly, 1974
  9. Slapp Happy. Slapp Happy, 1974
  10. Slapp Happy/Henry Cow. Desperate Straights, 1974
  11. Henry Cow. In Praise of Learning, 1975
  12. Various Artists. Virgin Sound V, 1975
  13. Utopic Sporadic Orchestra De Futura, 1975
  14. Slapp Happy Mr. Rainbow, 1975
  15. Henry Cow. Concerts, 1976
  16. Art Bears. Hopes and Fears, 1978
  17. Various Artists. Dead on Arrival, 1978
  18. Art Bears. Winter Songs, 1979
  19. Kevin Coye & Dagmar Krause. Babble, 1979
  20. Slapp Happy. „Charly and Charly”/instr., 1979
  21. Art Bears. „Rats and Monkeys/ Collapse”, 1979
  22. Art Bears. The World as It Is Today, 1981
  23. Art Bears. Coda to Man and Boy, 1981
  24. Goebbels & Harth. Indianer fuer Morgen, 1981
  25. Goebbels & Harth. Bertold Brecht: Zeit Wirdknapp, 1981
  26. Commuters. Commuters, 1982
  27. ReR Records Sampler, 1982
  28. Slapp Happy. „Everybody’s Slimmin’/ Blue Eyed William”, 1983
  29. Paul Young. No Parlez, 1983
  30. Lindsay Cooper. The Small Screen – Music for Television, 1984
  31. The Stranglers. Skin Deep, 1984
  32. News from Babel. Contraries, 1984
  33. News from Babel. The Work Resumed on the Tower, 1984
  34. Anthony Moore. The Only Choice, 1984
  35. Various Artists. Lost in the Stars – The Music of Kurt Weill, 1985
  36. The ReR records quarterly. Vol.1 No.2, 1985
  37. Michael Nyman. The Kiss and Other Movements, 1985
  38. Lindsay Cooper. Music for Other Occasions, 1986
  39. News from Babel. Letter Home, 1986
  40. Dagmar Krause. Angebot und Nachfrage, 1986
  41. Dagmar Krause. Supply and Demand, 1986
  42. ReR Quarterly. Vol.II No.1, 1987
  43. Dagmar Krause. Panzerschlacht, 1988
  44. Dagmar Krause. Tank Battles, 1988
  45. Fred Frith. Gravity, 1990
  46. Fred Frith. Speechless, 1991
  47. ReR Quarterly. Vol. 1 Selections, 1991
  48. Henry Cow. The Virgin Years, Souvenir Box 1991 1991
  49. Heiner Goebbels, Alfred 23 Harth. Goebbels/Harth, 1992?
  50. The Grid 456, 1992
  51. Chris Cutler & Lutz Glandien. Domestic Stories, 1992
  52. Dagmar Krause. Radio Session, 1993
  53. Slapp Happy. Camera, 1993?
  54. Tim Hodgkinson. Each in Our Own Thoughts, 1994
  55. Robert Wyatt. Flotsam Jetsam, 1994
  56. Slapp Happy. Ça va, 1998
  57. Dagmar Krause & Marie Goyette. A Scientific Dream and a French Kiss, 1998
  58. Slapp Happy. Live in Japan – May, 2000, 2001

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Dagmar Krause na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-09-05]. (ang.).
  2. I odnosiło się do Ingi a D do Dagmar.
  3. Jest to odwrócony tytuł Casablanca Moon.
  4. „Introduction from Mahagonny Songspiel” – Steve Weisberg
    1. The Ballad of Mac The Knife” (from The Threepenny Opera) – Sting i Dominic Muldowney
    2. „The Cannon Song” (from The Threepenny Opera) – The Fowler Brothers i Stan Ridgway
    3. „Ballad of the Soldier’s Wife” – Marianne Faithfull i Chris Spedding
    4. Johnny Johnson Medley” – Van Dyke Parks
      1. „Overture”
      2. „Johnny’s Melody”
      3. „Aggie’s Sewing Machine”
    5. Alabama Song” (z Mahagonny) – Ralph Schuckett z Richard Butler, Bob Dorough, Ellen Shipley i John Petersen
    6. „Youkali Tango” – Armadillo String Quartet
    7. „Der Kleine Leutnant Des Lieben Gottes” (The Little Lieutenant of the Loving God) (z Happy End) – John Zorn
    8. September Song” (from Knickerbocker Holiday) – Lou Reed
    9. Lost in the Stars” – Carla Bley i Phil Woods
    10. „What Keeps Mankind Alive?” (z The Threepenny Opera) – Tom Waits
    11. „Surabaya Johnny” (from Happy End) – Dagmar Krause
    12. „Oh Heavenly Salvation” (from Mahagonny) – Mark Bingham i Johnny Adams oraz Aaron Neville
    13. „Call From The Grave/Ballad In Which MacHeath Begs All Men For Forgiveness” (z The Threepenny Opera) – Todd Rundgren i Gary Windo
    14. „Speak Low” (from One Touch of Venus) – Charlie Haden i Sharon Freeman
    15. „In No Man’s Land” (from Johnny Johnson) – Van Dyke Parks
    • To CD zostało wznowione z dodatkowymi utworami
    1. „The Great Hall” – Henry Threadgill
    2. „Johnny’s Speech” – Van Dyke Parks
    3. „Klops Lied” (Meatball Song) – Elliott Sharp
    4. „Hurricane Introduction” – Mark Bingham.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]