Przejdź do zawartości

Hamad ibn Isa Al Chalifa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hamad ibn Isa Al Chalifa
حمد بن عيسى آل خليفة
Ilustracja
ilustracja herbu
Król Bahrajnu
Okres

od 6 marca 1999[1]

Poprzednik

Isa ibn Salman Al Chalifa

Dane biograficzne
Dynastia

Al Chalifa
آل خليفة

Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1950
Ar-Rifa

Ojciec

Isa ibn Salman Al Chalifa

Żona

Sabika bint Ibrahim Al Chalifa

Dzieci

12 (m.in. Salman ibn Hamad ibn Isa Al Chalifa)

Odznaczenia
Wielki Mistrz Orderu Al-Khalifa (Bahrajn) Kollana Orderu Khalifiyyeh (Bahrajn) Kollana Orderu Króla Abdulaziza (Arabia Saudyjska) Wielki Komandor Orderu Danebroga (Dania) Wielka Wstęga Orderu Republiki (Egipt) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Krzyż Wielki Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Order Gwiazdy Indonezji I klasy Order Dwóch Rzek I klasy (Irak) Wielka Kollana Orderu Korony (Iran) Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia (Jordania) Wielka Wstega Orderu Gwiazdy Jordanii Krzyż Wielki Orderu Zasługi Narodowej (Mauretania) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Św. Michała i Św. Jerzego (Wielka Brytania) Order Zayeda (Zjednoczone Emiraty Arabskie)

Hamad ibn Isa Al Chalifa (arab. 'حمد بن عيسى آل خليفة; ur. 28 stycznia 1950 w Ar-Rifie) – w latach 1999–2002 emir, a od 2002 król Bahrajnu, syn emira Isy ibn Salmana Al Chalify.

Zarys biografii

[edytuj | edytuj kod]
Król Hamad z Donaldem Trumpem, 21 maja 2017

Od 27 czerwca 1964 następca tronu, ukończył szkołę średnią w Cambridge, a w latach 1967–1968 studiował w brytyjskiej szkole wojskowej w Hampshire. W 1974 został zastępcą Rady Rodu Al Chalifa, natomiast w 1978 założył Ośrodek Dokumentacji Historycznej Bahrajnu. Jest współtwórcą sił powietrznych Bahrajnu. 6 marca 1999 przejął władzę w kraju po śmierci Isy ibn Salmana Al Chalify. 14 lutego 2002 proklamował Bahrajn monarchią konstytucyjną i przyjął tytuł króla. 9 maja tego samego roku odbyły się pierwsze od 35 lat wybory do władz lokalnych.

Na fali Arabskiej Wiosny, 14 lutego 2011 w kraju wybuchły antyrządowe manifestacje przeciwko korupcji, ograniczaniu swobód obywatelskich i praw demokracji. W zamieszkach zginęło co najmniej 36 osób, ponad 2000 zostało aresztowanych i przeszło 3000 zostało rannych.

 Osobny artykuł: Powstanie w Bahrajnie.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Do 14 lutego 2002 jako emir Bahrajnu.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]