Przejdź do zawartości

Jimmy Doolittle

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jimmy Doolittle
James Harold Doolittle
Ilustracja
generał generał
Data i miejsce urodzenia

14 grudnia 1896
Alameda

Data i miejsce śmierci

27 września 1993
Pebble Beach(inne języki) (Kalifornia)

Przebieg służby
Lata służby

1917–1959

Siły zbrojne

 US Army
United States Army Air Forces
 US Air Force

Stanowiska

dowódca 12., 15. i 8 Armii Lotniczej USA

Główne wojny i bitwy

rewolucja meksykańska,
I wojna światowa,
II wojna światowa,
wojna koreańska

Odznaczenia
Command Pilot Badge
Medal Honoru (Stany Zjednoczone)
Medal Sił Lądowych za Wybitną Służbę - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone)
Zaszczytny Krzyż Lotniczy - trzykrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Lotniczy - czterokrotnie (Stany Zjednoczone)
Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone) Prezydencki Medal Wolności (Stany Zjednoczone) Mexican Border Service Medal Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia) Krzyż Wojenny (Belgia) (1940–1945) Oficer Narodowego Orderu Kondora Andów (Boliwia) Order Abdóna Calderóna I klasy (Ekwador) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania)

Jimmy Doolittle, właśc. James Harold Doolittle (ur. 14 grudnia 1896 w Alameda, zm. 27 września 1993 w Pebble Beach w Kalifornii) – amerykański pilot, generał United States Air Force. Zasłynął przeprowadzeniem podczas II wojny światowej „Rajdu Doolittle’a” – pierwszego udanego nalotu bombowego na Tokio.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
James Doolittle podczas II wojny światowej
Gen. James Harold Doolittle otrzymuje z rąk prezydenta USA Ronalda Reagana i senatora Barry’ego Goldwatera (po prawej) czwartą gwiazdkę generalską, 10 kwietnia 1985

Urodził się w Alameda w Kalifornii, lecz młodość spędził na Alasce. W 1925 otrzymał jako jeden z pierwszych tytuł doktora inżynierii lotniczej na Massachusetts Institute of Technology.

Dzięki serii przełomowych, śmiałych lotów stał się w okresie międzywojennym jednym z najsłynniejszych lotników. We wrześniu 1922 samolotem DeHavilland DH-4 przeleciał całe USA, z Pablo Beach na Florydzie do San Diego w Kalifornii w 21 godzin i 19 minut, dokonując po drodze zaledwie jednego międzylądowania w celu uzupełnienia paliwa. W 1925, pilotując wodnosamolot Curtiss R3c, zwyciężył w wyścigu o Puchar Schneidera(inne języki). Ustanowił rekordy prędkości samolotu, wiele z nich osiągając na skrajnie trudnym pilotażowo samolocie Gee Bee.

Jego najistotniejszym wkładem w rozwój lotnictwa było jednak opracowanie techniki latania przy pomocy instrumentów. Jako pierwszy pilot wystartował, wykonał lot i wylądował samolotem korzystając wyłącznie z instrumentów pokładowych. Był współtwórcą sztucznego horyzontu.

W styczniu 1942, w randze podpułkownika, został członkiem sztabu Sił Lotniczych Armii. Przygotował – i zgłosił się na ochotnika do prowadzenia – pierwszego amerykańskiego nalotu na Japonię. Z powodu spotkania z japońskim okrętem patrolowym, który został zatopiony podjęto decyzje wcześniejszego o dziewięć godzin startu, co wydłużyło drogę do przelotu o ok. 250 mil[1]. 18 kwietnia 1942 16 średnich bombowców B-25 Mitchell, z których dla odciążenia wymontowano płyty pancerne i częściowo uzbrojenie, pilotowanych przez ochotników, wystartowało z lotniskowca Hornet i zaatakowało cele w Tokio, Kobe, Osace i Nagoi. Misja miała niewielkie znaczenie militarne, ale dała ogromny efekt propagandowy. Sam Doolittle wyskoczył ze spadochronem nad Chinami i powrócił do USA. Otrzymał z rąk prezydenta Roosevelta najwyższe amerykańskie odznaczenie – Medal Honoru i awans na generała[2].

W lipcu 1942 Doolittle został przeniesiony do 8 Armii Lotniczej, a we wrześniu tego samego roku objął dowództwo 12 Armii Lotniczej w Afryce Północnej. W marcu 1943 został dowódcą Strategicznych Sił Lotniczej w Afryce Północnej. Następnie został dowódcą 15 Armii Lotniczej, aż wreszcie w styczniu 1944 objął dowodzenie 8 Armii Lotniczej, którą dowodził – w Europie i na Pacyfiku – do zakończenia wojny. 10 maja 1946 przeszedł do rezerwy i objął stanowisko wiceprezesa Shell Oil (pracował dla Shella przed wojną), by w późniejszym czasie przejąć kierowanie firmą[2].

Zmarł 27 września 1993 w Pebble Beach w stanie Kalifornia. Został pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington w stanie Wirginia.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. The Doolittle Raid. uss-hornet.org. [dostęp 2021-11-19].
  2. a b Mateusz "Biszop" Biskup, Śladami zapomnianych bohaterów w rozdziale: Odwet jak ukąszenie komara, Poznań: Vesper, 2011, s. 277-284, ISBN 978-83-7731-052-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]