Przejdź do zawartości

Lipa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lipa
Ilustracja
Morfologia (lipa drobnolistna)
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

ślazowce

Rodzina

ślazowate

Rodzaj

lipa

Nazwa systematyczna
Tilia L.
Sp. Pl. 514. 1753
Typ nomenklatoryczny

Tilia europaea L.[3]

Pokrój starej lipy
Kwiat lipy drobnolistnej z zapylaczem
Liście lipy drobnolistnej

Lipa (Tilia) – rodzaj drzew należący do podrodziny lipowych z rodziny ślazowatych. Obejmuje 31[4] gatunków. Rośliny te występują w umiarkowanej strefie półkuli północnej. W Ameryce Północnej (wschodnie Stany Zjednoczone i Meksyk) rośnie jeden gatunek (lipa amerykańska T. americana)[5]; w Europie i zachodniej Azji – trzy (lipa drobnolistna T. cordata, szerokolistna T. platyphyllos i srebrzysta T. tomentosa), z czego dwa pierwsze rosną w stanie dzikim w Polsce; pozostałe gatunki rosną w Azji Wschodniej, gdzie jest centrum zróżnicowania rodzaju (15 gatunków jest endemitami Chin)[6].

Liczne gatunki lip uprawiane są poza swym rodzimym zasięgiem. W Polsce uprawianych jest ok. 20 gatunków[7].

Lipy mają duże znaczenie kulturowe i użytkowe – dostarczają cenionego drewna, sadzone są jako ozdobne, użytkowane są jako rośliny miododajne i lecznicze.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Drzewa osiągające znaczne rozmiary[8], niektóre do ok. 37 m wysokości[9], choć niektóre gatunki są mniejsze – maksymalnie do 15 m wysokości[5]. Korony często regularne[8]. Kora włóknista – z biegnącymi wzdłuż spękaniami i sieciowato rozgałęzionymi listewkami[9]. Pnie osiągają średnicę ponad 2 m[5]. Różne organy w różnym stopniu pokryte są włoskami pojedynczymi i gwiazdkowatymi[7].
Pąki
Z dwoma lub trzema łuskami mogą być bardzo różnej wielkości, podłużnie owalne, na wierzchołku tępe[8], często czerwonawo nabiegłe[9].
Liście
Ulistnienie zwykle gęste, liście opadające na zimę, pojedyncze, skrętoległe[8]. Wsparte szybko odpadającymi przylistkami. Ogonki liściowe nie oskrzydlone[5]. Blaszka okrągława do jajowatej, u nasady zwykle sercowata[5], czasem ucięta lub zaokrąglona[6], często lekko asymetryczna[5]. Brzegi karbowano-piłkowane[8]. Od spodu zwykle z włoskami w kątach wiązek przewodzących (domacjach)[6].
Kwiaty
Promieniste[5], obupłciowe, zielonkawo-białe do żółtych, zebrane zwykle w baldachogrona lub dwuramienne wierzchotki. Do osi kwiatostanu (zwykle wiotkiej i zwisającej[7]) przyrośnięta jest podłużna i wąska podsadka. Płatków korony i działek kielicha po 5[8]. Na działkach znajdują się okryte włoskami miodniki[9]. Słupek jest jeden. Zalążnia 5-komorowa, w każdej z komór z dwoma zalążkami. Szyjka słupka jest cienka i zakończona pięcioramiennym znamieniem. Pręciki są liczne, zgrupowane w 5 wiązek. U części gatunków występują płonne pręciki, tzw. prątniczki, jest ich 5 i są podobne do płatków[9] (różnią się od nich tym, że są mniejsze)[5].
Owoce
Orzeszki zawierające 1–3 nasiona, otoczone twardą, zdrewniałą owocnią[8], rzadziej torebki o owocni skórzastej i pękającej[6].

Biologia

[edytuj | edytuj kod]

Rośliny wieloletnie. Są to drzewa dość długowieczne – osiągać mogą do ok. 300–500 lat[8], czasem prawdopodobnie także ponad tysiąc lat[5].

Liście rozwijają zwykle wcześnie. Kwiaty są zwykle pachnące i miododajne, rozwijające się latem[8]. Kwiaty są przedprątne i owadopylne[7]. Intensywny opad spadzi z koron drzew powoduje silne namnażanie się bakterii nitryfikacyjnych w glebie i zasilanie ich w związki azotu, co poprawia warunki rozwoju tych drzew[10].

Lipa jest jedynym obecnie rozpoznanym rodzajem w rodzinie ślazowatych wchodzącym w symbiozę ektomykoryzową[11][12][13].

Systematyka

[edytuj | edytuj kod]
Pozycja systematyczna

Rodzaj w systemach APG klasyfikowany jest do podrodziny Tilioideae, rodziny ślazowatych Malvaceae i rzędu ślazowców[2][14]. W niektórych ujęciach systematycznych (np. w systemie Reveala 1993–1999) podrodzina ta podnoszona jest do rangi odrębnej rodziny[15].

Badania molekularne wskazują na bliskie pokrewieństwo lip z rodzajami Craigia i Mortoniodendron, tworzących razem grupę na tyle odległą od reszty lipowych, że uzasadniają wyodrębnienie ich w osobną podrodzinę lub nawet rodzinę[6]. Współcześnie te trzy rodzaje tworzą podrodzinę Tilioideae, dawniej i w niektórych ujęciach (np. system Takhtajana z 2009) szerzej ujmowaną[16].

Wykaz gatunków

Według Plants of the World w obrębie tego rodzaju rozróżniono 31 gatunków[17].

Mieszańce międzygatunkowe

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
Lipy sadzone jako drzewa alejowe

Lipa w kulturze

[edytuj | edytuj kod]
Rodło z liściem lipowym – odznaka młodzieży polskiej w Niemczech

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-03-10] (ang.).
  2. a b Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-10] (ang.).
  3. Index Nominum Genericorum. [dostęp 2009-04-03].
  4. Tilia L.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-07-07].
  5. a b c d e f g h i j k John L. Strother: Tilia Linnaeus. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-07-07].
  6. a b c d e Tilia Linnaeus. [w:] Flora of China [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-07-07].
  7. a b c d e f g Włodzimierz Seneta, Jakub Dolatowski: Dendrologia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997, s. 399-401. ISBN 83-01-12099-1.
  8. a b c d e f g h i j k l m Bugała W. 1991. Drzewa i krzewy dla terenów zieleni. PWRiL, Warszawa. ISBN 83-09-00013-8
  9. a b c d e f g h Roger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 150. ISBN 0-333-73003-8.
  10. a b c d e f g h i David J. Mabberley, Mabberley’s Plant-Book, Cambridge: Cambridge University Press, 2017, s. 925, DOI10.1017/9781316335581, ISBN 978-1-107-11502-6, OCLC 982092200.
  11. Sari Timonen, Pauliina Kauppinen, Mycorrhizal colonisation patterns of Tilia trees in street, nursery and forest habitats in southern Finland, „Urban Forestry & Urban Greening”, 7 (4), 2008, s. 265–276, DOI10.1016/j.ufug.2008.08.001 [dostęp 2021-12-13] (ang.).
  12. Maria Rudawska i inni, Ectomycorrhizal community structure of the admixture tree species Betula pendula, Carpinus betulus, and Tilia cordata grown in bare-root forest nurseries, „Forest Ecology and Management”, 437, 2019, s. 113–125, DOI10.1016/j.foreco.2019.01.009 [dostęp 2021-12-13] (ang.).
  13. Daniel Janowski, Kazuhide Nara, Unique host effect of Tilia japonica on ectomycorrhizal fungal communities independent of the tree’s dominance: A rare example of a generalist host?, „Global Ecology and Conservation”, 31, 2021, e01863, DOI10.1016/j.gecco.2021.e01863 [dostęp 2021-12-13] (ang.).
  14. United States Department of Agriculture Agricultural Research Service: Family: Malvaceae Juss.. Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-02-19]. (ang.).
  15. Crescent Bloom: Systematyka rodzaju Tilia. The Compleat Botanica. [dostęp 2009-04-03]. (ang.).
  16. Armen Takhtajan: Flowering Plants. Springer, 2009, s. 267. ISBN 978-1-4020-9608-2.
  17. Tilia L.. Plants of the World Online. [dostęp 2021-07-08]. (ang.).
  18. Tanguy De Jaegere, Sebastian Hein, Hugues Claessens. A Review of the Characteristics of Small-Leaved Lime (Tilia cordata Mill.) and Their Implications for Silviculture in a Changing Climate. „Forests”. 7 (56), 2016. DOI: 10.3390/f7030056. [dostęp 2021-09-16]. (ang.). 
  19. a b Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989, s. 197-198. ISBN 83-09-00256-4.
  20. a b c Eliza Lamer-Zarawska, Barbara Kowal-Gierczak, Jan Niedworok (red.), Fitoterapia i leki roślinne, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2007, s. 277-278, ISBN 978-83-200-3401-1, OCLC 750093865.
  21. a b Ben-Erik Van Wyk, Rośliny lecznicze świata : ilustrowany przewodnik naukowy po najważniejszych roślinach leczniczych świata i ich wykorzystaniu, Wrocław: MedPharm Polska, [cop. 2008], s. 324, ISBN 978-83-60466-51-3, OCLC 749816856.
  22. Praca zbiorowa: Oxford – Wielka Historia Świata. Cywilizacje Europy. Anglia – Słowianie. Cywilizacje Australii i Oceanii. Papuasi. T. 13. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 72. ISBN 83-7425-368-1.
  23. Stowarzyszenie "Na Śliwkowym Szlaku" [online], www.nasliwkowymszlaku.pl [dostęp 2018-01-18] (pol.).