Przejdź do zawartości

Marian Minor

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marian Minor
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1902
Łódź

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1973
Warszawa

Minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego
Okres

od 26 kwietnia 1952
do 21 listopada 1952

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister handlu wewnętrznego
Okres

od 21 listopada 1952
do 17 sierpnia 1957

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Tadeusz Dietrich

Następca

Mieczysław Lesz

Prezydent Łodzi
Okres

od 16 lipca 1949
do 24 maja 1950

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Eugeniusz Stawiński

Przewodniczący Rady Narodowej miasta Łodzi
Okres

od 24 maja 1950
do 27 maja 1952

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Edward Andrzejak

Następca

Ryszard Olasek

Grób Mariana Minora na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Marian Minor (ur. 25 listopada 1902 w Łodzi, zm. 29 kwietnia 1973 w Warszawie) – polski tkacz, żołnierz i polityk komunistyczny. Poseł na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I kadencji, prezydent i przewodniczący Rady Narodowej miasta Łodzi (1949–1952), minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego (1952) oraz minister handlu wewnętrznego (1952–1957).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Franciszki, uzyskał wykształcenie podstawowe, pracował jako włókniarz i szofer. W listopadzie 1918 uczestniczył w rozbrajaniu Niemców. Jako żołnierz 201 Ochotniczego Pułku Piechoty uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej oraz tzw. buncie gen. Żeligowskiego[1].

W latach 1919–1922 działacz zarządu okręgowego Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej, następnie Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce. W 1922 skazany na 4 lata ciężkiego więzienia, zmniejszone w apelacji do 2,5 roku. Po wyjściu na wolność nie prowadził działalności politycznej[2].

We wrześniu 1939 wzięty do niewoli przez Niemców i osadzony w stalagu XI A (Altengrabow) oraz XXI A (Ostrzeszów). Zwolniony w grudniu 1939, na przełomie 1939/1940 uciekł przed aresztowaniem do Związku Radzieckiego. Po przekroczeniu granicy aresztowany przez NKWD i wysłany do obozu pod Archangielskiem. Po zwolnieniu przebywał przymusowo w kołchozie „Bolszewik” w obwodzie tiumeńskim. W 1943 został oficerem Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, i ludowego Wojska Polskiego (do 1945). W 1944 przeszedł kurs w Wyższej Szkole Oficerów Polityczno-Wychowawczych PSZ w ZSRR w Moskwie, po czym objął stanowisko inspektora w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym WP[3].

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a w 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W PPR był II sekretarzem (1945–1946), a następnie (do 1948) I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego, kierował również wydziałem organizacyjnym. I sekretarz KW PPR, a następnie PZPR w Poznaniu (1948–1949), w 1949 I sekretarz KW w Bydgoszczy i członek egzekutywy Komitetu Łódzkiego. W latach 1948–1964 zastępca członka Komitetu Centralnego PZPR. Pełnił mandat posła na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL I kadencji, zaś od 1949 do 1952 był prezydentem i przewodniczącym Rady Narodowej miasta Łodzi[3].

W 1952 minister przemysłu mięsnego i mleczarskiego, a następnie do 1957 minister handlu wewnętrznego (1952–1957). Do 1967 piastował stanowisko podsekretarza stanu Ministerstwa Przemysłu Lekkiego, następnie przeszedł na emeryturę[3]. Pochowany wraz z żoną Genowefą z domu Barszcz (1921–2008) na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A33-5-4)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. wniosek Mariana Minora, [w:] Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości, Centralne Archiwum Wojskowe.
  2. Rekomendacja Romany Granas z 13 II 1945, KC PZPR, Biuro Spraw Kadrowych, 237/XXIII-619, k. 22, Archiwum Akt Nowych.
  3. a b c Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2021-10-14].
  4. Wyszukiwarka grobów w Warszawie. [dostęp 2021-10-14].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]