Przejdź do zawartości

Suchoj T-4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T-4
Ilustracja
T-4 w muzeum w Monino
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ

bombowiec strategiczny

Konstrukcja

tytanowa

Załoga

dwie osoby

Historia
Data oblotu

22 sierpnia 1972

Lata produkcji

nie produkowany seryjnie

Liczba egz.

MTL w Monino

Dane techniczne
Napęd

Cztery turboodrzutowe RD36-41 po 161,5kN ciągu każdy

Wymiary
Masa
Własna

55 600 kg

Startowa

114 000 kg / max 135 000 kg

Osiągi
Prędkość maks.

3200 km/h

Prędkość przelotowa

3000 km/h

Pułap

25 000 m

Zasięg

6000 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
przewidywane - ZSRR
Zbliżenie na dziób i oszklenie kabiny załogi

T-4, znany też jako изделие 100 (izdielije 100, produkt 100 – oznaczenie fabryczne), „сотка” (sotka) lub niepoprawnie Su-100radziecki ponaddźwiękowy samolot bombowy strategiczny, skonstruowany w biurze Suchoja.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Pod koniec lat 60. XX w. kilku radzieckim biurom konstrukcyjnym zlecono zadanie zbudowania bombowca strategicznego, rozwijającego prędkość ponaddźwiękową i mającego duży zasięg (w tym samym czasie w USA rozpoczęły się prace nad innym bombowcem strategicznym – Rockwellem B-1 Lancerem). Według Wołoszańskiego T-4 był odpowiedzią na amerykański projekt superbombowca XB-70. Oba projekty, zarówno amerykański jak i radziecki okazały się projektani nieudanymi[1]. Nowy samolot miał mieć duży zasięg, dużą prędkość przy ziemi i na znacznej wysokości, precyzyjny system nawigacyjno-bombowy, nowoczesne urządzenia zakłócające oraz odporną konstrukcję.

Do prac przystąpiło m.in. biuro (OKB) pod kierunkiem Pawła Suchoja. Powstało ponad 30 projektów wstępnych. Pierwszy prototyp miał oryginalny układ i elegancką sylwetkę. Został zbudowany głównie z tytanu.

Samolot oblatano 22 sierpnia 1972. Nigdy nie był produkowany seryjnie – został zbudowany tylko w dwóch prototypach, trzeciego nie ukończono. Pierwszy T-4 stoi od 1982 jako eksponat w Muzeum Techniki Lotniczej w Monino pod Moskwą.

Kadłub samolotu jest bardzo długi i wąski. Skrzydła mają obrys trójkątny (delta). Samolot nie posiada typowego, tylnego usterzenia poziomego, tylko układ tzw. „kaczka”, czyli niewielkie przednie stateczniki. Napęd składa się z czterech silników turboodrzutowych umieszczonych w gondolach podkadłubowych. Do gondoli jest chowane również podwozie. Kabina ma układ tandem, czyli jeden pilot siedzi za drugim. Podczas startu i lądowania nos samolotu jest opuszczany, co odsłania przednie szyby kabiny w celu polepszenia widoczności (analogicznie jak w Tu-144), a w trakcie lotu unosi się do góry i zakrywa przednie oszklenie tak, że światło wpadało do kabiny tylko przez boczne szyby.

Układ sterowania jest całkowicie zautomatyzowany. Przejmuje on sterowanie samolotem po starcie i podczas wznoszenia oraz prowadzi samolot automatycznie podczas ataku. Po dokonaniu ataku samolot jest automatycznie wyprowadzany z kursu bojowego i prowadzony do bazy. Samolot ma podwozie trójpodporowe. Komora bombowa umieszczona jest między gondolami silnikowymi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]