Pergi ke kandungan

Bahasa-bahasa Kanaan

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Kanaan
Taburan
geografi:
Syam
Klasifikasi bahasa:Afro-Asia
Pembahagian:

Bahasa-bahasa Kanaan merupakan cabang dari keluarga bahasa Semitik telah dituturkan oleh orang purba dari rantau Kanaan, termasuk Kanaan, Ibrani, Phoenicia, dan Philistine. Kesemua dari mereka telah pupus sebagai bahasa asli pada awal alaf ke-1 EL, walaupun Ibrani tinggal dalam kegunaan kesusasteraan dan keagamaan berterusan dikalangan Yahudi, dan telah dihidupkan semula sebagai bahasa perantara seharian pada abad ke-19 oleh Eliezer Ben-Yehuda. Phoenicia (dan terutamanya perkembangan Carthage menyebarkan bahasa Kanaan mereka ke Mediterranean Barat pada masa, tetapi ia juga pupus, walaupun ia kelihatan masih hidup sedikit lebih lama dari di Phoenicia itu sendiri.

Sumber utama untuk kajian bahasa-bahasa Kanaan adalah Injil Ibrani (Tanakh), dan inskripsi seperti:

Inskripsi Kanaan biblikal-tambahan dikumpulkan bersama dengan inskripsi Aramia dalam edisi dari buku "Kanaanäische und Aramäische Inschriften", dari iaitu mereka mungkin dirujuk sebagai KAI n (untuk nombor n); contohnya, Mesha Stele ialah "KAI 181".


Bahasa-bahasa Kanaan, bersama dengan bahasa-bahasa Aramia dan Ugaritik, membentuk subkumpulan Semitik Barat Laut. Sesetengah ciri tersendiri dari Kanaan dalam hubung kait kepada Aramia ialah:

  • Imbuhan 'h-' digunakan sebagai rencana definitif (manakala Aramia mempunyai posfiks -a). Ini kelihatan menjadi innovasi dari Kanaanite.
  • Kata ganti nama orang pertama menjadi 'ʼnk' (אנכ - anok(i)) (lawan Aramia - ʼnʼ/ʼny) - iaitu sama dengan Akkadia, Mesir Purba dan Berber.
  • shif vokal *ā > ō (shif Kanaanite).
  • The Semitic Languages. Routledge Language Family Descriptions. Edited by Robert Hetzron. New York: Routledge, 1997.

Pautan luar

[sunting | sunting sumber]

Templat:Semitic languages