Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van Finland 1982

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1982
alt=Circuit Imatra Vanaf 1979 werd het verkorte deel (zwart) gebruikt.
Circuit Imatra Vanaf 1979 werd het verkorte deel (zwart) gebruikt.
Officiële naam Finnish GP, XXI Imatranajo
Land Vlag van Finland Finland
Datum 15 augustus 1982
Organisator FIM
350 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson
250 cc
Poleposition Vlag van België Didier de Radiguès
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Tweede Vlag van België Didier de Radiguès
Derde Vlag van Spanje Sito Pons
125 cc
Poleposition Vlag van Zwitserland Hans Müller[1]
Snelste ronde Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Eerste Vlag van Venezuela Iván Palazzese
Tweede Vlag van Oostenrijk August Auinger
Derde Vlag van Finland Johnny Wickström
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Eerste Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Tweede Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Derde Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber

De Grand Prix-wegrace van Finland 1982 was de elfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1982. De races werden verreden op 15 augustus 1982 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland). De zijspanrace kostte het leven aan coureur Jock Taylor. Het was, tot 2020, de laatste keer dat er een WK-GP in Finland georganiseerd werd.

De Finse Grand Prix verregende totaal. Het regende zo hard, dat zelfs solomotoren last kregen van aquaplaning. Een aantal coureurs stopten voortijdig en Toni Mang stopte zelfs even om de organisatie te vragen de 350cc-race te staken. Dat werd geweigerd en Mang won alsnog. Ook een aantal zijspancoureurs wilden niet starten, maar anderen, zoals Alain Michel en Jock Taylor wilden wel rijden waardoor iedereen werd gedwongen te starten om de posities in het wereldkampioenschap niet in gevaar te brengen. De Finse Grand Prix stond al jaren onder druk omdat het wegdek zeer slecht was en het stratencircuit, omzoomd door bomen en lantaarnpalen, ook zonder regen al gevaarlijk genoeg was. De zijspanklasse had ze in 1973 geboycot en toen had het tot 1980 geduurd voordat er weer zijspannen in Finland reden. Verbeteringen bleven door geldgebrek uit en dit was dan ook de laatste Grand Prix van Finland.

Na een hele dag regen werden de omstandigheden steeds slechter. Toni Mang nam al vanaf het begin van de 350cc-race een enorme voorsprong. Christian Sarron wist het gat iets te dichten, maar toen Mang dat in de gaten kreeg reed hij weer verder weg. Pekka Nurmi ondervond (op de tweede plaats liggend) hoe glad het was toen hij op het rechte stuk zijn gas dichtdraaide en zijn Yamaha gewoon onder hem wegsloeg. In de tiende ronde reed Toni Mang de pit in om de organisatie te vragen de race te staken, maar dat werd niet gehonoreerd. Sarron had al voor de race aangegeven onder geen voorwaarde te stoppen en dat liet Mang niet op zich zitten. Er waren nog negen ronden te rijden en die gebruikte hij om Sarron te achterhalen, te passeren en zelfs dertien seconden uit te lopen.

Uitslag 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 44"33'5 4 15
2 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 44"46'0 5 12
3 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Spondon-Yamaha 45"12'9 10
4 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha 45"50'0 8
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Yamaha 45"51'9 6
6 Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha 5
7 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 9 4
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 7 3
9 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 6 2
10 Vlag van Frankrijk Roger Sibille Yamaha 1
11 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
12 Vlag van Zwitserland Bruno Luscher Yamaha
13 Vlag van Zwitserland Andreas Berger Yamaha
14 Vlag van Zwitserland Edwin Weibel Yamaha
15 Vlag van Zweden Christer Eliasson Yamaha
16 Vlag van Finland Markku Loponen Yamaha
17 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Williams Yamaha
DNF Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Voortandwiel 1
DNF Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha Val 3
DNF Vlag van Duitsland Gustav Reiner Yamaha
DNF Vlag van Oostenrijk Wolfgang von Muralt Yamaha
DNF Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha Gestopt[2]
DNF Vlag van Oostenrijk Siegfried Minich Rotax
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha 10
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Chevallier-Yamaha 8
DNF Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha Val
DNF Vlag van Duitsland Karl-Thomas Grässel Yamaha
DNF Vlag van Noorwegen Svend Andersen Yamaha
DNS Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki Blessure 2
DNQ Vlag van Nederland Mar Schouten Yamaha Blessure[3]

Top tien WK-tussenstand 350 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki 57
Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki
3 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 49
4 Vlag van Frankrijk Eric Saul Chevallier-Yamaha 36
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 35
6 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Alan North Bimota-Yamaha 25
7 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 24
8 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol 21
9 Vlag van Zwitserland Jacques Cornu Yamaha 17
10 Vlag van Noord-Ierland Donnie Robinson Yamaha 15

Terwijl Carlos Lavado, Toni Mang en Didier de Radiguès een slechte start hadden, nam Roland Freymond bij de start de leiding, met Sito Pons en Jean-Michel Mattioli als tweede en derde. Al snel kwam Christian Sarron op de tweede plaats en De Radiguès nam zelfs de eerste plaats van Freymond over nadat die een keer rechtdoor was gegaan. Uiteindelijk wilde De Radiguès niet te veel risico lopen, want zijn belangrijkste race moest nog komen. Hij liet Sarron de overwinning grijpen en nam genoegen met de tweede plaats. Jean François Baldé viel in de derde ronde en brak zijn voet, waardoor hij in de 350cc-race niet kon starten.

Uitslag 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 49"00'2 8 15
2 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 49"01'9 1 12
3 Vlag van Spanje Sito Pons Kobas-Rotax 49"23'7 10
4 Vlag van Frankrijk Jean-Michel Mattioli Yamaha 49"24'8 8
5 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 49"37'3 3 6
6 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 5 5
7 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 12 4
8 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 10 3
9 Vlag van Zweden Bengt Elgh Yamaha 2
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Waddon Ehrlich-Rotax 1
11 Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha
12 Vlag van Finland Pekka Nurmi Yamaha
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Paul Harris Yamaha
14 Vlag van Finland Jussi Hautaniemy Yamaha
15 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha
16 Vlag van Frankrijk Patrick Fernandez Bimota-Bartol
17 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi Yamaha
18 Vlag van Cuba José Moreno Yamaha
19 Vlag van België Etienne Geeraerd Armstrong
20 Vlag van Finland Jarno Liitia Rotax
DNF Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA Motor 4
DNF Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha Gestopt[2] 9
DNF Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA
DNF Vlag van Frankrijk Christian Estrosi Pernod Gestopt 2
DNF Vlag van Frankrijk Thierry Espié Pernod Val
DNF Vlag van Italië Massimo Matteoni Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Gabriel Grabia Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Pierre Bolle Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha Val 7
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Val 7
DNF Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki Val[4] 6
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Robinson Spondon-Yamaha
DNQ Vlag van Verenigd Koninkrijk Mar Schouten MBA Blessure[3]

Top tien WK-tussenstand 250 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre Yamaha 86
2 Vlag van Duitsland Toni Mang Kawasaki 84
3 Vlag van Zwitserland Roland Freymond MBA 54
4 Vlag van België Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 38
5 Vlag van Duitsland Martin Wimmer Spondon-Yamaha 30
6 Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 29
7 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Armstrong 27
8 Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha 26
9 Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha 24
10 Vlag van Italië Paolo Ferretti MBA 22
Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki

Ricardo Tormo startte als snelste in Zweden, maar viel waardoor Iván Palazzese de leiding overnam. Palazzese toonde zich een echte regenrijder, want na de toch al kletsnatte 250cc-race stroomde het water over het circuit, maar hij reed bijna alle concurrenten op een ronde. August Auiner werd tweede en thuisrijder Johnny Wickström profiteerde van het feit dat Eugenio Lazzarini met ontstekingsproblemen terugviel naar de vijfde plaats. Daarmee stelde Lazzarini wel zijn tweede plaats in het wereldkampioenschap veilig. Maurizio Vitali kon niet profiteren van de Garelli die hij van Ángel Nieto mocht overnemen (wereldkampioen Nieto was op vakantie). Al in de trainingen had hij moeite met de machine die veel sterker was dan zijn eigen MBA en in de race viel hij, zoals zo velen.

Uitslag 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 46"30'5 6 15
2 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 47"35'0 4 12
3 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 48"27'9 9 10
4 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 48"59'7 7 8
5 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 49"09'8 2 6
6 Vlag van Italië Domenico Brigaglia MBA +1 ronde 10 5
7 Vlag van Nederland Anton Straver MBA +1 ronde 15 4
8 Vlag van Finland Jikka Jaakkola MBA +1 ronde 3
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA +1 ronde 2
10 Vlag van Italië Roberto Ruosi MBA +1 ronde 1
11 Vlag van Oostenrijk Erich Klein MBA +1 ronde
12 Vlag van Argentinië Willy Pérez MBA +1 ronde
13 Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA +1 ronde 5
DNF Vlag van Italië Maurizio Vitali Garelli Val 8
DNF Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 3
DNF Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA Val 1[1]
DNQ Vlag van Spanje Ángel Nieto Garelli Vakantie

Top tien WK-tussenstand 125 cc

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Spanje Ángel Nieto (Wereldkampioen) Garelli 111
2 Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Garelli 80
3 Vlag van Venezuela Iván Palazzese MBA 63
4 Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Sanvenero 59
5 Vlag van Italië Pierluigi Aldrovandi MBA 52
6 Vlag van Oostenrijk August Auinger Bartol-MBA 50
7 Vlag van Spanje Ricardo Tormo Sanvenero 48
8 Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA 41
9 Vlag van Frankrijk Jean-Claude Selini MBA 37
10 Vlag van Finland Johnny Wickström MBA 33

Door de problemen die de solorijders ondervonden was het duidelijk dat de zijspancombinaties met hun brede banden veel problemen door aquaplaning zouden krijgen en Rolf Biland stelde voor niet te starten. Werner Schwärzel en Egbert Streuer waren het daarmee eens, maar o.a. Alain Michel en Jock Taylor wilden rijden. Dat dwong ook de anderen te rijden. Rolf Biland/Kurt Waltisperg reden aan de leiding voor Alain Michel/Michael Burkhardt, Werner Schwärzel/Andreas Huber en Jock Taylor/Benga Johansson. In de vierde ronde reed Taylor op het rechte stuk voor de pit aan de rechterkant van de weg, toen het zijspanwiel werd gegrepen door een waterplas, ontstaan door spoorvorming. De combinatie tolde in het rond en vouwde zich rond een onbeschermde houten lichtmast. Johansson werd uit het zijspan geslingerd en kwam met de schrik vrij, maar Taylor zat bekneld in zijn combinatie. Een aantal brandweermensen schoot te hulp om Taylor uit zijn zijspancombinatie te zagen en baanposten vroegen de organisatie de race te staken, maar dat werd geweigerd. Volgens Egbert Streuer (na de race) werden ook de gele vlaggen niet gerespecteerd en werd hij terwijl die vlaggen werden gezwaaid op volle snelheid gepasseerd door Pentti Niininvara, Jean-François Monnin en Patrick Thomas. In de zesde ronde verloor ook Niinivara de controle en hij botste op de machine van Taylor, die nog steeds niet bevrijd was. Hierbij brak een brandweerman een been, net als Niinivara's passagier Vesa Bienek en werden vier hulpverleners lichtgewond. Een ronde later werd de race eindelijk stilgelegd. Bienek ging naar een ziekenhuis in Imatra, maar Jock Taylor werd naar een speciaal ziekenhuis in Lappeenranta gebracht, waar hij aan interne bloedingen overleed. Er werd wel vastgesteld dat de botsing van Niinivara geen invloed had gehad op de dood van Jock Taylor. De organisatie durfde het ondanks alles aan om de rijders te vragen de race te herstarten, omdat er niet voldoende ronden waren voltooid om de race te laten tellen voor het wereldkampioenschap, maar daar was niemand meer toe bereid. Men verliet Finland dus zonder punten.

Pas een maand later realiseerde de FIM zich dat men in Finland een enorme blunder had begaan. Artikel 0748 van het FIM-reglement schreef namelijk voor dat, wanneer een race langer dan twee ronden maar minder dan 75% van de geplande afstand had geduurd, men halve punten moest toekennen. Daardoor werd de uitslag pas begin september aangepast, op het moment dan Werner Schwärzel en Andreas Huber hun kampioenschap al gevierd hadden.

Uitslag zijspannen

[bewerken | brontekst bewerken]

(Na zeven ronden afgebroken, waardoor slechts de helft van de WK-punten werden toegekend)

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 16"53'6 1 7,5
2 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 17"18'7 3 6
3 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 17"33'4 2 5
4 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc Seymaz-Yamaha 8 4
5 Vlag van Zwitserland Jean-François Monnin Vlag van België Paul Gerard Seymaz-Yamaha 3
6 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 6 2,5
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Ireson Vlag van Verenigd Koninkrijk Donnie Williams Ireson-Yamaha 2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha 10 1,5
9 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Duitsland Hermann Hahn Busch-Yamaha 1
10 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 0,5
DNF Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha Ongeval 4 Jock Taylor (†)
DNF Vlag van Finland Pentti Niininvara Vlag van Finland Vesa Bienek Onbekend 7

Gecorrigeerde top tien WK-tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 67,5
2 Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha 57
3 Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Bernard Schnieders LCR-Yamaha 35,5
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jock Taylor (†) Vlag van Zweden Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 33
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Duitsland Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 30
6 Vlag van Frankrijk Patrick Thomas Vlag van Frankrijk Jean-Marc Fresc/
Vlag van Duitsland Horst Juhant
Seymaz-Yamaha 19
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Abbott Vlag van Verenigd Koninkrijk Shaun Smith Yamaha 16
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dennis Bingham Vlag van Verenigd Koninkrijk Julia Bingham Yamaha
9 Vlag van Zwitserland Gérald Corbaz Vlag van Zwitserland Yvan Hunziker Seymaz-Yamaha 10,5
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Jones Vlag van Verenigd Koninkrijk Brian Ayres LCR-Yamaha 9

Didier de Radiguès

[bewerken | brontekst bewerken]

Didier de Radiguès had zowel in de 250- als de 350cc-klasse als snelste getraind, maar de 350cc-race was voor hem het belangrijkste. Hij had dan ook de GP van Zweden op het laatste moment laten schieten om zijn ontstoken sleutelbeen te laten behandelen en fit te zijn voor de 350cc-race van Finland. Hij viel echter uit door een losgelopen voortandwiel. Geluk bij een ongeluk was dat concurrent Jean-François Baldé door een gebroken voet ook geen punten kon scoren, maar Toni Mang ging de Radiguès in de WK-stand voorbij.

Jock Taylor wilde in tegenstelling tot anderen wel rijden in Finland, omdat hij het startgeld niet wilde of kon missen. Hij zei: "Racing is racing. We ride for the money and we go home."

Vakantie is ook rust

[bewerken | brontekst bewerken]

Ángel Nieto had al tijdens de Britse Grand Prix gezegd dat hij na de GP van Zweden op vakantie zou gaan en zijn Garelli ter beschikking zou stellen aan Maurizio Vitali. Hij was echter ingeschreven voor de Finse Grand Prix en zou een boete wegens contractbreuk krijgen. Hij wist echter een attest van een Spaanse arts te krijgen, die verklaarde dat Nieto "rust nodig had".

Anton Straver werd zevende met een ronde achterstand op Iván Palazzese, maar was daar niet rouwig om. Hij zat gewoon te wachten tot hij op een ronde gereden werd, want daardoor hoefde hij ook een ronde minder te rijden. Hij had het nog nooit zo koud gehad op een motorfiets.

Einde verhaal

[bewerken | brontekst bewerken]

Het zat zijspancoureur Hein van Drie niet mee. Hij kon geen gebruik maken van zijn vaste Bakkenist Martin van 't Klooster, maar vond de Zweed Bjargestadt bereid in het zijspan te stappen. Die had nog nooit gereden met een moderne zijspancombinatie en moest dus eerst ingewerkt worden. Ze kwalificeerden zich als 21e, maar toen ging de ontsteking stuk en konden ze niet starten. Voor Van Drie was het de druppel die de emmer deed overlopen. Hij was door zijn budget heen en besloot zijn carrière per direct te beëindigen.

Toen de veerboot uit de haven van Stockholm vertrok met de GP-teams voor de Finse Grand Prix aan boord, stond er in de haven een Nederlander op klompen. Hij wachtte op de vrachtauto van Boet van Dulmen en was bang dat die te laat kwam om de boot nog te halen. Van Dulmen reisde echter niet naar Finland, want de 500cc-klasse reed daar niet.

Dokter in de buurt?

[bewerken | brontekst bewerken]

Dr. Johan Derweduwen was een botspecialist die zeer veel sporters, vooral motorsporters, bijstond. Zijn expertise op het gebied van breuken zorgde ervoor dat veel coureurs zeer snel weer terug op de motorfiets konden stappen. Zo stelde Jack Middelburg alle vertrouwen in de dokter, want hij kampte met grote problemen door een pen in zijn been die maar bleef ontsteken. In september 1982 had Derweduwen zelf een botspecialist nodig: toen hij op een krukje ging staan om een mug dood te slaan viel hij en brak hij een pols.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1981
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Geen